Ңазір Боря үндемей отыр. Баласы көп уақытқа де- йін үн қатпағаннан кейін Мария басын көтеріп:
Неге үндемей отырсың! — деп, орнынан тұрып кеп, баласыньщ маңдайынан сүйді.
Мама, бір нәрсе сұрайын, айтасың ба? — деді.
О не?
Осы әжем кім?— деді Боря сыбырлай сөйлеп.
Кім болушы еді. Осы үйдің көршісі.
Көршісі екенін білем ғой, мама. Әлгіде үйдің шатырында тұр едім, есігінің алдында жығылып жат- қанын көрдім. Мен барып қолтығынан сүйеп тұрғы- зып, үйіне кірғіздім. Жылай-жылай көзі ісіп кетіпті. Неге жылайсың,— деп сұрап ем, «мамаң біледі, ма- маңнан сұра*,— деді.
Мария ауыр күрсінді де:
Кеше гүрмеге барып білгенімізде оны залымдар сабады деген, жаным,— деді. Боря мамасының айтқан сөзін тұнжырап тыңдап, сұлық тұрды. Бірақ ол қарт ананы партизандардың қай жерде тұрақтағанын айт- пағаны үшін азаптағанын білген жоқ еді.
Қарт ана терезеден ұзақ қарап тұрды да:
Мария, мен кетем. Бүйтіп азап тартып, жендет- терден таяқ жегенше, олардың тепкісінде өлгенше, өзімнің туған жерімнің иен даласын кезіп өлейін. Сен екеуміз аналық қайғының талай ауыртпалығын бірге арқалап едік қой, маған жолға біраз азық бер, балала- рымның бірі тірі болса жақсылығың далада қалмас,— деп Марияға қарағанда, оның әжімді жүзінде ашын- ғандық көрініп тұрды.
Әже, фашистер ақыр аяғы бір картоп қалдыр- май тонап алып, сізді аш қалдырғанына міне алты ай болды. Сонан бері мендегі күнделікті тапқан бір тілім нанды бөліп жеп келеміз ғой. Мұны әлі ешкім сезген жоқ, егер, менің жайымды анау екі жүзділер білген болса, мен де сіздің аяғыңызды құшатын едім. Мен сіз- ге әлдеқашан айтып едім, сол айтқан кезде-ақ кететін жөніңіз бар еді. Жарайды, егер мен айтқан жаққа бар- саңыз Петяға кездесесіз.
Айтпа, ондай бақыт менен алыс шығар. Кездес- сем кездесермін, жасарымды жасадым. Міне биыл ал- пыстамын, майдандағы алты ұлымнан жаным артық емес. Көп болса жолда иттер агып тастар, мен кеттім, Мария...— деп бір нәрсені іздегендей орнынан тұрып,
Достарыңызбен бөлісу: |
