Компартия өстім сенің Кең панаңда, қолыңда, Ңұрбан болар басым менің Идеяң мен жолыңда... Ия, осы жолдарды жазған осы Жұмекең. «Жаста- йымнан жетім қалдым»,— деп еді, сол қайғылы кезін- де жазған өлеңі болар деп ойлаймын. Жұмекеңе ұрла- на қарасам, көзіне жас толып жылап отыр екен: ... Жаңылдым бір кез мен естен Жансыз жатты тұла бой, Жалыны өшті жүректің Жарақат соңы осы ғой... деп жазған өлеңін дауыстап қайталап оқыды. Ол кез- де ақын жанына түсіне қоятын кезім емес. Ңұрыштай берік те қатал адамның егіліп жылап отырғанына таң қаламын. «Ақындар өлеңді осылай егіліп отырып жа- зады екен ғой» деп ойлаймын. Осылай Жұмекеңнің (кейіннен білдім) «Жауынгер сөзі» атты өлеңін нәзік жанымен егіліп отырып жазғанының куәсі болдым. «Ертеңінде кешке Жұмекең екеуміз театрға бар- дық. Киевтің Иван Франко атындағы опера және балет театры көрермендерге лық толған. Ңай операны көрге- німіз есімде жоқ. Бір үзілісте фойеге шықтық. Бір әс- кери адам бізге қарап тұрды да: — Жұмағали, қымбаттым, тірімісің? — деп әлгі адам Жұмекеңді құшақтай алды. Маңайдағы жұрт аң- таң. Екеуі амандасып мауқын басқан соң әскери адам жанындағы жолдастарына Жұмекеңнің жау тыльін- дағы ерлігі жайлы әңгіме айтып берді. Ол адам Жұме- кеңнің қанды көйлек партизан досы — партизандар құрамасының атақты командирі Сиворонов еді. 1945 жылы январь жұлдызының бірі күні Алматы- ға келіп түстік. Ңыс. Жер тайғақ. Станция басында машина деген жоқ. Жұмекең екеуміз Фурманов көше- сімен өрлеп жаяу келе жатырмыз. Өз жүгімнің үстіне Жұмекеңнің жүгін де арқалап алғамын. Ол қолына кішірек чемодан ұстап арқан бойы артта келе жатады. Анда-санда «Ңасым» деп айқай салады. Артыма қара-
