Да Божага Провіду

40 О, Галава Святая

Цярновая карона, кроў льецца па вачах.

Ты годная кароны Валадара нябёс,

Цяпер ад ранаў церпіш – такі спазнала лёс.

Дрыжыць, як прад суровым, бязлітасным суддзёй.

Цяпер Ты так збялелы, дзе свет вачэй Тваіх,

Што промнямі любові свяцілі кожны міг.

Не вернецца ўжо болей – пакрыла бледнасць іх.

Варожай смерці ўлада усё пераняла,

Ўмяшалася паўсюдна, забрала, што змагла.

63

2. Прыняў прысуд смяротны,

сцярпеў нястомны боль

Бязвінны й літасцівы, лагоднасці Кароль,

Ягнец ахвярны, Хрысце, абраў крывавы лёс,

За нашыя правіны на крыж Сябе ўзнёс.

3. Спагады й прабачэння пакінуў запавет,

Амыў крывёй святою нябёсы і сусвет.

Прымі на любы, Хрысце, падзяку і хвалу,

Прымі, як пакаянне, за здзекі і ману

46 Пастыр нас пакінуў

Добры Адкупіцель адыйшоў з зямліцы.

Ён Кроў за нас праліў, з грэху нас абмыў.

Скалы затрасліся, ўся зямля знямела.

Каб не даць навекі грэшніку памерці.

Нас ад пекла збавіў наш Заступнік мілы.

68

3. Ад ворага злога барані мяне.

У гадзіну смерці пакліч мяне.

I дазволь да Цябе прыйсці,

Каб са святымі хваліць Цябе

На векі вечныя. * Амэн.
42 О, Кроў святая

1. О Кроў святая, о Кроў адкуплення,

Напой жыццёвы з неба нам пасланы.

Ласкі крыніца! О цана збаўлення!

Ты правінаў лечыш раны.

Каб нашы душы ты сабой паіла.

Грэшным крыніца міласці адкрыта,

Каб усе правіны змыла.

3 Божага Сэрца ты выток свой мела.

Вечна хай будзе хвала й пакланенне

На зямлі табе і ў небе.

43 О, мой народзе

Ў чым вінаваты прад табою быў я?

А ты прызначыў крыж мне на рамёны.

Ты ж мне прызначыў смерці знак ганебны.

А ты Мне воцат даў замест напою.

А Мяне выдаў та на бічаванне.

Ты ж учыніў Мне суд сынэдрыёну.

А ты мне дзідай бок раскрыў бяз жалю.

Ты ж Мяне з крыкам вёў на суд Пілата.

Ты ж Мне аддзячыў поўхамі сваімі.

А ты Мне горкай жоўці даў напіцца.

Ты ж галаву Мне моцна збіў трысцінай.

А ты Мне з церняў узлажыў карону.

А Ты Мяне ўзняў на крыжы драўляным.

66

44 О, садзе Аліўны

Вобраз сумны бачу – Езус, Бог мой, плача.

Пот крывавы пралівае, боль і страх Яго сціскае.

Ах, Езус стаў млеці – быў Ён блізкі смерці.

Каб Айца праславіць і народ свой збавіць.

Там Анёл з Ім размаўляе, прад пакутай узмацняе.

Ах, Езу, мой Пане, стомлены змаганнем!

Здраднік надыходзіць, жаўнераў прыводзіць.

Пацалункам свайго Пана выдае на катаванне.

Ах Езу, мой Пане, скуты кайданамі!

Смерць прыняў у муках, зведаў ганьбу й смутак.

Мае ўчынкі то зрабілі, да крыжа Яго прыбілі.

Пан цярпеў нявінна за мае правіны!

45 Падзяку з цернеў Збаўцу

Крыж сораму й загубы на плечы ўзлажыў.

Правін і крыўд пакорна нясеш ганебны знак,

Спазнаўшы горыч кпінаў, любові здраднай смак.

Маці бедну пакідаюць.

З жалю маё сэрца рвецца,

Хоча выскачыць, здаецца.

Да мяне каб трохі бліжэй –

Я галоўку бы падпёрла,

Слёзы й кроў Тваю абцёрла,

Але крыж Твой так высокі –

Ад мяне Сынок далёкі.

Мяне кінулі няшчасну. –

Над усё Яго любіла,

Мне цяпер жыццё не міла.

Ах, Табе, мой Божа, веру –

Не карай жа нас праз меру”.

Божу Маці шчыра любіць,

Хай пад крыжам стане з Ёю,

Ў Ёй сваю кладзе надзею.

Дзева, праз Тваё цярпенне,

Упрасі для нас збаўленне.

72

47 Плачце, Анёлы, вы святыя духі

Радасць хай знікне, бо настаў час скрухі.

Плачце, паклаўся на святое ложа

Княжа сусвету, Валадар наш Божа.

Не ззяйце зоркі сёння так вясёла.

Плачце, праменні, не мігайце ясна –

Хто свеціць вечна, Тое Сонца гасне.

Слёзы, як росы, сейце на абшары.

Хто вас раскідаў тут на небасхіле,

Той спачывае на зямлі ў магіле.

Плачце жывёлы, птушкі і расліны.

Сорам змывайце горкімі слязамі,

Грэх ваш замучыў Князя над князямі.

што чалавеку Бог аддаў як сыну.

Той, хто калісці з праху з пылу ўзняўся,

Сёння забойцам Бога Збаўцы стаўся.

Сэрца не б’ецца, што любіць хацела.

Хоць знішчыць міласць грэх твой намагаўся,-

Бог назаўсёды пры табе застаўся.

69