Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
күбiрлесiп сөйлесiп отыр. Кейде қарқылдасып күлiсiп қояды. Бәрi қаннен-қаперсiз. Сүлеймен есiктiң тұтқасын бар күшпен тартты. Есiк iштен байланбапты. Шалқалай ашылды. Осы кезде бiрiншi боп, өзi iшке кiрiп барды. Үйшiкте жанып тұрған шамды айнала төрт кiсi отыр екен. Түрi адам шошырлық еңгезердей Сүлеймендi көргенде олар сасып қап, аңтарыла қалысты. Екiншi боп кiрген Парманқұл оларға мылтығын кезендi: — Бiреуiң қит етсеңдер, атып саламын. Айдабол, мыналардың мылтықтарын тез жиып ал. Күзетшiлердiң мылтықтары төр жақта болуы керек деп ойлаған Айдабол, оларды айналып өте берген. Осы сәт күзетшiнiң бiрi орнынан қарғып тұрып, Айдаболға бассалды. Оның шапшаңдығы сондай, әп-сәтте Айдаболдың арт жағынан құшақтай алып, бiр қолымен оның тамағын қысып, тырп еткiзбедi. — Нәлетi ұрылар. Ендi атып көрiңдершi. Мыналарыңның желкесiн үзiп жiберейiн. Парманқұл не iстерiн бiлмей, Сүлейменге бiр, аналарға бiр, алақ-жұлақ қарады. Осы кезде күзетшiлердiң бiрi төр жаққа еңбектей жөнелдi. Сiрә, қаруына ұмтылып бара жатыр-ау. Сәл кешiксе, өздерiнiң опық жеп қалатындарын бiлген Сүлеймен атылып барып, оның желкесiнен бүре, шап бердi. Екiншi қолымен ауына жармасты. Сол күйi оны қаңбақ құрлы көрмей көтерiп, отырған екеудiң үстiне былш еткiздi. “Ойбай” деген үнi шықты бiреуiнiң. Қирап түскен үшеуi де тұрмады. Тұруға да шамалары болмады. Сүлеймен оларда iсi де болмады. Екi аттап, Айдаболды құшақтағанға жеттi. Ол сорлы Айдаболды ары айналдырып, берi айналдырып, Сүлейменнiң алдына тоса бердi. Сүлеймен қолын Айдаболдың басынан асыра созып жiберiп, ананың иығынан ұстай алды. Сосын шетке қарай тартып қап едi, ол жазған құлаған теректей қиралаң еттi. — Менен айлаңды асырайын дедiң бе, — деп тiстене сөйлеген Сүлеймен оны жатқан жерiнде дүңк еткiзiп бiр қойды. Ана жазғанның бiрден аяқ-қолдары жансызданды. Оны жайғаған соң: — Сендердi де қырып тастайын ба, осы, — деп анау үшеуiне ұмтылған едi, ол сорлылар қолдарымен бастарын жауып, жата- жата кетiстi. Осыған қарамай, “күзетшiлердi төмпештеп тастар” деп ойлаған Парманқұл: — Әй, әй, тоқта, Сүлеймен! Ашуыңды бас, ашуыңды бас. Бiреуiн өлтiрiп қоярсың, — деп жолын кес-кестедi. Содан соң 465 Сүлеймен қарақшы жатқан күзетшiлерге қарады: — Бәрiң байынан таяқ жеген қатындарға ұқсап, етпеттеп жатып алмай, ана бұрышқа барып отырыңдар. Егер қарсылық көрсетпесеңдер, сендерге тимеймiз. Жатқан үшеуi тұруға қорқып, Парманқұл көрсеткен бұрышқа еңбектеп жеттi. Жеттi де бiр-бiрiне тақаса отырды. Жүздерiн үрей жайлапты. — Мылтықтарың қайда? — Анау бұрыштағы киiздiң астында. Айдабол күзетшi көрсеткен бұрыштағы киiздiң астындағы екi мылтықты шығарды. Мылтықтар кәдiмгi аңшы мылтықтары екен. Мылтықтарда бiр-бiр оқ бар. — Басқа оқтарың жоқ па? — Барымыз — осы. — Арқандарың бар ма? — дедi Парманқұл. — Арқан деген көп. Анау кiре берiсте iлулi тұр. — Айдабол, арқандарды әкел де, мыналарды байла! Әп-сәтте Айдабол үш күзетшiнi бiр-бiрiне қосақтап, матап тастады. Оларды матап болғанда, Сүлеймен ұрған күзетшi ес жиып, қозғалақтай бастады. Айдабол оны сүйретiп әкеп, аналарға қосақтады. “Айқайлап жүрмесiн” деп, жiңiшке арқанмен ауыздарын да керiп байлады. Күзетшiлердi осылай жайғаған соң Сүлеймен мен Айдабол олардан олжалаған мылтықтарды арқаларына iлдi. — Есiктi сыртынан бiр нәрсемен тiреп кетейiк, — дедi Парманқұл далаға шыққандарында. — Тiреп кететiн сол нәрсе табылса де, — деп Айдабол жан- жағына қарады. Анадай жерде бiрдеңе дүңкиiп қарайып жатыр. Жақындап барып едi, дәу тас екен. — Сүлеймен, мынаны көтере аласың ба? — Не нәрсе екен? Алдымен көрейiк те, — деп Сүлеймен Айдаболға жақындады. – Тас па, немене жатқан? Иә, тас екен ғой. Ары тұршы, көтерiп көрейiн, — деген ол тасты сәл қозғап көрдi. Сосын “ауп” деп көтердi де, оны үйшiктiң есiгiне тiреп қоя салды. — Парманқұл, мынауың шынымен алып қой. |