Андрэй Багач, Андрэй Філіпчык, Дзяніс Мускі 2007-2011 гг. (Першы пераклад 07. 07. 07 г.) — раздзел I —

- З хвіліны на хвіліну прыйдзе пошта - спадзяюся, Па дашле ўсё, што я забыў.

Гары толькі што прыступіў да аўсянай кашы, як над галавой раздаўся цалкам чаканы шоргат крылаў, у вокны імклівым струменем улілося больш сотні сов. Яны пачалі кружыць пад столлю і скідаць лісты і пасылкі на весяла размаўляўшых дзяцей. Вялікі бясформенны скрутак бухнуўся на галаву Нэвілу, а яшчэ праз секунду штосьці шэрае звалілася ў гарлач, які служыў падстаўкай для кніжкі Герміёне, і ўсіх запырскала малаком з пёрамі.

- Эроў! - выгукнуў Рон, выцягваючы зліплага пугача за лапкі. Ён быў без прытомнасці і паваліўся на стол ножкамі ўверх, і які захраснуў у дзюбе вільготным чырвоным канвертам.

- О не… - прашаптаў Рон.

- Усё нармалёва, ён жывы, - супакоіла Герміёна, злёгеньку патыкаўшы Эроў кончыкам пальца.

- Ды не ў гэтым справа - а вось у гэтым.

Рон паказваў на чырвоны канверт. Гары не ўбачыў у ім нічога асаблівага, затое і Рон, і Нэвіл пазіралі на канверт з такім жахам, быццам чакалі, што ён вось-вось падарвецца.

- У чым справа? - спытаў Гары.

- Яна… яна паслала мне Лямантоўку, - слабым голасам адказаў Рон.

- Лепш адкрый, Рон, - параіў Нэвіл збянтэжаным шэптам. - Будзе толькі горш, калі не адкрыеш. Я аднойчы таксама атрымаў, ад бабулі, і не адкрыў і, - ён сутаргава праглынуў, - гэта быў кашмар.

Гары перавёў погляд з закамянелых твараў прыяцеляў на чырвоны канверт.

- А што такое Лямантоўка? - спытаў ён.

Аднак, увага Рона была цалкам прыкавана да ліста, які ўжо пачынаў дыміцца па баках.

- Адкрый, - настойліва казаў Нэвіл, - і праз некалькі хвілін усё ўжо скончыцца…

Рон працягнуў калаціўшуюся руку, вызваліў канверт з дзюбы Эроў і, калі вырашыўшыся, разарваў яго. Нэвіл затыкнуў вушы пальцамі. Праз дзель секунды Гары зразумеў, чаму. Спачатку ён вырашыў, што ліст і сапраўды падарвалася; вялізная зала да бакоў запоўніўся такім громам, што пыл пасыпалася з столі.

- КРАСЦІ МАШЫНЫ, ДЫ НА ІХ МЕСЦЫ Я БЫ ЦЯБЕ АБАВЯЗКОВА ВЫКЛЮЧЫЛА, ВОСЬ ПАЧАКАЙ, Я ДА ЦЯБЕ ДАБЯРУСЯ, ТАБЕ НЕ ПРЫЙШЛО ДА ГАЛАВЫ, ШТО МЫ З БАЦЬКАМ МАГЛІ ПАДУМАЦЬ, КАЛІ УБАЧЫЛІ, ШТО МАШЫНЫ НЯМА…

Ад лямантаў місіс Уізлі, стократна ўзмоцненых, талеркі і лыжкі на стале задрыжалі. Крыкі аглушальным рэхам адлюстроўваліся ад каменных сценаў. Народ пачаў абгортвацца, каб паглядзець, хто гэта атрымаў Лямантоўку, і Рон уціснуўся ў крэсла так, што над сталом быў бачны адзін толькі барвяны ілоб.

- АТРЫМАЛІ УВЕЧАРЫ ЛІСТ АД ДАМБЛДОРА, Я БАЯЛАСЯ, БАЦЬКА ПАМРЭ АД СОРАМУ, ЦЯБЕ ХІБА ТАК ВЫХОЎВАЛІ, ВЫ З ГАРЫ МАГЛІ ЗАГІНУЦЬ…

Ну вось і да мяне дабраліся, падумаў Гары. Ён з усіх сіл імкнуўся не прыслухвацца да гэтага голасу, які застаўляў барабанныя перапонкі пульсаваць ад болю.

- ГЭТА ЖУДАСНА - БАЦЬКУ НА ПРАЦЫ ЧАКАЕ СЛУЖБОВАЕ РАССЛЕДАВАННЕ, УСЁ З-ЗА ЦЯБЕ - ЯШЧЭ РАЗ ШТО-НЕБУДЗЬ ВЫТВАРЫШ, І МЫ ЗАБЯРЭМ ЦЯБЕ З ШКОЛЫ, ЗРАЗУМЕЛА?

Запанавала звеняшчая цішыня. Чырвоны канверт, даўно ўжо выпаўшы у Рона з рук, заняўся язычкамі яркага полымя і хутка ператварыўся ў попел. Рон і Гары сядзелі ашаломленыя і застылыя, як быццам іх толькі што накрыла прыліўной хваляй. Хтосьці пасмяяўся, пахіхікаў, але неўзабаве цурчанне гутарак за сталамі аднавілася.

Герміёна зачыніла "Ваяж з вампірам" і паглядзела на верхавіну Рона.

- Не ведаю, чаго ты чакаў, Рон, але ты…

- Толькі не гавары, што я гэта заслужыў, - адгыркнуўся Рон.

Гары адсунуў кашу. У яго ўсё ўсярэдзіне палала ад пачуцця віны. Містэра Уізлі чакае службовае расследаванне. І гэта пасля ўсяго, што бацькі Рона зрабілі для яго улетку…

Але разважаць на гэтую тэму не было часу; да Грыфіндорскага стала падышла прафесар МакГонагал і стала раздаваць новы расклад. Гары ўзяў лісток і ўбачыў, што ў іх зараз дзве пары гербалогіі з хафлпафцамі-першакласнікамі.

Гары, Рон і Герміёна разам вышлі з замка, прайшлі праз гарод і накіраваліся да цяпліц, у якіх утрымоўваліся чароўныя расліны. Лямантоўка апынулася да лепшага прынамсі ў адным: Герміёна, падобна, палічыла, што хлопцы досыць пакараныя і стала ставіцца да іх з ранейшай прыязнасцю.

Падыдучы да цяпліцы, яны ўбачылі, што ўвесь астатні клас памкнуўся ў дзвярэй у чаканні прафесара Спроўт. Не паспелі Гары, Рон і Герміёна далучыцца да іх, як настаўніца з'явілася ў поле зроку - яна ішла па газоне імклівай хадой у суправаджэнні Гілдэроя Локхарда. Рукі прафесара Спроўт былі ўсё ў бінтах, і Гары, адчуўшы чарговы дакор сумлення, убачыў удалечыні Дракучую вярбу, на некаторыя галіны якой былі накладзеныя шыны.

Прафесар Спроўт была невысокай, карчакаватай ведзьмай. Свае разлетаючыеся ў бакі валасы яна затуляла залатаным капялюшом; на вопратцы і пад пазногцямі ў яе было годзе землі; цётка Петунія звалілася бы ў непрытомнасць ад аднаго яе выгляду. Гілдэрой Локхард, у сваю чаргу, быў бездакорны ў элегантна развеваючайся вопрадцы бірузовага колеру, залатыя валасы ззялі пад ідэальна размешчаным на галаве бірузовым капялюшом з залатым кантам.

- О, дабрыдзень! - радасна ўскрыкнуў Локхард, прамяніста ўсміхаючыся сыйшоўшымся. - А я вось паказваў прафесару Спроўт, як трэба правільна лячыць Дракучыя вербы! Але мне бы не хацелася, каб у вас стварылася ўражанне, што я лепш разбіраюся ў гербалогіі, чым яна! Проста ў маіх экзатычных падарожжах мне давялося сустрэцца з некалькімі такімі дрэвамі…

- Сёння - цяпліца нумар тры, хлопцы! - гучней, чым трэба, выгукнула прафесар Спроўт. Яна выглядала відавочна раздражнёнай і была зусім не падобная на саму сябе, звычайна вясёлую і незласлівую.

Сярод хлопцаў прабег зацікаўлены шэпаток. Раней ім даводзілася працаваць толькі ў цяпліцы нумар адзін - а ў цяпліцы нумар тры ўтрымоўваліся куды цікавейшыя і небяспечныя расліны. Прафесар Спроўт зняла з пояса вялікі ключ і адамкнула дзверы. Да Гары данёсся запах вільготнай зямлі і ўгнаенняў, змяшаны з цяжкім водарам вялізных, памерам з парасон, кветак, звісаўшых з столі. Гары рушыў была услед за Роном і Герміёной унутр, але тут яго нагнала рука Локхарда.

- Гары! Жадаў з табой паразмаўляць - вы бо не супраць, калі ён спозніцца на пару хвілін, праўда, дарагая Спроўт?

Судзячы па незадаволенай грымасе, прафесар Спроўт яшчэ як пярэчыла, але Локхард сказаў: "Вось і добра" і зачыніў дзверы ў цяпліцу прама ёй у твар.

- Гары, - вымавіў Локхард і пагушкаў галавой, яго вялікія белыя зубы зазіхацелі ў сонечным святле, - Гары, Гары, Гары.

Нават і не спрабуючы нічога зразумець, Гары маўчаў.

- Калі я пазнаў… ды што там казаць, усё гэта цалкам і цалкам мая віна. Гатовы быў даць сам сабе штурхяля.

Гары не меў ні найменшага падання, аб чым кажа настаўнік. Ён ужо памкнуўся прызнаць гэта ўслых, але Локхард працягнуў:

- Не памятаю, калі яшчэ я быў гэтак узрушаны. Прыляцець у "Хогвартс" на машыне! Зразумела, я адразу зразумеў, чаму ты так паступіў. Гэта так ясна. Гары, Гары, Гары.

Дзіўна, як яму атрымоўвалася дэманстраваць кожны свой выдатны зуб, нават калі ён маўчаў.

- Гэта з-за мяне ў табе нарадзілася смага вядомасці, так бо? - сказаў Локхард. - Я цябе заразіў. З-за мяне ты патрапіў на першую старонку газеты і захацеў патрапіць туды зноў.

- Вядома, не, прафесар, проста…

- Гары, Гары, Гары, - перабіў Локхард, працягваючы руку і хапляючы хлопчыка за плячо, - я ўсё разумею. Цалкам натуральна, спазнаўшы аднойчы, жадаць яшчэ, - і я вінавачу сябе ў тым, што даў табе, вобразна кажучы, адкусіць першы кавалак. Слава стукнула табе ў галаву - але ці бачыш, юнак, нельга жа лётаць на машынах, каб цябе зазначылі. Супакойся трохі, ачуйся, добра? У цябе наперадзе яшчэ безліч часу. Так, так, я, вядома, ведаю, аб чым ты зараз думаеш! "Добра яму казаць, калі ён сам даўно ўжо сусветна вядомы вядзьмак!" Але калі мне было дванаццаць, я сапраўды гэтак жа быў ніхто, нішто і клікаць нікім - як і ты зараз. Ну, гэта значыць, зразумела, аб табе хтосьці нешта чуў, усе гэтыя твае справы з Тым-Кага-Не-Трэба-Называць! - ён кінуў погляд на маланкападобны шнар на ілбу ў Гары. - Зразумела, зразумела, што гэта зусім не тое, што выйграць пяць раз запар прэміі часопіса "Ведзьмапалітэн" за самую абаяльную ўсмешку, як я - але бо гэта толькі пачатак, Гары, толькі пачатак.

Ён па-змоўніцку падміргнуў і выдаліўся элегантнай хадой. Некалькі секунд Гары стаяў як прыгваждзенны да месца, потым, успомніўшы, што яму трэба быць на ўроку, адкрыў дзверы цяпліцы і праслізнуў унутр.

Прафесар Спроўт стаяла ў цэнтры цяпліцы за козламі. На іх ляжала прыкладна дваццаць пар разнаколерных пухнатых слухавак. Калі Гары заняў сваё месца паміж Ронам і Герміёнай, прафесар Спроўт сказала:

- Сёння мы будзем перасаджваць мандрагору. Хто-небудзь можа распавесці, якія асаблівасці гэтай расліны?

Ніхто не здзівіўся, што рука Герміёны першай ускінулася ўверх.

- Мандрагора - гэты вельмі моцны аднаўляючы сродак, - пачала распавядаць Герміёна ў сваёй звычайнай манеры, так, як быццам праглынула падручнік, - ім звычайна вярталі ў нармальны стан людзей, якія былі ў нешта пераўтвораныя або замоўленыя.

- Выдатна. Дзесяць балаў "Грыфіндору", - пахваліла прафесар Спроўт. - Мандрагора з'яўляецца неад’емой часткай большасці антыдотаў. Аднак, апроч усяго іншага, гэтая расліна вельмі небяспечна. Хто можа адказаць, чаму?

Гэтым разам, ускінуўлі, рука Герміёны ледзь не сшыбла з Гары акуляры.

- Плач мандрагоры смяротны для ўсякага, хто яго пачуе, - выпаліла яна.

- Цалкам дакладна. Яшчэ дзесяць балаў, - сказала прафесар Спроўт. - Зараз звернемся да нашых мандрагораў. Яны яшчэ вельмі маленькія.

З гэтымі словамі яна паказала на шэраг глыбокіх паддонов, і ўсё падышлі бліжэй, каб лепей разглядзець змесціва. У паддонах радкамі расло каля сотні ўскудлачаных маленькіх пурпурна-зялёных кусцікаў. На погляд Гары, які цалкам не ўяўляў сабе, што Герміёна мела ў выгляду пад "плачам" мандрагоры, у іх не было нічога характэрнага.

- А зараз кожны павінен узяць сабе слухаўкі, - загадала прафесар Спроўт.

Поруч козел утварылася таўкучка, хлопцы хаплялі слухаўкі, старанна пазбягаючы ружовай пухнатай пары

- Калі я скажу надзець слухаўкі, упэўніцеся, што вушы ў вас цалкам зачыненыя, - сказала прафесар Спроўт. - А калі будзе бяспечна іх зняць, я пакажу два вялікіх пальца. Ну што жа, прыступім - надзець слухаўкі!

Гары прыціснуў слухаўкі да вушэй і цалкам перастаў штосьці чуць. Прафесар Спроўт надзела сваю пару - ружовую і пухнатую - закатала рукавы вопрадцы, дужа ўхапіла адзін з ускудлачаных кусцікаў і з сілай пацягнула.

Гары гучна ахнуў ад здзіўлення, чаго ніхто, зразумела, не пачуў.

Замест каранёў, на святло з'явілася маленькае, бруднае і на рэдкасць пачварнае немаўля. Лісце раслі ў яго прама з верхавіны. Скура была бледна-зялёная і плямістая. Без усякага сумнення, немаўля гарлапаніў з усёй сваёй моцы.

Прафесар Спроўт выцягнула з-пад стала вялікі кветкавы чыгун і стала закопваць мандраганятку ў чорны вільготны кампост, датуль, пакуль над паверхняй зямлі не застаўся бачны адзін толькі зялёны хохлік. Прафесар Спроўт атрэсла рукі, падняла ўверх два вялікіх пальца і зняла слухаўкі.

- Паколькі нашы мандраганяткі усяго толькі парастакі, іх плач пакуль яшчэ нікога не можа забіць, - сказала яна спакойна, так, як быццам не зрабіла нічога асоба дзіўнага, ну максімум, паліла бягонію, - Тым не менш, нават зараз вы маглі бы знепрытомнець на некалькі гадзін, таму, калі хутка вы не жадаеце прапусціць свой першы навучальны дзень, пераканайцеся, што слухаўкі на месцы, перш чым пачаць працаваць. Я падам знак, калі прыйдзе час сканчаць урок.

- Устаньце па чацвярых да падноса - вось тут вялікі запас чыгуноў - кампост у мяшках вунь там - і асцярожней з Атрутным Вусам, ён кусаецца.

Пры гэтых словах яна звонка пляснула паўзучую, цёмна-чырвоную расліну па шчупальцах, якія зладзеявата паўзлі ёй за плечы, і тыя адскочылі.

Да Гары, Рона і Герміёны далучыўся кучаравы як баранчык хафлпафец, якога Гары ведаў у твар, але з якім аніразу да гэтага не меў зносіны.

- Джасцін Фінч-Флетчы, - бойка прадставіўся ён, паціскаючы Гары руку. - Я, вядома, ведаю, хто ты - знакаміты Гары Потэр… А ты - Герміёна Грэнджэр - першая па ўсіх прадметах (Герміёна заззяла, а Фінч-Флетчы і ёй таксама паціснуў руку) - і Рон Уізлі. Гэта была твая лятаючая машына?

Рон не заўсміхаўся, як можна было чакаць. Відавочна, успаміны аб Лямантоўцы былі яшчэ свежыя ў памяці.

- Гэты Локхард - проста штосьці, праўда? - радасна казаў Джасцін, адначасова са ўсімі напаўняючы чыгун кампостом з драконавага гною. - Да жаху адважны. Чыталі яго кніжкі? Я бы помер са страху, калі бы апынуўся ў тэлефоннай будцы з пярэваратнем - а ён захоўваў спакой і - ухх! - проста фантастыка!

Я быў запісаны ў Ітан, уяўляеце? Я так рады, што замест гэтага патрапіў сюды! Маці, вядома, трохі засмуцілася, але я даў ёй пачытаць Локхардаўскія кніжкі, і, па-мойму, яна пачала разумець, наколькі добра, калі ў сям'і ёсць адукаваны вядзьмак…

Пасля гэтага ў іх ужо не было магчымасці пабалбатаць. Яны надзелі слухаўкі і засяродзіліся на мандраганятках. Калі прафесар Спроўт паказвала, як з імі варта звяртацца, падавалася, што ўсё лёгка і проста, але насамрэч гэта было не так. Мандраганяткі не жадалі вылазіць з зямлі, але і назад у зямлю таксама лезці не жадалі. Яны выгіналіся, брыкаліся, размахвалі вострымі маленькімі кулачкамі і шчэрылі зубкі; на аднаго асабліва толсценькага мандраганятку Гары выдаткаваў добрых дзесяць хвілін, перш чым упхаў таго ў чыгун.

Да канца ўроку Гары, як і ўсё астатнія, змакрэў, перамазаўся зямлёй і адчуваў боль ва ўсіх кропках цела. Потым хлопцы папляліся ў замак, каб спехам памыцца, а затым Грыфіндорцы адправіліся на ператварэнні.

На ўроках прафесара МакГонагал ніколі не было лёгка, але сёння было асабліва цяжка. Усё, што Гары вывучыў летась, падавалася, улетучылася з галавы за лета. Яму ўсяго толькі трэба было ператварыць жука ў гузік, але ў выніку жук толькі добранька поразмяўся, поўзаючы па ўсім стале і уварачываясь ад чароўнай палачкі.

Рону прыходзілася і таго горш. Хоць ён і заляпіў, пазычыўшы ў кагосьці клейкую ленту, сваю чароўную палачку, але тая, падобна, была безнадзейна сапсаваная. Яна рыпала і іскрыла ў самыя непрыдатныя моманты, а ўсялякі раз, калі Рон спрабаваў зачараваць жука, палачка пачынала выпускаць клубы густога шэрага дыму, які, да ўсяго іншага, меў выразны пах тухлых яйкаў. Быўшы пазбаўлены магчымасці бачыць, што робіць, Рон выпадкова раздушыў жука локцем, і яму прыйшлося прасіць новага. Прафесар МакГонагал была незадаволена.

Пачуўшы звон на ланч, Гары ўздыхнуў з палягчэннем. Яму падавалася, што мазгі ў яго сліплісь, як выціснутая губка. Усё ўжо вышлі з класа, акрамя Гары і Рона, які з азвярэннем малаціў палачкай аб стале..

- Дурацкая - бескарысная - нікчэмная…

- Напішы дахаты, папытай, каб табе даслалі іншую, - прапанаваў Гары, калі палачка выдала залп аглушальных стрэлаў.

- Ага, вядома - і атрымаць яшчэ адну Лямантоўку, - чмыхнуў Рон, засоўваючы шыпячую палачку ў заплечнік. - "Сам вінаваты, што палачка зламалася"…

Яны пайшлі на ланч, і настрой у Рона зусім не палепшылася, калі Герміёна прадэманстравала ім цэлую прыгаршчу абсалютна ідэальных гузікаў, вырабленых ёю на ператварэннях.

- А што ў нас пасля абеду? - з некалькі ўвыдатненай зацікаўленасцю спытаў Гары, спяшаючыся змяніць тэму.

- Абарона ад сіл зла, - тут жа адказала Герміёна.

- А навошта, - патрабавальна выгукнуў Рон, выхапіўшы ў Герміёны лісток з раскладам, - ты намалявала сардэчкі поруч усіх Локхардаўскіх урокаў?

Герміёна адабрала расклад і жудасна счырванела.

Паабедаўшы, яны вышлі на вуліцу. Сёння было пахмурна. Герміёна села на каменную прыступку і, не губляючы часу, зарылася носам у "Ваяж з вампірам". Гары з Ронам разказаліся аб квідытче. Праз некаторы час Гары раптам адчуў, што за ім пільна назіраюць. Агледзеўшыся, ён зазначыў таго самога малюсенькага хлопчыка з мышынымі валасамі, якога ён учора ўвечар бачыў на сартаванні. Хлопчык як зачараваны глядзеў на Гары. У руках ён сціскаў штосьці вельмі падобнае на звычайны маглаўскі фотаапарат. Як толькі хлопчык зразумеў, што Гары зазначыў яго погляд, ён пакутліва счырванеў.

- Як жыццё, Гары? Я… мяне клічуць Колін Крыві, - пралапатаў ён бязгучна, асцярожна робячы крок наперад. - Я таксама буду вучыцца ў "Грыфіндоре". А можна я… можна мне… нічога, калі я цябе сфатаграфую? - папытаў ён з выразам нясмелай надзеі і падняў фотаапарат вышэй.

- Сфатаграфуеш? - даволі тупа паўтарыў Гары.

- Як доказ, што я з табой сапраўды сустракаўся, - ледзь больш падужэлым голасам растлумачыў Колін і падышоў яшчэ бліжэй. - Я пра цябе ведаю ўсё-усё-усё. Мне ўсё ўсё распавялі. І пра то, як ты ацалеў, пасля таго як Сам-Ведаеш-Хто спрабаваў цябе забіць, і пра то, як ён знік, і пра ўсё астатняе, і пра твой шнар у форме зігзагу маланкі (ён прасканаваў вачамі лінію чубка на ілбу ў Гары), - а яшчэ адзін хлопчык з нашага класа сказаў, што ёсць такое зелле, калі ў ім выявіць плёнку, чалавек на фатаграфіі будзе рухацца! - Колін сутаргава перавёў дух і экстазе працягнуў: - Тут так выдатна, праўда? Я раней, да ліста з "Хогвартса", і не здагадваўся, што ўсе дзіўныя штучкі, якія я магу рабіць - гэтае вядзьмарства. Мой тата - малочнік, ён таксама ніяк не мог паверыць. Таму я ўвесь час фатаграфую, каб паслаць яму пабольш здымкаў. Так класна, калі ў мяне будзе твая фатаграфія, - ён з маленнем паглядзеў на Гары, - і, можа быць, твой сябар зніме нас удзвюх? А ты потым падпішаш, добра?

- Падпішаш? Ужо раздаеш аўтографы, Потэр?

Гучны і з'едлівы, голас Драко Малфоя разнёсся па ўсім двары. Аказваецца, ён даўно ўжо стаяў ззаду Коліна ў суправаджэнні, як і заўсёды ў "Хогвартсе", сваіх бандыцкага выгляду сябрукоў, Крэба і Гойла.

- Усё у чаргу! - закрычаў Малфой. - Гары Потэр будзе раздаваць аўтографы!

- Нічога падобнага, - злосна сказаў Гары, мімавольна сціскаючы кулакі. - Затыкніся, Малфой!

- Табе проста зайздросна, - піснуў Колін, чыё цельца толькі крышачку было таўсцей за шыю Крэба.

- Зайздросна? - перапытаў Малфой, якому больш не трэба было крычаць: палова з тых, хто шпацыраваў у двары, ужо і так зацікаўлена слухала. - Чаму гэта мне зайздросціць? Гідкі шнар на галаве мне не патрэбен, дзякуй! Я наогул не лічу, што можна стаць незвычайным толькі таму, што табе раскраілі чэрап.

Крэб і Гойл дурна хмыліліся.

- Каб табе смоўжнямі падушыцца! - люта выгукнуў Рон. Крэб перастаў хмыліцца і прыняўся пагрозліва паціраць чучкі пальцаў.

- Беражыся, Уізлі, - пагардліва прыжмурыўся Малфой, - табе трэба добра сябе паводзіць, а то матуля забярэ цябе з школачкі. - І ён разгаласіўся пранізліва: - Яшчэ раз што-небудзь вытварыш…

Групка Слізэрынцаў-пяцікласнікаў, якія сабраліся непадалёк, гучна разрагаталася.

- Дарэчы, дай Уізлі адну фатаграфію з аўтографам, - параіў Малфой, - яна будзе каштаваць больш, чым уся іх жаласная хацінка…

Рон сарваў клейкую ленту з чароўнай палачкі, але тут Герміёна з шумам зачыніла "Ваяж з вампірам" і прашаптала:

- Ціха вы!

- У чым справа, у чым справа? - да іх спяшаўся Гілдэрой Локхард, бірузовая вопрадка раздзімалася на ходу. - Хто гэта тут раздае аўтографы?

Гары абурана выдаў нейкі гук, але быў змушаны замоўкнуць - Локхард заступніцкі абняў яго за плечы і вымавіў з жвавасцю:

- Ды што жа гэта я пытаю, мне прытрымлівалася здагадацца! Гары - сябры сустракаюцца ізноў!

Прышпіленны да боку настаўніка, згараючы ад зневажання, Гары бачыў, як ухмыляючыйся Драко рашчыняецца ў натоўпе.

- Давайце жа, містэр Крыві, - сказаў Локхард, прамяніста ўсміхаючыся Коліну. - Падвойны партрэт, што можа быць лепш! І мы абодва яго падпішам.

Колін павазіўся з апаратам і сфатаграфаваў іх, пасля чаго раздаўся ўдар звана, які вазвешчаў пачатак пасляабедзенных заняткаў.

- Ну, хутчэй, ідзіце, ідзіце, - прыспешыў згуртаваўшыхся Локхард і накіраваўся да замка, не адпускаючы Гары, шкадуючага ў дадзены момант толькі аб адным - што не ведае якога-небудзь добрага Знікальнага Заклёна.

- Скажу табе адну разумную рэч, - бацькоўскім тонам вымавіў Локхард, калі яны ўваходзілі ў замак праз бакавыя дзверы, - я пастараўся прычыніць цябе зараз з Коліным - раз ён фатаграфаваў і мяне таксама, то твае сябры не змогуць думаць, што ты ставіш сябе занадта высока…

Застаючыся глухім да запінаюшчыхся тлумачэнняў Гары, Локхард цягнуў яго за сабою па калідоры і ўверх па лесвіцы скрозь натоўп глазеюшчых цікаўных.

- Дазволь мне толькі перасцерагчы цябе - раздаваць фатаграфіі з аўтографамі на дадзеным этапе кар'еры ў вышэйшай ступені неразумна – сумленна кажучы, ты, Гары, будзеш выглядаць проста самаўлюбёным немаўлём. Вельмі можа быць, што прыйдзе час, калі табе, гэтак жа як і мне, спатрэбіцца заўсёды мець напагатове цэлы пачак фатаграфій, але, - тут Локхард паблажліва хмыкнуў, - не думаю, што гэты момант ужо надышоў.

Яны дайшлі да кабінета Локхарда, і той нарэшце-то адпусціў Гары. Гары абцягнуў вопрадку, забіўся на самы задні шэраг і абклаўся наколькі мог Локхардаўскімі кніжкамі, так, каб не бачыць арыгінал.

Яго аднакласнікі, боўтаючы на ходу, уваходзілі ў клас. Падышлі Рон з Герміёной і занялі месцы па абедзвюх боку ад Гары.

- У цябе на фізіяноміі яечню можна пячы, - хіхікнуў Рон. - Маліся, каб Крыві не пасябраваў з Джыні, а то яны хуценька арганізуюць фан-клуб Гары Потэра.

- Замоўкні ты, - абарваў яго Гары. Не хапала толькі, каб гэтыя словы, "фан-клуб Гары Потэра", дасягнулі вушэй Локхарда.

Калі ўсё рассяліся, Локхард гучна прачысціў горла, і запанавала маўчанне. Локхард пацягнуўся, узяў са стала ў Нэвіла "Турнэ з тролямі" і падняў кніжку так, каб увесь клас мог бачыць яго ўласны падмігіваючы малюнак на вокладцы.

- Гэта я, - сказаў ён, тыкаючы пальцам у партрэт і таксама падморгваючы для пераканаўчасці. - Гілдэрой Локхард, ордэн Мерліна трэцяй ступені, ганаровы чалец Лігі абароны ад сіл зла, а таксама пяціразовы лаўрэат прэміі часопіса "Ведзьмапалітэн" за самую абаяльную ўсмешку - але аб гэтым я аддаю перавагу не згадваць. Я пазбавіўся ад Бэндон-Бэншы зусім не з дапамогай усмешкі!

Ён зрабіў паўзу, каб клас мог пасмяяцца. Некаторыя крыва ўсміхнуліся.

- Я бачу, што ўва усіх ёсць збор маіх складанняў - малайчыны. Думаю, сёння мы пачнем з таго, што правядзем невялікую кантрольную. Турбавацца не аб чым - проста праверым, наколькі ўважліва вы чыталі мае творы, што вы засвоілі…

Раздаўшы лісты з пытаннямі тэсту, ён вярнуўся на сваё месца на чале класа і сказаў:

- У вас трыццаць хвілін - так - пачалі!

Гары звярнуўся да тэсту і стаў чытаць пытанні:

1. Які улюбёны колер Гілдэроя Локхарда?

2. Якое таемнае жаданне Гілдэроя Локхарда?

3. Якое, па вашым меркаванні, найвялікшае дасягненне Гілдэроя Локхарда на сённяшні дзень?

І гэтак далей і таму падобнае, аж да:

54. Калі ў Гілдэроя Локхарда дзень нараджэння і што было бы для яго лепшым падарункам?

Праз паўгадзіны Локхард сабраў працы і хутка прагартаў іх, каштуючы перад класам.

- Тц-тц-тц, амаль ніхто з вас не запомніў, што мой улюбёны колер - ліловы. Я кажу аб гэтым у маёй працы "Яднанне з еці". Таксама, некаторым з вас не мяшала бы ўважлівей перачытаць "Зносіны з пярэваратнямі" - там, у раздзеле дванаццаць, я кажу аб тым, што лепшым падарункам на дзень нараджэння сталі бы для мяне гарманічныя адносіны паміж чароўнай і нечароўнай супольнасцю - хоць і ад вялікай бутэлькі Огдэн Олд Агневіскі я бы не адмовіўся!

Ён надарыў клас яшчэ адной круцельскай усмешкай. Рон даўно ўжо вытарэшчваўся на яго, не верачы ўласным вачам; Шэймас Фініган і Дын Томас, якія сядзелі ў першым шэрагу, трэсліся ў бязгучным рогаце. Герміёна, з іншага боку, слухала Локхарда з паважнай увагай і моцна здрыганулася, калі ён згадаў яе імя.

- … а вось міс Грэнджэр ведае, што маім таемным жаданнем з'яўляецца назаўжды пазбавіць свет ад зла і вывесці на сусветны рынак уласную серыю зёлкаў па сыходзе за валасамі - малайчына дзяўчынка! Насамрэч, - ён вывучыў працу Герміёны: - яна на ўсе пытанні адказала - дзе міс Герміёна Грэнджэр?

Герміёна падняла дрыготкае руку.

- Выдатна! - заззяў Локхард. - Проста выдатна! "Грыфіндор" атрымоўвае дзесяць балаў! Ну, а зараз - за працу!

Ён нахіліўся пад стол і дастаў адтуль вялікую накрытую тканню клетку.

- Для пачатку - я павінен вас папярэдзіць! Мая задача - узброіць вас супраць самых агідных стварэнняў, вядомых чароўнаму свету! У гэтым класе вы можаце тварам да твару сустрэцца з самымі жудаснымі сваімі страхамі. Ведайце толькі, што, пакуль я з вамі, вам абсалютна нічога не пагражае. Усё, аб чым я вас прашу, гэта захоўваць спакой.

Сам таго не жадаючы, Гары перахіліўся праз выстаўлены перад ім стос кніжак, каб лепей разгледзець клетку. Локхард паклаў руку на тканіну. Дын і Шэймас перасталі хіхікаць. Нэвіл, які сядзеў у першым шэрагу, уціскаўся ў крэсла.

- Калі ласка, не трэба крычаць, - ціхім голасам папытаў Локхард, - гэта можа іх справакаваць.

Увесь клас затаіў дыханне, і Локхард сарваў покрыва з клеткі.

- Сустракайце, - сказаў ён тэатральна, - толькі што злоўленыя корнуэльскія эльфы.

Шэймас Фініган не змог управіцца з сабою. Ён літаральна зарохкаў ад смеху, і нават Локхард не змог прыкінуцца, што гэта быў лямант жаху.

- Што? - усміхнуўся ён Шэймасу.

- Ну, яны бо… яны бо… не занадта небяспечныя? - ледзь не падушыўся Шэймас.

- Я бы не быў так упэўнены! - сказаў Локхард, з раздражненнем пагушкаўшы пальцам перад носам у Шэймаса. - Гэта па-д'ябальску хітрыя маленькія негадзяйкі!

Эльфы былі колеры электрык і прыкладна васьмі цаляў ростам, з востранькімі тварыкамі і пранізлівымі галаскамі; калі яны пачыналі казаць, стваралася ўражанне, што безліч хвалістых папугайчыкаў гучна спрачаюцца паміж сабою. Толькі толькі з іх знялі покрыва, эльфійкі тут жа загаманілі і зашпуляліся па клетцы, трасучы краты і курча рожы.

- Выдатна! - гучна сказаў Локхард. - Паглядзім, што вы будзеце з імі рабіць. - і адкрыў клетку.

Пачаўся сапраўднае апраметнае пекла. Эльфы як ракеты стрэлілі па ўсіх кірунках. Два з іх схапілі Нэвіла за вушы і паднялі высока ў паветра. Некалькі штук кінулася наўпрост у акно, і задні шэраг апынуўся ўсеяны пабітым шклом. Астатнія грамілі класны пакой не меней эфектыўна, чым было бы пад сілу ашалеламу насарогу. Эльфы хаплялі чарніліцы і рабілі "дожджык", церабілі кніжкі і паперкі, зрывалі карціны са сценаў, перагортвалі смеццевыя кошыкі, сцягвалі партфелі і вывальвалі іх змесціва за пабітае акно; на працягу некалькіх хвілін палова класа апынулася пад партамі, а Нэвіл звісаў з жалезнага кандэлябра на столі.

- Ну жа - заганяйце іх, заганяйце, гэта ўсяго толькі эльфы, - крычаў Локхард.

Ён закатаў рукавы, памахаў палачкай і выпаліў: "Пескіпіксі Пестэрномі!"

Гэта не падзейнічала цалкам ніякага дзеяння; адна з эльфаў выхапіла палачку ў Локхарда з рук і шпурнула яе ў акно ўслед за ўсім іншым дабром. Локхард спалохана праглынуў і прысеў пад уласны стол, цудам пазбегшы сутыкненні з Нэвілам, які зваліўся з паўатарваўшагася кандэлябра роўна праз секунду.

Празваніў звон, і ў выхаду пачалося звар'яцелы гармідар. За гэтым рушыла ўслед некаторае зацішша, падчас якога Локхард вылез з-пад стала, велічна атросся, зазначыў Гары, Рона і Герміёну, якія амаль ужо вышлі з класа і сказаў:

- Мабыць, я папытаю вас траіх навесці гэтых прыгажунь зваротна ў клетку.

Ён імкліва прайшоў у дзверы і хутка зачыніў яе за сабою.

- Ну, як ён табе падабаецца? - прагыркаў Рон, у то час як адна з пакінутых у класе эльфаў балюча цапнула яго за вуха.

- Ён проста жадаў даць нам папрактыкоавацца, - сказала Герміёна, дасціпна абязрушыўшы адразу двух эльфад Замаражываюшчым Заклёнам і засунуўшы іх у клетку.

- Папрактыкавацца? - не паверыў сваім вушам Гары. Ён спрабаваў прыстукнуць эльфа, танчыўшага па-за дасяжнасцю з высунутай мовай. - Герміёна, ды ён не меў ні найменшага паняцця, што з імі рабіць…

- Глупства, - адрэзала Герміёна. - Ты жа чытаў яго кнігі - успомні аб усіх подзвігах, якія ён здзейсніў…

- Кажа, што здзейсніў, - праварчаў Рон.

—