ұйқтап жатқан-ды. Оларды оятып, тамақтандырып болған соң:
Ал, Аня, өткел қайықшысы болғандықтан, сен- дерді арғы жағаға өткізіп салайын, жүріңдер. Бұл қа- йықпен әлі талайлар өтер, талай жауыздар су түбіне кетер,— деп қалжыңдады Иващенко.
Жоқ, Коля, қызметің жаман емес,— деп қойды Анна Ивановна қайыққа түсіп жатып. Борис пен Серік те қайықтың ортасына жайғаса отырды.
Судың арғы жағына жолаушыларын өткізіп салып тұрып:
Жолдарың болсын! Аня, ендігі хабарды өзімнен күт. Сақ бол! Біздің тапсырмамызды орындар деп се- неміз,— деген еді Иващенко.
Рахмет, Коля! Маған өзіңдей сен! — деп жауап қатты Анна Ивановна.
Анна Ивановна туған селосына үшінші күні кеш батып, қас қарайған шақта ғана жетті. Ол тура өзінің әкесінің үйіне бармай, жолда селоның батыс жақ ше- тіндегі жастайынан бірге оқып, бірге өскен Тамараның үйіне соға кеткісі келді. Оның үйіне бірден кірмей, екі баланы үйдің арт жағындағы тасалау жерге қалдыра тұрып, өзі аяғын ептеп басып, терезеге жақындады. Терезеден шам жарығы көрінбеген соң, жан-жағында- ғы үйлерге қарады. Ол үйлердің де терезелерінен жа- рық көре алмады. Сонан соң: «Бұл село адамдары қайда кеткен?» — деп ойлап, сәл аңырып тұрды да, әлгі үйдің терезесіне құлағын төсеп, тың тыңдап еді, құлағына күбірлеп сөйлеген адамның даусы келді. Енді Анна Ивановна: «Бұл үйде адам бар екен»,— деп, терезенің бұрыш-бұрышынан мұқият қарай бастады. Бір кезде төргі бөлменің терезесінен саңлау тауып, сы- ғалап қараса, үсті ішімдікке толы стол басында неміс- тің бір офицері отыр екен. Барлық формасымен емін- еркін арақ ішіп отырған неміс офицерін көргенде, Анна Ивановнаның жүрегі су ете түсті. «Тамара үйде жоқ шығар. Ол не шығысқа қарай кетіп қалды, не болмаса мына жендеттер өлтіріп тастаған ғой!» —деп ойлады. Офицердің жанында біреу отыр, бірақ оның офицерге Ңарай созған рюмка ұстаған қолының көлеңкесі ғана көрінеді. Анна Ивановна қанша сығалағанмен оның кім екенін байкай алмады. Сонан соң ол екі баланың ясанына қайтып келді де, «кеттік» дегендей белгі беріп,
өз үйіне қарай жүріп кетті. Келсе, өз үйінде де жарық жоқ екен. Тағы да терезеге келіп қараса, ол ішінен жа- былмаған. Үйде мүлде жарық жоқ. «Кемпір мен шал сорлыларды да құртқан екен ғой!— деп ойлап аңырып тұрып қалды. Екі бала да жанына келіп тұрды. Анна Ивановна өз көзіне өзі сенбей, терезеге тағы үңілді. Сол кезде үйдің ішінен біреу қараңдап көрінді де, терезеге жақындап келіп:
