уын талдьщ бұтағына орай салды да, жаныма келді.
Сәлеметсіз бе, ата,— дедім орнымнан сүйреті- ліп әрең тұрып.
Амансың ба, балам. Немене, жаралысың ба?— деп сұрады ол, алаңанымен көзін көлегейлей ңарап.
Жоқ, жаралы емеспін,— дедім сыр білдірмейін деген оймен мен. Біраң сыңайына ңарағанда шал ме- нің киім кешегімнен парашютист екенімді аңғарған- дай еді.
Жаралысың ғой деймін, балам? Жасырмай шы- ныңды айтшы. Мен де совет адамымын. Екі бірдей ба- лам Ңызыл Армия ңатарында — командир. Ңазір олардың өлі-тірі екенін де білмеймін! Екі келінім мен немерелерімді немістер атып тастады. Ол кезде өзім се- лода жоң едім. Ңызыл Армия кейін шегінгенде колхоз малын Днепрдің жағалауына айдап өтіп кетіп едім. Бір айдан кейін селоға ңайтып келсем, немерелерім, келіндерім жоқ екен, атып тастапты айуандар,— деп ңарт кемсеңдеп жылап қоя берді.
Жыламаңыз. Балаларынан айрылған жан жал- ғыз сіз емессіз. Ңызыл Армия келеді әлі. Командир балаларыңыз да келер,— деп қартты өзімше жұбатып ңоямын.
Ия, үмітімді үзбеймін,— деді шал көзінің жа- сын жеңімен сүртіп.
Содан соң ңалбаңтап:
Балам, сірә, қарның да ашқан болар, нан жей- сің бе? — деп ол ңайығына қарай бүкшеңдей женелді. Сөйтіп, екі тілім нан мен бір кесек шошқаның майын алып та келді. Мен нанды көріп, ңалтырап кеттім. Аузыма тамақ тиісімен, маңдайымнан суың тер бұрң ете түсті.
Балам, егер көптен бері аш жүрсең, онда бірден тоя жеуге болмайды. Осыны үш-төрт бөліп же,— деп, қарт маған қамқорлық жасап отыр.
Осыдан бастап Микола атай екеуміз жұбымызды жазғанымыз жоң. Ол өзінің туған селосына, табан ет, маңдай терімен салған үйіне де бара алмайды. Өйтке- ні, совет офицерлерінің әйелдері мен бала-шағаларын өлтірген фашист жендеттер ңолға түссе Миколаны да өлтірмек. Сондықтан да Микола атай Днепр бойында- ғы селоларда тұратын туған-туысқандарын паналап, бір жерге тұрақтай алмай, ылғи кезіп жүреді екен.
«Өлмегенге өлі балың кездеседі»,— деген осы да! Ол менің бойыма қайратымды ңайтадан жиғызды. Екеу- міз қолайлы жерден қоныс теуіп, күрке тігіп алдық. Днепрден балық аулап асып та, өз майына өзін қуы- рып жеп те жүрдік. Есімді жинап, әлденіп алганнан кейін Үлкен жердің тапсырмасын орындауға кетпек болдым. Осы бір адамгершілігі мол адал да арлы ңарт қолыма қаруымды қайтадан ұстатты. Мен оған әбден сенетін болдым. Сондықтан: «Әлде қандай уақыт бо- лады» деген оймен оны ертіп жүріп, әр жерге жасыр- ған «қоймаларымды» көрсеттім. Ол түнделетіп қасы- на мені ертіп алып, сенімді деген туған-туысқандары- ның үйлеріне апарып, үй иелерімен таныстырды. Сүйтіп, жолыма екі-үш күндік азың жинап беріп, менімен қош айтысты. Кешке таман көгілдір сәулеге бөленген ну орманнан шығып, мен ұзап кете бардым. Сол орманның иесіндей соңымнан телміре қарап, Ми- кола атай қала берді.
Достарыңызбен бөлісу: |
