сенімді түрде ажырая ңарады. Елге қайтңым-ақ келіп отыр. Бірақ шынын айтайын штаб бастығы генерал Андреевтің: «Сендер өте тәртіпсіз жандарсыңдар. Оған бір жагы өздерің де емес, екі-талай тагдырларың да жауапты. Елдеріңнен сендер жас кеттіңдер. Сендерді онда кім біледі? Бір тентектік жасап қойсаңдар... Әзір өзіміздің көз алдымызда бола тұргандарың жөн бо- лар»,— деген сөзі есіме қайта-қайта орала береді. Сон- да да: — Олай болса қайтайын,— дедім. Жұмекең штаб- қа барды, Наркоматқа барды. Орталық партия Коми- тетіне дейін барып өзіне тән дәлелді әр сөзін айтып ме- ні босатып алды. Документтерімізді, жол билетін бер- ді. Партизандар штабы көптеген әртүрлі киім-кешек беріп, қайырлы сапар тілеп бізді елімізге шығарып сал- ды, Осылай ұзақ жылдар бойы алыстап кеткен қасиет- ті жеріме, туған еліме қайтып, туған-туысқандарыммен табысатын болдым. Бір күні түнде қатты ұйықтап жатыр едім, біреу- дің күбірлеп сөйлеген дауысынан оянып кеттім. Ңара- сам, Жұмекең стол басында жазу жазып отыр екен. Ол өз-өзінен сөйлеп, кейде жан-жагына қарап қо- лын сермеп қояды. «Бұл кісі өлең жазып отырған бо- лар» — деп жорамалдаймын. Сөйтіп жатып көзімді жұмамын да осы көз алдыңда отырған ақын адамның өзін көрмей жүрген кездегі жатқа білетін өлеңдерін есіме түсірмек боламын.
... Отанды фашизмнен тынбай қорып, Ңайтарып жаудың бетін жасап жорық... деген өлең шумақтары бірден аузыма түседі. Сонсоң жатып: жоқ, бұл Жұмекеңнің өлеңі емес, Сәбит аға- ның өлеңі деймін. Тағы өлең тізбектерін іздеймін. Е, ия «Лагерь жыры» қайда? Жаз жайнатып, күн күлдіріп, Біз лагерьге барамыз. Асыл жібек гүл үстінде, Аунап ойнақ саламыз... деп әрі қарай кете беремін, ұмытпаған екенмін. Со- ның соңынан мынадай өлең шумақтары есіме ора- лады:
