таныстықтан ушықты.
Бірінші жағдайда барлығы, ал екінші жағдайда
қатысушылардың екеуі жоғарыдағы тамыр-таныстарына сүйенді. Сонымен,
мұндай жағдай неге алып келеді? Егер лауазымға еңбек ақы немесе өзге де
жетістіктерге осындай «жолмен» қол жеткізуге болатын болса,
онда мұндай
қызметкерлердің оқуының ешқандай мәні жоқ. Олар бір лауазымдық орынға
қажетті уақыт отырып, ал содан соң ауысады (дұрысында оларды өзгесіне
«ауыстырады»). Мұның өзі тым қорқыныштысы емес те шығар, өз бетімен жүрсе,
жүре берсін. Дегенмен де, бұл күрделі мәселе. Мұндай адамдар өз мәртебесін
өзгелерге өз еңбегімен алынғандай етіп көрсеткісі келеді. Сонымен бірге олар бұл
үшін бір нәрсе жасауға құлықсыз. Ең оңайы өзгелердің дамуына қайткенде де
мүмкіндік бермеу. Ал оқыту кезінде кәсіптік жағынан өзгелерден бәсеңдігін біліп,
оқу процессін бұзуға, бірақ өзінің түрін сақтап қалуға бейім.
Жоғарыда
сипатталған
екі
жағдайды
осындай
қызметкерлердің
жетекшілерімен талдау – жетекшілердің мұны оларды басқаруға толық
қабілетсіздігін көрсетті. Осындай ұстаныммен
жинақталынған бөлімшелердің
дамуы және сәтті болуы күмәнді, ал мұның өзі жалпы бизнестің тиімсіз
болатындығын, акционерлердің барлығын жоғалтандығын көрсетеді. Тағайындауға
қатысы жоқ миноритарлылар және өздерінің туысқандарын жұмысқа
орналастыруға көмектескен мажоритарлылар да қиындыққа тап болады.
Достарыңызбен бөлісу: