Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
тұрпатын сипаттап айтқан жөйiттердiң сөздерiнiң рас екенiне шындап көзi жеттi. Бекаба алып сәлден соң ыңыранып көзiн ашты. Даусы қарғылыңқы, әрi сондай жағымсыз екен: — Ей, Сүлеймен деген сен бе? Неғып тұрсың босағада. Кел отыр мына жерге! Бекаба бас жағын иегiмен нұсқады. Нұсқағаны болмаса, иегiн әзер қимылдатты. Сүлеймен ол нұсқаған жерге келдi. Оң жағында дуалды ойып жасаған кiшкене дерше бар екен. Дершеде ұзын тас қайрақ жатыр. Сүлеймен отыра берiп, сол қайрақты жеңiне сұғып үлгердi. — Отырдың ба? — Иә. Сүлеймен байқамапты. Бекабаның қарнының астында қылышпен бiрге ұзын таяқ та бар екен. Бекаба сол таяқты алды да өз тұсындағы дуалды бiр ұрды. Дуалға кенеп тартып қойылыпты. Дүңк еткен дыбыс бөлме iшiн кернедi. — Ләббай тақсыр, — деп манағы малай жөйiттiң бiрi қолын қусырып, iшке кiрдi. — Сүлейменге ауқат әкелiңдер! Ажалының алдында тойып алсын. “Не дейдi мына жөйiт? — дедi Сүлеймен iштей ана малай басын иiп шығып кеткен соң. — О, Құдай, өзiң жар бола көр. Өзiңмен қанша жылдан берi бетпе-бет келудi армандап жүр едiм. Бекаба сұм, ендi сенiң қолыңнан оп-оңай өле қоймаспын”. Осы кезде Бекаба тағы ыңырана сөйледi. — Ә, Сүлеймен. Қанша iздетсем де, қанша аңдытсам да, менiң жiгiттерiмнiң уысынан құтылып кете бересiң. Өзiңдi жүдә мықты санайсың-ау деймiн. Алдыма келiп, аяғыма жығылып, бағынышты болғаныңды айтсаң, сенде нем бар. Неге өзiңше тiрлiк жасайсың? Неге маған бағынғың келмейдi? Неге менiң жiгiттерiмдi таяқтайсың? Бекабаға ұсталмай кетемiн деп ойладың ба? Бұл өлкеде Бекабаның аузынан ұшқан құс, тырнағынан жорғалаған тышқан құтыла алмайды. Жә, саған әңгiме айтып не керек. Одан да қандай арманың бар? Соны айтшы. Бәлкiм мен сенi кешiрiп қалармын. Сүлейменнiң қаны басына шауып шыға келдi. 525 Сүлеймен қарақшы — “Не арманың бар” деймiсiң? Әй, хайуан жөйiт, мендегi арман — сенi өлтiру! — деп тiстене сөйледi де жеңiндегi тас қайрақты суырып алып, Бекабаның басынан қойып қалды. Соққының қатты болғаны соншалық, тас қайрақ Бекабаның басын қақ айырды. Миы шашылған бастың қозғалуға да шамасы келмедi. Алып дене бiр-екi рет дiр-дiр еттi де тыншыды. Сүлеймен атып тұрып, Бекабаның қарнының астындағы қылышты суырып алып, есiкке ұмтылды. Есiкке жете бергенде, арғы жақтан iлеген көтерген малай кiрiп келе жатқан. Сүлеймен айқайлап тұрып, оны қылышпен бiр шапты. Малай аһ деуден басқа дыбыс шығармады. Екi аттап екiншi есiкке жеттi. Арғы бөлмеде басқа жөйiттер әңгiмелесiп отыр екен. Сүлеймен көздi ашып-жұмғанша олардың быт-шытын шығарды. Ашудан өзiн игеруден қалған Сүлеймен жөйiттердiң өлi-тiрi екендiктерiне қарамай, далаға атып шықты. Есiк алдында Қосылмен тағы бiр малай аттарды жайғап жүр. Қолындағы қылышы қан-қан Сүлеймендi көргенде екi жөйiт қорқыныштан орындарынан қозғалуға дәрмендерi келмедi. Сүлеймен шап берiп Қосылды желкесiнен бүрдi. Анаусын бiр теуiп, суға күмп еткiздi. — Ал, айт сұм. Менi не үшiн алдадың? Қосыл сорлыда тiл жоқ. Сүлеймен оның басын суға батырып- батырып алды. — Тiлiн жұтқан хайуан неме, тiлге келген шығарсың ендi. Жауап бер сөзiме. — Не айт дейсiз маған? — Бекаба өзiңдi маған қалай жұмсады? Сол хақында айт! — Ә, әкә, менiң түк кiнәм жоқ. — Кiнәң болмаса, бұл iске неге араласасың? Менi ақымақ көрiп тұрсың ба, хайуан? Болды, айтпай-ақ қой ештеңе. Бәрiбiр сен де анау Бекабаға ұқсап өлетiн адамсың. Сүлеймен қылышын көтере бердi. Қосыл екi қолымен басын жауып, жерге жата кеттi. — Өлтiрмеңiзшi, әкә, өлтiрмеңiзшi. Мен бәрiбiр Бекабаның өлетiнiн бiлгенмiн. Сiз өлтiрмесеңiз де, оны осындағы бiреулер алтыны мен пұлдары үшiн өлтiретiн едi. |