Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
Сүлейменнiң есiне жөйiттер ортасында, сондай-ақ Бекаба мен оның мынадай жандайшаптары арасында достықтан гөрi үнемi сатқындық жүретiнi түстi. Мұндай топтар арасында басшысы малайын, малайы басшысын кез келген уақытта сатып, болмаса дүние-мүлiк үшiн өлтiрiп кететiнiн де жақсы бiлетiн. Өлген басшы малайлар үшiн, мейлi, ол бұрындары қандай мықты адам болса да, көзi кеткен соң абыройсыз адам. Оның қадiр-қасиетiн таптап, соңында калған дүниесiн талап кетуге Қосыл сияқтылар құмбыл. Соған қарамастан өздерiнен мықты бiреу шықса, оның артын жалап жүруге де мұқым. Бiрақ мұны қорыққандарынан iстейдi. Ал өзiңе қорқып дос болғанның айбалтасы әркез бiр қолында. Сондықтан ғой, Сүлейменнiң мұндайлардың сөзiне сене бермейтiнi. Сол үшiн де Сүлеймен осындай опасыз қаскөйлердi аяуды бiлмейдi. — Бекаба бұрын не iстедi, оның дүние мүлiктерi көп пе, ол жағы менi қызықтырмайды. Талай жазықсыз жанды жер қаптырған, талай әйел мен жас баланы жазықсыз сойып, етiн жеп, қанын iшкен ол хайуанның түбiне жету — баяғыдан бергi мақсатым едi. Бүгiн ойламаған жерден соған қол жеткiздiм. Бiр Бекаба емес, оған қызмет еткен сен сияқтылар да жер бетiнде жүрмеуi лазым. — Сертiңiзден айналайын, әкә, сертiңiзден айналайын. Бiрақ мен қайбiр өз дегенiммен жүрген адаммын. Мейлi, ол жағын айтпай-ақ қояйын. Бәрiбiр сенгiңiз де, тыңдағыңыз да келмейдi. Дегенмен Бекаба жатқан жердiң астындағы жертөледе мол қазына бар. Еш болмаса, соның бiразына иелiк етiп кетсеңiз, қане. Әйтпесе оларды бекерге басқалар тонап кетедi ғой. Сүлеймен ойланды. “Мына жөйiттiң сөзiнiң жаны бар. Бекабаны өлтiрген — өзiм. Ендi бiраз қазынасына иелiк етсем, кiм айыптайды менi? Айналада ашқұрсақ халық көп. Соларға таратып берсем, мың сауап алам. Жақында елге барам. Ол жаққа да құр қол барғаным жараспас”. — Қазына, қазына деп қоймайсың. Жүр, рас болса, көрсетшi сол қазынаны. Сүлейменнiң сәл де болса иi жiбiгенiн көрген Қосыл елп еттi. 527 Сүлеймен қарақшы — Жүрiңiз, әкә, жүрiңiз, көрсетейiн. Әй, айтпақшы, Бекаба әкәмдi өлтiргенiңiз рас па? Кiрiп барғанда ол бiздi шауып тастамасын. — Сөйлей бермей, жүр! Қосыл Сүлейменнiң қолындағы Бекабаның қылышын ендi таныды-ау, оған тесiле қарады да үнi өшiп, алға түстi. Үңгiрге кiре бергенде ауызғы бөлмеде жатқан екi қандасының ес-түссiз жатқанын көрген Қосыл бақырып, көзiн бас-ты. — Осылардың қатарында жатайын демесең, тезiрек жүр! Арғы бөлмеде де үш жөйiт сұлап жатыр. Бiрi әзер қимылдап, басын көтердi: — Қосыл, жаңағы дәу қазақ омыртқамды сындырып жiбердi. қимылдай алар емеспiн. Тұруға көмектесшi. Қосылдың жанындағы Сүлеймендi ол сөйлеп болғанда байқады. Байқады да үнi өшiп, бетiн жерге берiп жата кеттi. Қосыл оған бiр, Сүлейменге бiр қарады. — Не iстейiн, әкә? — Бұлар жатсын осылай! Жүр, тезiрек! Екеуi Бекабаның бөлмесiне кiрдi. Төрде Бекаба сиырдай теңкиген қалпы. Астындағы көрпелердiң, жастықтардың бәрi қан. Қақ айырылған басына адам қарап болмайды. — О, Құдай, өзiң сақтай гөр, — дедi Қосыл күрсiнiп, — өзiмдi аман қыла көр, өзiмдi аман қыла көр. — Құдайға сенесiң-ә, тағы, сұм. Басқа адамдарды осылай өлтiргендерiңде жандарың ашымайтын едi ғой. Неғып тұрсың қалшиып? Қане, жаңа айтқан қазынаң?! Бекабаның өлiгiн көрiп, есiнен айрылардай болған Қосыл, Сүлеймен ақырып бергенде дiр етiп, өзiне келдi. — Ә, әкә, мiне, мiне қазына, — деп оң жақтағы бұрыштың кiлемiн көтердi. Кiлем астында жертөлеге түсетiн қақпа-есiк бар екен. Қақпаны көтерген Қосыл қолымен төмендi нұсқады. — Мiне, әкә, мына жертөледе қадақ-қадақ алтын мен қап-қап ақша жатыр. Менiмен бiрге түсесiз бе? — Төменге өзiң түс те, қолыңа iлiккеннiң бәрiн берi лақтыр. Қосыл қолына дуалға iлiнген шамдардың бiрiн алды да, жертөлеге түстi. Ұзамай кiшкене-кiшкене түйiншектердi жоғарыға лақтыра бастады. Оның лақтырған түйiншектерiн Сүлеймен шетiнен жазып көрдi. Түйiншектерге буда-буда ақша салыныпты. Алтын оралған түйiншек көрiнбейдi. |