67
Ақбілекті бүріп әкеткенін, енді тастайды-ау дегенде қыздың балапанға айналып
кеткенін, бір мезгілде жоғалып,
балапанның жалғыз қалғанын, оны дуана
Ескендірдің алып келе жатқанын, оның сұрағанда бере салғанын айтып
қуанады.
«–Ойпырмай-ай! Тамаша түс екен! Мен қалай жориын? Құдай-ай! Мен
тағы бірдеңеге ұшырайтын болармын ба? - деп Ақбілек көзі бажырайып
қалды. Олай жориды, былай жориды. Екеуі де джори алмайды, қорықты.
Ақырында «түс түлкінің боғы» да десіп, бірін-бірі жұбатты». (272 бет)
Автор мұнда да айтарын астарлап-символдап жеткізіп отыр. Түстің нені
меңзейтінін құпия қалдыру, екі кейіпкердің түстен кейінгі екі ұдай сезімін
бейнеленуі жазушының қаламгерлік қуатына қарай құбылып,
терең ойды
меңзейді. Мұндағы түс бас-аяғы бар өзінше бір дүние. Шығарма соңында
Ұрқияның осы түсті қайта еске алуы осы түстегі дуананың берген балапанын
Ескендірге байланыстыруы осының дәлелі.
«Ақбілек» романында интертекстке жататын күнделік те, түс те бар.
Айталық, Ақбаланың күнделігіне назар аударалық:
«16 март. Бүгін түсімде
Достарыңызбен бөлісу: