Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
— Ей, жөйiт! Мыналардың бәрi ақша ғой. Алтындар қайда? — Соны iздеп жатырмын, әкә. Ә, мiне, таптым. Бiр сандықтың iшiне тығып қойыпты. Екi түйiншек Сүлейменнiң аяқ астына дүңк-дүңк етiп түстi. — Тағы бар ма екен? — Осы-ақ. — Жарайды, берi шық! Қосыл сыртқа шықты. — Уһ! Бекаба дәдәм ақша, алтындармен қатар жертөлеге кез- кез маталар да жиып тастапты-ау. Бұларды не қылмақ екен? — Өзiмен бiрге өлген жөйiттерiне кебiн қылайын деген де. Сен, мына түйiншектердi жазшы. Қандай алтындар екенiн көрейiк. Қосыл бiрiншi түйiншектi шешкенде алтындар шам жарығымен жылтырай жөнелдi. Екiншi түйiншекте кiлең сақина, бiлезiк, сырға секiлдi әшекей бұйымдар екен. — Уа, саф алтындар ғой бұлар, саф алтындар! — деп Қосыл лепiре сөйледi. — Неменеге шаттанып тұрсың? Бұларды өзiң иеленейiн деп тұрғандайсың ғой, жүдә. Қане, түйiншектердi қайта байла да дәу қап тап. Бәрiн соған салып, сыртқа шығар. Қосыл қайтадан жертөлеге түстi де, бiр дәу қап тауып шықты. Түйiншектердiң бәрiн қапқа салды. — Әкә, осының бәрiн сiзге тауып берген мен ғой. Маған да аздап үлес беретiн шығарсыз. Оның бұл сөзiне Сүлейменнiң қаны қайнап кеттi. — Не дейсiң, сүмелек? Сенiң әлi үлесте үмiтiң бар ма? Ай, сен, алдымен тiрi қаламын деп ойладың ба? Әйда, көтер қапты! Сыртқа шығамыз. Сүлеймен қолын көтере өзiне ұмтылғанда, Қосыл дiр-дiр етiп, қапқа жармасты. Оны “ауп” деп иығына салып, есiкке беттедi. Сүлеймен оның артынан бiр тептi. Қосыл жалп еттi. Жан қалай-ә. Жалма-жан орнынан тұра салды да, анадай жерге ұшып кеткен қапты қайта көтерiп, сыртқа безiлдедi. Екеуi лезде үңгiр алдына шықты. Қосыл “ендi не iстейiн?” дегендей Сүлейменге жәутеңдей қарады. — Қапты осында қой да, анау аттарды арбаға жек. 529 Сүлеймен қарақшы — Құп. Аздан соң қос ат жегiлген арбаны Қосыл Сүлейменнiң алдына тартты. — Божыға отыр, — Сүлеймен дедi қапты арбаға салып жатып. Бұл кезде күн кешкiрiп қалған-ды. Екеуi шаһарға жеткенде тас қараңғы болды. — Арбаны Салардың бас жағындағы махаллаға бұр, — дедi Сүлеймен Тағайдың үйiне бармақ ниетпен. Қосыл арбаны Ойран мазарының шетiндегi тар көшеге бұрды. Сүлеймен Тәшкен көшелерiн жақсы бiле бермейтiн. Жан-жағын жапсарлас тоқал тамдар қоршаған, әрi бiр-бiрiне ұқсас, жылан жолындай ирелеңдеген Тәшкен көшелерiн ол түнде түгiлi, күндiз де ажырата алмайтын. — Әй, сен, қайда бұрылдың? Әстi имам мешiтi жанынан бұрылмайтын ба едiк, ол жаққа? — Осы көшемен Салар махалласының төтесiнен түсемiз. Әстi имам арқылы жүрсек, алыстап кетемiз. — Ә, онда өзiң бiл. Қосыл арбаны бұл көшеге бекер бұрмапты. Бiраз жер жүрген соң: — Осы жерге тоқтап, дәрет сындырып алайыншы, — дедi ол. — Мына бiр дуал түбiне тұра салсайшы. Арба бiр тамның дуалына тақала тоқтады. Көшенiң тарлығы сондай, арба бiр жақтағы дуалға ғана емес, екiншi беттегi дуалға да тақалып тұр. Қосыл секiрiп жерге түстi. Аттардың қатарына тiзерлеп отыра қап, әжетiн өтеп болған соң орнына қайта келдi. Сүлеймен жайбарақат отырған. — Болсаң, жүр ендi. Қосыл еңкейiп, етiгiн сипалады. Сүлеймен оған мән бермедi. Арба шетiнде жатқан қапқа жантайды. Осы кезде Қосыл ерен қимыл көрсетiп, бұған атылды. Бұл оны қағып үлгердi. Арбаның екiншi шетiне құлаған Қосыл тұра сап, ақыра тағы ұмтылды. Сүлеймен аяғымен бiр тептi. Тепкi Қосылдың iшiне тиiп, кейiн серпiлдi. Дегенмен анау әрi жылдам, әрi жанкештi екен. Кейiн қарай құлап бара жатып, қолын сермеп үлгердi. Сүлейменнiң балтыр үстi дыз еттi. Аяғына пышақ тигенiн сол сәт аңғарған |