дім. Дивизия штабындағы рация арқылы Мергенбаев- тьін взімен ауызба-ауыз сөйлестім.
Серіктің жайын айттым. Сіздердің адрестеріңізді бердім- Өзі төрг-бес күнге сұранып сіздерге барып қай- тамын деді. Күтіңіздер, екі-үш күнде барып қалар. Серікті менің атымнан құттықтап, бетінен сүюіңізді етінемін. Тағы толық хат жазармын.
Бірнеше минуттан кейін шабуылға шығамыз. Уа- кыт болмай хатты қысқа жазып отырмын, кешіріңіз. Сәлеммен Красюк»,— деп қол қойыпты.
Бұл демалыс күні еді. Серік пен Борис мектеп маңында доп ойнап жүрген. Анна Ивановна хатты та- гы бір анықтап оқыды да, оны төрт бүктеп қалтасына салып, сыртқа шықты. Ол тура мектепке қарай беттеп келе жатты да, тағы ойға шомды. «Серікке айтсам, ол сөз жоқ қуанар. Кішкентай жүрегі тайша тулап, қуа- нышы қойнына сыймас. Сонда Борис қандай күйде бо лады? Оған да ес кіріп қалған бала, ол да әкесін ойлай- ды ғой. Қой, бітіп келе жатқан жараның аузын ашпай, әлде де болса тұра тұрайын. Серіктің әкесі келе қалса, онда көрермін. Әлде де сабыр етейін»,— деп ана кейін қайтты. «Мергенбаев полк командирі. Ол қай полк? Бұрынғы 198-артиллерия полкы болса, онда оның ко- мандирі полковник Лысенко қайда? Ол полктын комиссары менің сүйікті Степаным қайда? Олар әлде майданда құрбан болып кетті ме? Жоқ, олай бол мас»,— деп сүйген жарының жоқтығын жамандыққа жорығысы келмеді. Оны өлімге қимады. Оның көзіне ыстық жас келіп іркіле қалды. Ол Москваға екеуін де іздеп хат жазды. Екеуі бір полкта болатын. Сонда Мер- генбаевтың қазір қайда екенін білген Москва, комис- сар Савченконың да қайда екенін білуі керек еді ғой?.. «Әлде комиссар туралы Красюк жаман хабар алып, маған хатқа жазғысы келмеді ме?..» деген суық ойға тфеліп барып, «Жоқ, ондай жаман хабар алмаған шы- гар»,— деп> ол ойдың тұйығынан да тайқып шықты. ^огын «Мергенбаевты күтейін. Ол Степанның қайда екеніч біледі ғой»,— деген қортындыға келді.
Күткен көп күндердің бірінде таң сәрісінен есік қа- ТдЛд^1- ^зақ таңды көзімен атқызатын Анна Ивановна Ка<кГІНӨН ТҰРЫП» «Бұл кім болды екен, ертемен есік
Достарыңызбен бөлісу: |
