Сол қалада Совет Армиясьіның алдыңғы бөлімде- рімен кездестік.
Сөйтіп соғысты да аяқтадық, Вася! Бірақ Иван Кузьмич бастаған ардагерлер сол қасиетті Молдавия жерінде Отанымыздың бостандығы мен тәуелсіздігі үшін қаза тапты. Олар қазір арамызда жоқ! Сол ба- тырларды еске түсірейік! — деді Василий Иванович көзіне жас іркіп. Бәріміз де бас киімімізді қолымызға алып, орнымыздан тұрдық.
КАРПАТТАҒЫ ДОСТАРЫМ Бір күні «Н» объектісінде тұрған екі этажды ка- зармадағы фашистік жендеттерді жоюға Үлкен жер- ден тапсырма алдық. Отрядтан отыз жігіт алып «По- лонина Руно» (тегіс алаң) арқылы шекара заставасына қарай келе жатып, алаңның екінші шетінен қара- пайым киімді адамдарды көрдік. Сақтықта қорлық жоқ дегендей, жігіттерге сақ болуды ескерттік те, алаң- ды ағаш арасымен оң жағынан айналып өттім. Әлгі адамдар бізді көрмеген сияқты, бір адамды қоршап сөйлесіп тұр. Ортамызда Миша деген бір Карпат украинеці бар еді (Үлкен жерден өзімізбен бірге ұшып барған), соның
қасына екі автоматчик беріп, әлгі адамдардың кім еке- нін білуге жібердік. Көп кешікпей үшеуі бір мосқал адамды ертіп кел- ді. Келген адамның жүзінен ауыр азаптың ізі көрі- ніп тұр. Ол қара шляпасын қолына алып, бізбен орысша амандасты да, барлығымызды жасаураған үлкен қой көзімен шолып шығып, маған зер сала қарады. Күзетшілерді бір шолып алдым да, тұрған адамға отырыңыз деп, жел құлатқан қарағайды нұсқадым. Ол отырғаннан кейін қарсы алдында тұрған отряд комиссары Константин Спижевойдың жұлдызды бел- беуінен фуражкасының маңдайындағы жұлдызына кө- зін аударып:
Сіздер шынымен орыссыздар ма? — деп сұрады.
Орыспыз, нағыз орыстармыз, ал орыстардың ішінде де мына біздің командир сияқты қара орыстар да болады,— деп күлді комиссар.
Ол бізбен танысып, біздің шын орыс партизандары екенімізді білген соң көзіне жас алып, жүзіне нұр кір- гендей орнынан түре келіп, бәрімізді шетімізден құ- шақтап сүйе бастады. Тіпті анадайда күзетте тұрған партизандарға да осы жерде тұрып екі қолын бір-бірі- не қысып сәлемдесті.
