Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
— Бiзбен бiрге жүре берсең, мұның алыптығын әлi талай көресiң. Сен, бiздi ендi Желтимес тұрған жаққа баста. База iшi атшаптырымдай кең екен. Қарақшылар сиырлар тұрған қорадан өтiп, қойлар қамалған шарбаққа жеттi. Алда келе жатқан Айдабол тоқтап, қолымен оң жақта тұрған төбесi жабулы, атхананы көрсеттi. — Желтимес осы атхананың iшiнде. Бiр нәрсеге соқтығысып қалмай, абайлап жүрiңдер. Аздан кейiн үшеуi атхананың ауыз есiгiне жеттi. — Әй, Байкелдi, берi шық! Iштен бiреу күркiлдей жөтелдi. — Ай, қайсың бұл? Омат сенбiсiң? Не болып қалды? Тағы бiр қойды жасырып сойып, бас пiсiрiп жатырсыңдар ма? Омат сенбiсiң деймiн. Даусыңды ажырата алмай тұрмын. — Мен, мен ғой. — Берi кiре берсейшi. Есiк байланбаған. Айдабол бiрiншi кiрдi. Оның артынан күзетшi байқап қоймасын дегендей, Сүлеймен мен Парманқұл бұқпантайлап ердi. Бұқпантайлап келе жатып, сол жақта жылқылардың көп екенiн байқады. — Келе бер, келе бер. Мен қазiр шырақты жағып жiберейiн, — дедi күзетшi тағы сөйлеп. — Жақпай қоя тұр, — дедi Айдабол. — Неге жақпаймын. Жоқ, бiрден үйшiкке барамыз ба! Айдаболды өз адамы деп ойлаған ол сорлы орнынан көтерiле берген. Осы сәт оны Айдабол бассалды. — Әй, әй, кiмсiң, кiмсiң? — Кiм екенiмiздi кейiн танисың. Кеуiртiңдi әкел берi!— дедi Парманқұл. Бұл кезде оған Сүлеймен де жабыла кеткен. Қараңғыда өзiн әзiрейiлдей боп басқан Сүлейменнен зәресi ұшып кеттi ме, күзетшi: “Астапыралла, астапыралла, Ағузи биллаһи мин аш шайтани ражим” деп күбiрлей жөнелдi. — Дұғаны қор қылмай-ақ қой. Бiз шайтан емеспiз, — деп Парманқұл оның өн-бойын тiнткiлеп, кеуiртiн тауып алды. Шырақты жаққанда көргендерi — күзетшiнiң жатқан жерi қораның тура шетi екен. Бас жағындағы ақырда бiр ат байлаулы тұр. Оның Желтимес екенiн Сүлеймен бiрден бiлдi. Шырақ 467 Сүлеймен қарақшы жарығы әлсiз болса да оның сұлу мүсiндi жылқы екенi бiлiнiп тұр. — Ей, қайдан келген ұрысыңдар? — дедi осы кезде өз-өзiне келген күзетшi. — Бiз ұры емеспiз, — деп бiр ұрды Парманқұл оны. — Бiз ел-жұртты тонаған сендер сияқты харам ұрылардан өш алатын қаһармандармыз. Айдабол, жiбер оны. Сен, Сүлеймен, бұған бiздi “ұры” дегенi үшiн көресiнi көрсетшi. — Өй, мынау Айдабол ма? О, баукеспе неме. Ертең Мырзатай белсендiге айтып, итжеккенге айдатып жiберемiн сенi, — деп шаңқ еттi күзетшi. — Мына күзетшi, Парманқұл, қырсық па деймiн. Қырсықтығын қазiр-ақ сығып алайын, — дедi де Сүлеймен оның тамағын мытып жiбердi. Күзетшi өлгеннен ары болды. Сол сұлап жатқан жерiнен Айдабол оны байлап тастады. Сосын Желтиместi ақырдан босатып, жетектеп Сүлеймендердiң алдына әкелдi: — Жылқының қандай екенiн түр-тұрқынан танисың ба? Қарашы, жануар қандай өзi? Пай-пай, аяқтарын көршi. Жалы мен жамбасын қара. Тұлпар ғой жануар, тұлпар. Сүлеймен Желтиместен көзiн ала алмай тұр. Шынында, келiстi ат екен. Жал-құйрығы төгiлген. Мұндай атты күнделiктi мiнiске салу обал-ақ. Желтимеске салатын ер-тоқым да осында екен. Айдабол Желтиместi ерттеп болғанша, бұл аттан көз алмады. — Ал Сүлеймен ойымызды iске асырдық. Ендi не iстеймiз? Желтиместi жетекке алайық та, қорадағы жылқылардың бiразын айдап кетейiк. Ал Айдабол, сен атқа мiн де, анау қойларды шығарып, ауылдың iшiне кiргiзiп жiбер. Жұрт шетiнен ұстап жей берсiн. — Бұл да бiзбен бiрге кетедi ғой. — Бала-шағасын қайтпек? — Мұның үйiнде шешесiнен басқа ешкiм жоқ. — Белсендiлер ертең оған зияндық iстеп жүрмей ме? — Олар өлмелi кемпiрдi неқылсын. |