Қазақстан жастарының 1920-30 жылдардағы сауатсыздықты жою науқанына қатысуы

Қазақстан жастарының 1920-30 жылдардағы сауатсыздықты жою науқанына қатысуы

Партия ұйымдары идеялық-саяси тәрбиелеу мен сауаттандыруды жастар мен мәдени-ағарту мекемелерінің жүйесі арқылы жүзеге асырып отырды. Қазақстан жастары мен ұйымдары партия тапсырмасымен идеологиялық және мәдени майдандарға қатыса отырып, өсіп келе жатқан буынды социализм рухында тәрбиелеу тапсырмасы бойынша жұмысқа жегілді.

1920 жылы РКФСР ХКК-нің шешіміне орай өлкелік Халық ағарту бөлімдерінің жанынан саутсыздардың есебін алуды ұйымдастырумен, педагог мамандарды даярлаумен, курстар мен мектептерді ашумен, оқу құралдарын басып шығарумен шұғылданатын сауатсыздық жөнінде комиссиялар құрылды. 1924 жылдың қаңтар айында Қазақстанда "Сауатсыздық жойылсын" ұйымын құру жөнінде жұмыстар жүргізілді. 1924 жылдың 17 ақпанда өткен алғашқы ұйымдастырушылық жиналыста Қазақстандағы сауатсыздықты жою ұйымы (СЖҰ) рәсімделді [1]. Олардың негізгі мақсаты сауатсыздықты жою болғанымен олар жергілікті жерлерде жұмысшы, шаруа, малшылар қатарын социалистік құрылысқа тартумен және сауатсыз село халқын бар күш жігері мен қаражаттарын қоғамдық іске жұмсауға үйрету сияқты коммунистік идеологияның принциптерін насихаттаумен де айналысты.

Мәселен, сол уақытта баспасөз беттері сауатсыздыққа қарсы күресу жастар ұйымының негізгі міндеттерінің бірі деп жазды. Жастар ұйымы туралы тоқталған "Жас қазақ" газетінің бір санында "Осы күні жастардың оқымағандығынан көріп жүрген қорлығымыз көп, надандықты салт қылып бара жатқандар да бар. Жастардың ұйымы мұндаймен бар күшімен күресу керек. Айта берсек, жастардың міндеті толып жатыр, оның бәрін бір мақалада сиғызуға болмайды. Қазіргі айтатын сөз: жастар ең әуелі оқу керек. Осыған жастар бәрі-бірден "төрелікке" таласпай, халықтың тұрмысын түзететін қоян-қолтық жұмыс шаруа ісіне кірісу керек"-делінген [2].

1925 жылы 9 наурызда РКЖО-ның Қырғыз (қазақ) облыстық комитеті Қырғыз (қазақ) өлкелік РЛКЖО болып өзгертілді[3]. Көп жылдар көсем атанған В.И.Лениннің атымен аталатын Жастар Одағы социалистік құрылыстардың барлық жұмыстарына, оны жүзеге асыруға, партияның тапсырмаларын бұлжытпай орындауға, оның ішінде сауатсыздықты жою науқанына қатысуға мәжбүр болды.

1925 жылы 30 шілдеде қазақ саяси-ағарту басқармасының Қазақстан өлкелік партия комитетімен бірлескен, ауыл әйелдеріне арнайы қызмет ететін қызыл отаулар ұйымдастыру туралы қаулысы шықты[4]. Қызыл отауларды ұйымдастыру және басшылық жасау жұмысы жергілікті партия, комсомол комиттеттері мен "Қосшы" одағына міндеттелді. Қызыл отау әйелдер арасында сауатсыздықты жоюда негізгі күш болды. Бұл мәдени-ағарту мекемесі клубтың, оқу үйінің, кітапхананың, дәрісхананың және әр түрлі мәселелерге кеңес беретін орталықтың да қызметін атқарды. Негізгі мақсаты кеңестік идеологияны насихаттау болды. Осы мақсатта әйелдер мәселесін жан-жақты сөз ететін баспасөз органдары - "Теңдік" газеті (1925 ж. мамыр) мен "Әйел теңдігі" журналы (1926 ж. қаңтар) шыға бастады. Оның алғашқы редакторы Сара Есова болды [5].

Қызыл отаулар сауатсыздықты жоюмен қатар, әйелдер артелін (қолөнер, іс тігу, және т.б.) ұйымдастырып, хор үйірмесін ашты. Дауыстап газет-журнал, кітаптар оқу жұмысын жүргізді, қабырға газеттерін шығарды, комсомол жастар ауыл тұрғындарына спектакльдер көрсетіп, шағын кітапханалар ұйымдастырды және қызыл отаудың жұмысына белсене қатысты [6].

Қазақ халқының сауаттығы туралы 1927 жылы қарашада болған VI Бүкілодақтық партия конференциясында Ф.Голощекин қазақ халқының 97 пайызының сауатсыз екендігін, яғни оның 3 пайызы ғана арабша хат таниды деп кемсіткені бар. Егер, Қазақстанда 1927-28-ші оқу жылында Орталық есептеу басқармасының мәліметі бойынша Қазақстанның ауыл-село халқындағы сауатсыздар 1928-29-шы жылы қазақтар арасында 89,5 (қарақалпақтарда - 97%, өзбектерде - 94%, тараншыларда - 87%, басқаларда 51%) екенін ескерер болсақ, мәліметтердің дәл еместігін және Қазақстанның сол жылдардағы басшысының қазақ халқы арасындағы онсыз да көп емес сауаттыларды одан одан сайын әдейі төмендетіп отырғанын немесе Голощекин көрсеткендей 3 пайыз еместігінің куәсі болар едік [7].

Большевиктер партиясының басшылары елдің алдында сөйлеген сөзінде сауаттылардың санын мейлінше азайтып көрсетуге тырысса, ал өздерінің тек партия мүшелеріне арналған құпия деректерінде оларды бірнеше есе көбейтіп көрсеттіі. Қазақстандық ғылымдардың зерттеулеріне жүгінсек, Қазан төңкерісінің қарсаңындағы қазақтардың сауаттылары халықтың 8,2-10 пайызға жуығы болғанын байқаймыз [7].

1928 жылдың мамыр айында өткен БЛКЖО УІІІ съезі коммунистік партияның сауаттылық жолындағы нұсқауларын орындауда мәжбүр бола отырып, жастарды сауатсыздықты жою күресіне қатысуға бағыттады. 1928 жылдың 1 тамызынан бастап, сауатсыздықты жою айлығын өткізу туралы шешім қабылдады. Сауатсыздықпен күрес жөніндегі жергілікті комиссияларға көмек ретінде, сауатсыздықты жою жұмысына бір мың комсомолды жіберетін болды. Съезд әрбір сауатты комсомолға сауатсызды оқытуды міндеттеді. Съезд бұл шараны комсомолдың сауатсыздықпен күресудегі қызметін партияның маңызды нұсқауларының бірі ретінде қарастырды. Бірақ партия асыра мақтап көрсеткендей бұл шешімдер қағаз жүзінде әдемі жазылғанымен, іс жүзінде таңданарлықтай бола бермеді.

Партияның тапсырмасын мүлтіксіз орындау және атқару сол заманның негізгі қағидасы болды. Сөйтіп, жастар ұйымының қатысуымен мәдени сапар ұйымдастыру қолға алынды. Мәдени жорық ауа райының қолайсыздығына қарамастан 1928 жылдың қарашасы, тіпті желтоқсан айларында басталды. Сөйтіп, Қазақстандағы жастардан құралған мәдени сапар комсомолдарды жұмысқа жұмылдырудан басталды. БЛКЖО-ның Қазақ өлкелік комитеті сауатсыздықпен күресу үшін екі айлық курстарға жастарды қабылдады. Бұл курстарға қоғамдық және комсомолдық жұмыстарда белсенділік таныта білген, мектеп білімі бар және педагогикалық жұмысты жүргізуге қабілетті жастарды жіберіп отырды. Қазақстан комсомолы екіжылдық мәдени-ағарту жұмысын атқару мақсатымен, ауыл мен селоға 408 мәдени жауынгер мен қосымша 226 жастарды жұмылдырды [8]. Жастар ауыл мен селоларға жөнелтіліп, сауатсыздықты жоюшылар ретінде іске кірісті, ал жастардың бір бөлігі оқытушылар жетіспеген бастауыш мектептерде және оқу үйлерінің басқарушылары болып жұмыс жасады.

Жалпы алғанда мәдени жорығына сауатсыздықты жою мақсатында ауылдар мен селоларға аттанған жастардың барлығын сауатты деп айтуға да болмады. Өйткені кеңестік идеологияның үйреншікті кәсібіне арналған асыра сілтеуі бұл салада да орын алды. Партия жүктеген тапсырма мен ол шығарған шешімді бұлжытпай орындауға мәжбүрленген атқарушы органдар барлық уақытта межеленген жоспар санын артығымен көрсетуге асықты. Сондықтанда, сауаттылық пен мәдениет үшін қозғалыс болып табылатын мәдени жорық күн сайын Қазақстанның көлемді аумағының жаңа бұрыштарын қамтыды делінді. Мәселен, 1928-1929жж. мәдени жорық нәтижесінде 179419 адам сауат ашты деп сол уақыттағы билік партиясы өз беделін көтеруге тырысты. Олардың тұсындағы мәліметтерге сүйенсек бұл жылы республикада 1120 сауатсыздық жою орындары мен 71 сауаты төмендерге арналған мектеп жұмыс жасады, олардың құрамында: коммунистер - 306, жастар ұйымының мүшесі - 510, кәсіподақ мүшелері - 1826, жұмысшылар - 28, батырақтар - 721, кедейлер - 3118 және орташалар - 1814 адам болды деп ескі құжаттарда олардың тізбегі көрсетілді [9].

Ал жастар ұйымдарын жаппай мәдени жорық атауының аясында ел ішіне аттандырған партия басшылығы жастардың білімінің саяздығы мен халықтың оларды қалай қабылдайтындығы туралы бас қатырмады. Өйткені шала сауатты елге келген жастар ұйымының мүшелері ел ішінен толық қолдау таба алмады. Жастар мен ел ішіндегі сәйкессіздіктер туралы "Жеткіншек" газетінің 1927 жылғы екінші нөмірі айта келіп: "Ел ішінде жастар ұйымы құрылып, іске кіріскелі едәуір уақыт болды. Содан бері түкпірде жатқан жарлы-жалшылар да жазылып жатыр. Бірақ, осы күнге дейін кемшілік келтіріп келген нәрсенің бәрі комсомолдардың саяси, мәдени сауаттарының жоқтығы. Елдегі кедей қара шаруалармен қоян-қолтық келіп, өкімет пен елді жапсарлаттырып, кедейлердің жоғын жоқтап, мұңын мұңдайтын ауыл комсомолдары саяси қараңғы ауыр міндеттерді орындай алмайды. Сондықтан, комсомолдардың бірінші негізгі міндеті ел ішіндегі ашылған қысқа мезгілді мектептерден оқып өздерінің саяси, мәдени сауатсыздықтарын жою керек. Сонда ғана көп нәрсенің тамырына балта шабылады. Мұны ойлаған жастар, сауатсыздықтарын жоюмен қатар, әр түрлі шығып жатқан баспасөздерді алдырып, үзбей оқып тұрулары керек"-делінген[10]. Бұл айтылған ойдан партияның тек бір жақты нұсқаушылық бағытта жұмыс істейтіндігін көруге болады.

Мәдени жорық жоспары бойынша барлығы 276423 адамды оқыту болжамданды. Оның ішінде орыстардан - 81499, шығыс ұлттарынан - 20000, қалған 174924 адам - қазақтардан сауатын ашуға тиіс болды. Олардың қатарында 146400 - ұжымшар мүшелері, 23750 - жұмысшы, 52540 - ауылшаруашылық еңбекшілері, әскер жасына дейінгілер - 32385 адамдар болды [11]. Мәдени жорықтың ұсынған жоспары қауырт болды, ол көп күш пен қаражатты талап етті, ұсынылған жоспар тек көпшілік күші мен қолдауының арқасында орындалады деп күтілді. Сол себепті, комсомол мәдени сапарды ұйымдастыру ісіндегі сауатсыздарға тойтарыс беруде тек міндеттерді орындаумен шектелді.

Мәдени жорық жұмысы Қазақстанның барлық облыстарын қамтыды. Бастауыш ұйымдар мәдени жорықты өткізу үшін, үздік жастарды таңдап, оларды отрядтар мен топтарға біріктірді. Әрбір отряд немесе топ алдында нақты міндеттер қойылды (сауатсыздарды есепке алу, сауатсыздықты жою орындарын ұйымдастыру, сауатсыздарды оқыту және т.б.).

Қазақстандағы мектептер мен оқушылар саны туралы 1927 жылғы баспасөз жүйесінің берген мәліметтеріне сүйенсек: "Қазан төңкерісіне дейін республикамыздағы төменгі дәрежелі мектептің саны-500, оқушылары-16 мың екен. Қазан төңкерісінен соң 1 басқыш мектеп-35 мың 844 деп есептелініп, оқушылары 215 мың 559 деп көрсетілген. 7 жылдық мектеп-78 саналып, оқушылары 22 мың 31болған. 9 жылдық мектеп-13, оқушылары 5 мың 197 деп көрсетілген. 2 басқыш мектеп-19, оқушылары 15 мың 919 болған. Орта дәрежелі мектептер (техникум және т.б.) - 28, оқушылары 4219 деп саналған" [12].

Қазақстандағы білім ошағы саналған мектептердің саны жоғарыдағыдай болғанымен, олардың білім беру деңгейінің әлі де нашар екендігін мына айтылғандардан байқай аламыз. Кезінде Қазақстанның халық ағарту комиссары болып істеген Смағұл Сәдуақасов 1926 жылы 29-шы қазанда Тәшкент қаласында педагогтық жоғары оқу орнының ашылуына арналған салтанатты мәслихатта жасаған баяндамасында: "...біздің техникумға түсушілердің саны жыл сайын толмай қалып жүр. Әсіресе, қазақ жастарының мектепте алатын білім дәрежесі төмен, техникумға жеткілікті әзірліксіз келеді, неге десеңіз оларға бастауыш білім беретін мұғалімдердің өзінің де дайындығы шамалы"-деп айтқаны бар" [13].

1928 жылдың аяғына дейін, қазақтар араб әліпбиін қолданып келді, партия көсемдері араб әліпбиін ауыстыруды Кеңестік Шығыстағы революция деп бағалады. Жаңадан құрылып социалистік бағыт ұстаған кеңестік идеология араб әліпбиін ауыстыру идеясын қызу қолдады. Араб әліпбиінің қорғаушылары ретінде байлар мен мұсылман дін басыларының мүдделері ұлтшылдар деген атаққа ие болды. Тап осындай ұстанымды халықты панисламистік және пантүркілік идеялармен басып алуға тырысушылар деген айып тағылды. УІ шақырылған Қазақ АКСР ОАК ІУ сессиясы 1928 жылдың желтоқсанында бүкіл жерде латын әліпбиіне көшуді заңдастырды.

Бастапқыда латын әліпбиіне көшу сауатсыздықпен күресуді біршама қиындатып, қосымша шаралар мен күш-жігерді талап етті. Бұрын араб графикасын қолданғандардың, ең алдымен, оқытушылар мен мәдени жауынгерлердің өздері жаңа жазуды меңгеріп кетуі үшін, уақыт қажет етілді, оқытудың жаңа оқулықтары мен әдістемесін жасау, кеше ғана сауатын ашқандарды жаңа жазуға қайта үйрету, типография жұмысын қайта құру және т.б. жұмыстар өз шешімін күтіп тұрды. Жастар ұйымдарына тәжірибелік көмек көрсету үшін, 1929 жылдың 4 қыркүйегінде өткен бюро шешімімен дайындықтан өткен жастар ұйымы белсенділерінен 60 адам уақытша жұмысқа жұмылдырылды [14]. Қарқаралы аймағының жастары латындандыру бойынша мәдени жорыққа барлық педагогикалық техникумдардың, ІІ дәрежелі мектептердің және басқа мектептердің дайындалған жастарын жұмылдырды. "Мәдени жорыққа 295 адам тартылды, олардың 73-і жастар ұйымының және 7-уі партия мүшелері, қалғандары - партияда жоқ сауатты жастар" деп көрсетілді [14].

1929 жылы Атырау облысының комсомол жастарымен ұйымдастырылған мәдени жорығы 126 сауатсыздық жою орындарының құрылуына әкелді, онда 3585 адам қамтылып, жаңа әліпби негізінде 680 адамның сауаты ашылды [17]. Жастар барлық сауатсыздық жою орындарын оқытушы-мұғалімдермен бірлесе ұйымдастырды, оқытуды тегін, Жастар Одағының тапсырмасы ретінде жүргізді. Сол кездің өзінде-ақ аудандық жастар комитеттеріне комсомол бастауыш ұйымдарынан және жеке комсомолдардан жаңа латын шрифтімен жазылған қатынас хаттар келіп жатты. Ал қоғамда мұның бәрі коммунистік партияның жемісті еңбегінің ақасында ғана жүзеге асты деп асыра мақталып насихатталды.

Қазақстан жастар комитеті ауыл мен селоларға 4715 мәдени жауынгерді жөнелтті [15], яғни өлкелік комитет бюросының белгілеген мөлшерінен асып түсті. Бірқатар жерлерде мәдени жауынгерлер ауылшаруашылық артельдерінің өндірістік өміріне - көктемгі егіс компаниясы мен жинау жұмыстарына, есепке алуды реттеуге, шаруашылық жоспарларды құруға және т.б. тікелей қатысып отырды.

Ауылды жерлерде сауатсыздықты жою жұмыстарын ұйымдастыру үшін 1931 жылы Мәскеу мен Украинадан Қазақстанға 114 мәдени бригада келді [16]. Олар тек сауатсыздықпен ғана емес, жаппай орыстандыру мәселесімен де айналысты. Ал осы жылдың мамыр айында БКП(б) Қазақ өлкелік комитетінің шешімі бойынша мәдени жорық 28 ауданды камтыды [17].

Мәдени жорыққа аттанған Сырдария аймағының жастары 19644 сауатсыздарды оқытып шықты, негізінен қазақ ұл-қыздарын, 315 сауатсыздық жою орнын ұйымдастырды, олардың 183 - ауылдарда, 47 - селода, 46 - қыстақта және 39 - қалада. Барлық аталған орындарда 8 058 сауатсыз оқытылды [18]. Сауатсыздықты жою орындарымен қамтылып, есепке алынған сауатсыздар жөніндегі мәліметтер тек комсомол-мәдени жауынгерлер жөнелтілген аудандар бойынша ғана берілді. Тек Қызылорда қаласы бойынша 17 комсомол бастауыш ұйымдарында 550 мәдени жауынгер жұмыс жасады, олар 53 сауатсыздық жою орнында қызмет көрсетіп, жыл сайын 1460 адамның сауатын ашумен айналысты [19].

Бұл жоғарыда айтылған көрсеткіштердің барлығы асыра айтылса да, кеңестік идеология сауатсыздықпен қандай бағытта күрессе де жастар ұйымдары сол күресті жүзеге асыру жолында қатысып, тер төкті.

Ауыл мектептерінде 1927-28-ші оқу жылында қазақ ұл балалары оқушылардың 89 пайызын құраса, ал қазақ қыздары мұнда 11 пайыз ғана үлес алады. Салыстырар болсақ, орыстарда бұл көрсеткіштер - 66,3 пайыз және 33,7 пайыз екенін көрер едік [20]. Мұнан байқайтынымыз, әсіресе қазақ балаларының мектеппен қамтылу пайызы басқа ұлт балаларынан, әсіресе орыстардан әлдеқайда төмен. Бұл көрсеткіштер қазақ ауылындағы халыққа білім беру шараларын "мәдени революция" деп көтермелеп айтуға мүлде келмейтінін дәлелдей түседі. Амал қанша, тарихи шындық осылай бола тұрса да, түсінікті себептермен біздің ғылыми және тарихи әдебиеттер кеңес өкіметінің халқының сауатын ашуға жасаған "ұлы қамқорлығы туралы" ауыз жаппай қайталап, жасалған жақсылыққа үздіксіз таңдай қағумен болды.

Қазақстанның үкіметі де, орталықтағылар да республикадағы білім беру ісін қаржыландыруға немкетті қарады. Қазақстан халыққа білім беру ісіне жұмсалатын шығын жөнінен басқа кеңестік республикалардың бәрінен төменгі орында болды. Халыққа білім беру ісінде 1927 жылы жан басына шаққанда жұмсалған шығын Қазақстанда небәрі 1 сом 35 тиын болса, ал бұл көрсеткіш РСФСР-да 2 сом 61 тиын, Түрікменстанда - 3 сом 88 тиын, Бурятияда - 4 сом 24 тиын, Закавказье Федеративтік республикасында - 5 сом 26 тиын болды [20].

Жастар ұйымындағы саяси ағартудың қанағаттанарлықсыз күйі кейбір комсомол қызметкерлерінің оқудың мәнін жете бағалай алмағандықтан қалыптасты, көптеген жастар ұйымдары шаруашылық-мәдени және қоғамдық-саяси міндеттерді шешу жөніндегі жұмыстарды (социалистік жарыс, ұжымдастыру, астық жинау, сауатсыздықты жою және т.б.) одақ мүшелерін саяси ағарту міндеттерімен үйлестіре алмады.

Сөйтіп, Қазақстан жастары арасында болашақ коммунистер тәрбиеленіп, алғашқы шынығудан өтіп жатты. Тек 1928 жылдың шілдесінен 1930 жылдың сәуірі аралығындағы екі жылда өлке бойынша қазақстан жастарының 19861 үздік тәрбиеленушілері Ленин партиясына қабылданды [21]. Жетекші билік осы дәстүрмен жастарды жетектеп жүру үшін, оларды өз қатарына тартып, жастармен толығып отырғысы келді.

Дегенмен сталиндік социализмнің әлеуметтік-экономикалық шараларын саутсыздар немесе білімі төмендер бұқарасымен орнату мүмкін емес екендігін өздері шала сауатты большевиктер жақсы түсінді және сондықтан да өлкеде жоғары және орта мектептер ашуға және оларды жетілдіруге үлкен көңіл бөлді. Мысалы, 1928 жылы Қазақстанда жалғыз педагогтық жоғары оқу орны болған болса, 1932 жылы олардың саны сегізге жетті. Ал педагогтік техникумдар осы мерзімде 14-тен 29-ға, ал басқа техникумдар 16-дан 52-ге дейін өсті [22].

Бірақ біржақты таптық идеологиямен улана бастаған және әртүрлі саяси-әлеуметтік дүрбелеңдерді әдейі қолдан жасаған тоталитарлық жүйе жағдайында адамдарды орта және жоғары оқу орындарына тарту үлкен қиыншылықтарға кездесті. Адамдар сауатының төмендігі жағдайды ауырлатып отырғанына қарамастан, Ф.Голощекин басқарған Өлкелік партия комитеті оқуға келетіндердің партиялық-әлеуметтік және ұлттық тегіне үңіліп, орта және жоғары оқу орындарына студенттер қабылдауды одан әрі қиындата түсті. Мысалы, 1930 жылы Алматы ауыл шаруашылық техникумына ақпан айында қабылданғандар әлеуметтік және ұлттық жағынан қанағаттанғысыз деп таратып жіберілді. Осындай әңгімелер малдәрігерлік институтында сәуір айында қабылданған студенттер және т.б. туралы да көтерілді. ҚазҰУ-ның педагогтық факультетінің ұйымдық-нұсқаушылық бөліміне 50 комсомол мүшесі қабылдануы тиіс еді, жоспар орындалмай қалды [22].

Сөйтіп, біз қарастырып отырған 1920-1930 жылдар кезеңіндегі Қазақстан жастар ұйымдарының бар қызметі кейінгі жылдардағыдай, жастар күшінің төзімді екендігін көрсетті. Коммунистік партия басшылығы өз шешімдерін орындауға мәжбүр ете отырып, жастар мен олардың ұйымдарын барлық құрылыс учаскелеріндегі еңбекке пайдаланды.

Пайдаланылған әдебиеттер

1. ҚР Президентінің мұрағаты, 143-қор, 1-тізбе, 1889-іс, 21-п.

2. //Жас қазақ. -1923, қазан айы. -№1, 11-бет.

3. ҚР Президентінің мұрағаты, 143-қор, 1-тізбе, 7-іс, 5-п.

4. Культурное строительство в Казахстане. І-том, А., 1965. 90-бет.

5. Біткенбаева Ш.К. Қазақстанда сауатсыздықты жою туралы лениндік декреттің жүзеге асуы. А., 1982. 54-бет.

6. Шығыс Қазақстан облыстық мемлекеттік мұрағаты. І-қ., І-ж., 1945-іс, 296-бет.

7. Омарбеков Т. Саутсыздықты жою: науқаншылық және оның салдарлары.// Ақиқат, 1996. №2, 30-бет.

8. ҚР Президентінің мұрағаты, 143-қор, 1-тізбе, 1728-іс, 17-п.

9. ҚР Президентінің мұрағаты, 143-қор, 1-тізбе, 2613-іс, 83-п.

10. //Жеткіншек. 1927. №2.

11. //Ленинская смена. 21 қаңтар, 1930 жыл.

12. //Жеткіншек. 1927. №5.

13. Омарбеков Т. Мәдени құрылыс тарихы: тапшыл көзқарас сабақтары..// Ақиқат, 1996. №3, 30-бет.

14. ҚР Президентінің мұрағаты, 143-қор, 1-тізбе, 2834-іс, 103-п.,151-п

15. Суюншалиев Х.Ж. Комсомол Казахстана - активный помощник Коммунистической партии в культурном строительстве (1928-1940 гг.). Кандидатская диссертация. А., 1968. 119-бет.

16. //За коммунистическое просвещение. 7 мамыр, 1930 жыл.

17. //Комсомольская правда. 2 қазан. 1928 жыл.

18. Культурное строительство в Казахстане. І-том, А., 1965. 241-бет.

19. //Ленинская смена. 27 желтоқсан, 1930 жыл.

20. Омарбеков Т. Саутсыздықты жою: науқаншылық және оның салдарлары.// Ақиқат, 1996. №2, 31-бет.

21. Гаврилов В.В. Комсомол и културный фронт в Казахстане. // Большевик Казахстана. № 4, 1939. 23-бет.

22. Омарбеков Т. Мәдени құрылыс тарихы: тапшыл көзқарас сабақтары..// Ақиқат, 1996. №3, 30-бет.