قُلْ يَاعِبَادِي الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ
الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ . وَأَنِيبُوا إِلَى رَبِّكُمْ وَأَسْلِمُوا لَهُ مِنْ
قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَكُمْ الْعَذَابُ ثُمَّ لَا تُنْصَرُون
"Әй, Мөхәммәд, Минем исемемнән әйт ки: "Әй, үз-үзләренә чамадан тыш начарлык кылган колларым! Аллаһының рәхмәтеннән өметегезне өзмәгез. Чыннан да Аллаһ гөнаһларның барысын да кичерер, чөнки Ул гафу итүче, мәрхәмәт итүчедер. Раббыгызга юнәлегез, газап килгәнче Аңа бирелегез. Соңыннан Аннан ярдәм күрмәссез". ("Зөмәр" сүрәсе, аять 53- 54.)
َيَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحًا عَسَى رَبُّكُمْ أَنْ يُكَفِّرَ عَنْكُمْ
سَيِّئَاتِكُمْ وَيُدْخِلَكُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ يَوْمَ لَا يُخْزِي اللَّهُ النَّبِيَّ
وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ نُورُهُمْ يَسْعَى بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَبِأَيْمَانِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَتْمِمْ لَنَا
نُورَنَا وَاغْفِرْ لَنَا إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ
"Әй, мөэминнәр, Аллаһыга чын ихластан, самими күңелдән тәүбә итегез. Раббыгыз, сезнең яманлыкларыгызны кичереп, сезне асларыннан елгалар ага торган җәннәтләргә кертер. Аллаһ ул көнне Пәйгамбәрне һәм Пәйгамбәр белән бергә булган мөэминнәрне рисвай кылмас, аларның алларыннан нур балкыр, дәфтәрләре уң якларыннан бирелер. Әй, Раббыбыз! Безгә нурыбызны тутырып бир һәм безне ярлыка, чыннан да Синең һәр нәрсәгә көчең җитәр", — диярләр". ("Тәхрим" сүрәсе, аять 8.)
Тәүбәгә мөнәсәбәте булган бу аятьләр белән бергә Пәйгамбәребездән дә бик күп хәдис шәрифләр килгән. Алар арасында Мөслим риваять иткән түбәндәге хәдис игътибарга лаек:
عن أبي هريرة قال : قال رسول الله صلى الله عليه وسلم : والذي نفسي
بيده لو لم تذهبوا لذهب الله بكم ولجاء بقوم يذنبون فيستغفرون الله فيغفر لهم
Әбү Һөрәйрәдән риваять ителгән бер хәдистә Пәйгамбәребез (с.г.в.) шулай дигән: "Барлыгымны кулында тоткан Аллаһыга ант итәмен ки, сез бер гөнаһ та эшләмәсә идегез, Аллаһ сезне юк итәр, гөнаһ эшләп, Үзеннән гафу-мәгъфирәт сораган һәм Үзе дә аларны гафу итәчәк бер кавем яратыр иде".
Бу хәдискә гаҗәпләнүчеләр дә булыр. Ләкин, игътибар белән уйлап караганда, биредә Аллаһы Тәгаләнең кешене яратуындагы хикмәте күренә. Тагын да ачыграк итеп әйтсәк, фәрештәләр, гөнаһ эшләмәгән барлыклар буларак, бертуктаусыз Аллаһыны тәсбих итәләр. Аларның Аллаһы Тәгалә гафу итәрлек бер гөнаһлары да юк. Хәлбуки, Аллаһ кешене "Залим вә җаһил", гөнаһ эшләргә сәләтле итеп яраткан. Аңа акыл, ихтияр көче һәм нәфес биргән, үзенең ихтыярын яхшы нияттә кулланган очракта аны бүләкләячәген белдерткән. Җәннәт һәм җәһәннәм шуның өчен бар ителгән. Адәм баласы, яратылыш үзенчәлегеннән чыгып, гөнаһ эшләячәк. Гөнаһ эшләмәгән, хата ясамаган кешене күз алдына да китереп булмый. Әгәр Аллаһы Тәгалә кешеләрнең һич тә гөнаһ ясамауларын теләсә, аларны да фәрештәләр кебек яратыр иде. Кешенең, гөнаһ эшләве никадәр табигый булса, хатасын һәм гөнаһын аңлап тәүбә һәм истигъфар итүе, гафу сорап ялваруы да табигый вазифасыдыр. Әгәр адәм баласы да фәрештәләр кебек булса иде, бер дә гөнаһ эшләмәс иде. Аллаһы Тәгаләнең "Рахим" һәм "Гаффәр" кебек исемнәре ничек кабул ителер һәм Ул бөек Яратучы кемне гафу итәр иде?
Пәйгамбәребез (с.г.в.) бер хәдисендә: "Әй, кешеләр, Аллаһыга тәүбә итегез, мин һәркөнне йөз мәртәбә тәүбә итәм", дигән.
Пәйгамбәребез (с.г.в.), пәйгамбәр булуына да карамастан, ягъни Аллаһы Тәгалә аның кылган һәм кылачак бөтен гөнаһларын гафу итсә дә, барыбер тәүбә итүдән туктамаган. Аннан ни өчен бу кадәр тәүбә вә истигъфар итүе турында сораганнарга: "Мин Аллаһыга шөкрана кыла торган бер колы түгелмени?" — дип җавап, биргән.
Асылда тәүбә вә истигъфар да бер догадыр. Доганың тәүбәдән аермасы фәкать шунда гына: догада кеше, Аллаһы Тәгаләдән гөнаһларын кичерүне сораган кебек, дөнья белән бәйле булган кайбер теләкләрен дә тели ала. Тәүбә вә истигъфар бары тик гөнаһларны гафу итүе турында гына була. Дога исә, моннан аермалы буларак, дөнья эшләренә караган үтенеч һәм теләкләрне дә эченә ала.
Достарыңызбен бөлісу: |
