Күркеге кірсеңіздерші, су болдыңыздар ғой,— деді Константин Спижевой сыртта тұрғандарға.
Бізге су өтпейді, күпіміз су жібермейтіндей еш- кі жүшнен жасалған,— деп жауап берді бір орта жас* тағы әйел. Шынында бәрінің үстіндегі ақ ешкі жүнінен
жасалған сабалаң күпі су өткізер емес, тек бәрі бірдей жалаң аяқ екен.
Александр Васильевич олармен ұзақ уақыт әңгі- мелесті. Сол күні біз жергілікті адамдармен бірге күр- келерге бөлініп түнедік те, келесі күні Микола қарт- тың соңына ердік.
ңашып құтылдым
Азығымыз таусылғалы екі күн болды. Жабайы ал- ма, малина, бүлдірген, қара жидек жеп жүрміз. Ме- желі қоймаға жету үшін әлі де болса үш-төрт күн жол жүруіміз керек.
Мүлгіген қалың орманның жиегіне келіп түнедік. Таңертең кезекшілікке Цела Жавахидзені қалдыр- дым да:
Мен жоғары шығып жан-жақты шолып келе- йін, сен жігіттерге қара жидек теріп қой,— дедім де жүріп кеттім. Төңірек әлі жым-жырт. Жоғары үш жүз метрдей көтеріліп, бинокліммен жан-жақты болжап қарап едім, терістік-шығыстан бір топ адам келе жа- тыр екен. Олар бірінің соңынан бірі тізбектеліп жай келе жатыр. Мен тағы да қарап едім, өзіміздің бөлі- ніп кеткен жігіттерге ұқсаттым. «Алдында келе жат- қан ұзын бойлы Виктор Бурый, ең соңында келе жат- қан аласа бойлысы Ломухин»,— деп ойладым да қуа- нып кеттім. Енді солардың келуін асыға күттім. Олардың әрқайсысын кез алдыма келтіріп, аман-есен кездесетін болгандықтан, өзімді бақыттымын деп есзп- тедім. Бірақ олар өте жай келе жатыр. Ақыры шыдай алмадым да, олардың алдынан қарсы шығып, оларды ұйықтап жатқан Александр Васильевичтерге тұтқиыл- дан алып барып қуантайын деп, қарсы жүрдім. Ңуа- нышым қойныма симай, бір тастан бір тасқа секіріп, әлгі жерден көп ұзап кеттім. Дегенмен тағы біраз жер жүргеннен кейін көзім қарауытып, әлсіреп, буын-буы- ным құрып бір тастың үстіне келіп отыра кеттім. Сәл дем алып, бинокліммен келе жатқандарға қарап едім, біздің адамдарға барлығы да ұқсап кетті. Бұл иен биік тауда біздің жігіттерден басқа да адамдар болады деп ойлаған да жоқ едім. Орнымнан тұрдым да:
Достарыңызбен бөлісу: |
