Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
Қорасан дәу самауырынға су құйып, шәй қойды. — Мен сиырымды әлi сауған жоқ едiм. Шәй қайнағанша, соны сауып келейiн, — деп Жақар шелегiн алып, тысқа беттедi. — Ей, тоқтай тұр, — дедi Сүлеймен даусын көтере. — Парманқұл, Айдабол! Анау Қорсанды, ә, кiм едi, Қорасан ба, иә, соны далада шәй қойып жатыр деп беймарал отырмыз ғой. Қараңдаршы, қашып кеткен жоқ па, ит? Содан соң сиыр сауып болғанша, Жақардан да көз жазбаңдар. Бiз үйде отырғанда кiм бiледi, бұлардың сыртта не iстеп, не қоятындарын. — Әсiлi, Сүлеймен дұрыс айтады. “Шәй қоям” деген қашғарлық үйге әлi кiрмедi. Жақар, анауың қашып кеткен жоқ па? Осыдан қашып кетсiн, көресiнi көрсетемiз саған, — дедi Айдабол. — Жоға, Қорасан ешқайда кетпейдi. Мен де қашпаймын. Сенбесеңiздер, тұрыңыздар қасымызда. Сиырымды сауып келейiншi ендi. — Жүр. Бiз де бiрге барамыз. Үшеуi далаға шықты. Қорасан есiк алдында самауырынның отын үрлеп отыр екен. Жақар қорасына кiрiп, бұзауын байлаудан ағытты да, сиырға бiраз емiздi. Сосын оны сауды. Ұзақтау сауды. Сиыры сүттi екен. Сүтi дәу шелекке толды. Осы кезде Сүлеймен үйден шықты. — Көке, сiздерге сүт пiсiрiп берейiн бе? — дедi Жақар. — Сүттiң керегi жоқ. Одан да тезiрек шәйiңдi қайнатшы. — Ә, жарайды. Сүттi кейiнiрек пiсiрейiн. Қорасан, шайың қайнайын дедi ме? Оттыққа үстiн-үстiн от салсайшы. Тезiрек қайнасын. Мен жертөледен ет алып шығайын да қазанға салайын. Айтпақшы, қазанға су құйып, от жаға бершi. Жақар сүт толған шелектi есiк алдындағы ұстынның iлгiшiне iлiп, жертөлеге кiрдi. Айдабол одан бiр елi қалмайды. Парманқұл болса, Қорасанды аңдып тұр. Жертөледен бiраз ет алып шыққан Жақар оны жуып, қазанға салды. Бұл кезде шәй де қайнап, бәрi дастархан басына жайғасты. Төрт қазақ анау екеуiнен әрдеңе сұрай отырып, шайға әбден қанды. Ет пiскенше, бiрталай уақыт өттi. Ауыз тамдағы қазан басына барып, келiп жүрген Жақарға Сүлеймен бүй дедi: 503 Сүлеймен қарақшы — Ей, сен, бiзге құры еттi ғана пiсiрiп бермекшiмiсiң? Оған бiрдеңе қоспайсың ба? — Уа, көке-ау! Етке қосатын үйде ештеңе жоқ. Кеше қаптың түбiн қағып, соңғы ұнмен көже iстеген едiм. “Бүгiн базарға шығып, аз-маз азық тауып келем” деп ойлағам. Оған сiздер келiп қалдыңыздар да... — Е, мейлi. Еттi нанмен қосып жеп, сорпасын iшсек те болады. Ақыры қатының жоқ екен, саған не айып. Мезгiл шаңқай түс болды. Осы уақытта ет те пiстi. Жақар мен Қорасан төрт табаққа ет салып, төртеуiне тартты. Сүлейменге етi майлы сүйек түсiптi. Нан қосып, оны соғып алды. Басқалар да несiбелерiн ашқарақтана жедi. Ет жеп болған соң бәрi кешке дейiн ұйықтап алмақ болып келiстi. — Бiз ұйықтаймыз деймiз. Ал мына екеуiн не iстеймiз? — Байлап тастаймыз, Айдабол. Байлап тастасақ та, сен екеуiн бiраз күзетiп отыр. Ұйқың келсе, менi оятарсың. Одан соң мен күзетемiн, — дедi Парманқұл. — Ә, көкелер бiздi байламай-ақ қойсаңдаршы. Сiздермен бiрге жата беремiз. Уай, ештеңе iстей алмаймыз ғой, сiздерге. Дәу көке, айтыңызшы серiктерiңiзге. Бiздi байламай-ақ қойсыншы. Үйбай-ау, байлап қойсаңыздар, менiң сынған аяқ-қолдарым ауырады. Қатты қиналамын сосын. Жалынамын, көкелер. Бос жата берейiншi, — деп Жақардың Сүлейменге қарап шыж-быжы шықты. — Ақыры бiреуiң күзететiн болсаңдар, екеуiн байламай-ақ қойсаңдар қайтедi. — Байламай болмайды. Кiм бiледi, екеуi не ойластыратынын. Ей, Жардақ, әкел қол-аяғыңды. Байлаудан сынған жерлерiң ауыратын болса, аяқ-қолыңның сол тұстарын қыспай байлаймыз, — деп Парманқұл мен Айдабол оған қосып, Қорасанды да байлады. Сүлеймен отырған жерiне жата кеттi. Айдаболдан басқалары да бастарын жастыққа қисайтты. Қанша уақыт өткенi белгiсiз, ұйықтап жатқан Сүлеймен өзiн бiреу қылғындырғандай сезiнiп, тұншыға демалып, көзiн ашып |