Месяц і Сонца”. Японія па-беларуску, 2005 Сакура

(японская народная песьня)

Быццам воблакі зь нябёс

Бьюць зямны паклон вясьне –

Гэта вішні зацьвілі,

Як туман іх аксаміт.

Белы цьвет, белы цьвет.

Вішні зацьвілі.
Белы цьвет на ўвесь сьвет,

Пахам сонечным спаўе

Ўсё, што нам падорыць лёс.

Гэта вішні зацьвілі,

Як пялёсткавы туман.

Белы цьвет, белы цьвет.

Вішні зацьвілі.

Ноч жухлага месяца

(муз. Т. Акана, сл. Т. Такана)

за сіняю гарой,

Наўздагон туман сплывае

дарогаю сівой,

Шчыра дзьме вясновы ветрык

зь нябеснай вышыні,

І пяшчотным сьветам Месяц

фарбуе нашы сны.

і ўжо не разьбярэш,

Куды выведзе дарога –

ці ў вёску, ці ў лес.

Хто тут крочыў, дзе ён збочыў,

схаваўшыся ў цішы.

Гэта бачыў толькі Месяц.

Ён сьвеціць і маўчыць.

(аўтар невядомы)

І вось ужо вакол зьбіраюць лісьце чайнае,

Капелюшы і кімано з чырвонай стужкаю

Па ўсёй краіне расьцьвілі сярод палёў.

Яны і грэюць, і натхняюць, і прысьпешваюць.

Каб чайны водар заўтра ўсіх дзівіў і радаваў,

Зьбіраем сёньня мы зялёныя лісты.

(муз. Т. Нарыта, сл. К. Хаясі)

Як хвалі даўнія гады

ўсплываюць прада мной,

Знаёмаю дарогай вяртаюся дамоў,

А ў ветры чую галасы забытыя сяброў.
Аблокі раніцу нясуць і дорыць сонца дзень,

І лагаднее пры сьвятле

цяжар былых надзей.

А вечар зноў пакажа, якім бывае сум,

Развагі шматгадовыя да дому прынясу.
Калі ўзьбярэжжам я брыду і веру ў спакой,

Мой час маўклівай

чарадой вітаецца са мной.

Якое будзе заўтра – ня думаю пакуль,

Ва ўладзе ўспамінаў яшчэ пабыць хачу.

Сын мора

(аўтар невядомы)

Хвалі белай пенай змылі зь берага сьляды.

Вось з коміна пускае дым малы дамок.

І Я сын мора, я жыву тут гэта мой куток.

Мора раніцай будзіла і дарыла сон.

Баяў хвалямі мне казкі мудры акіян,

І яго паветрам дыхаў на ўсе грудзі я.

Бор паслухаць маю песьню стаў вакол сьцяной.

Разам зь ветрам падпявае голасу майму

Мы глядзім на мора разам і пяем яму.

Спрытна хвалю расьсякаю на шляху марскім.

Нібы кветка, расьцьвітае зноў душа мая,

Я сын мора, тут гуляю, як па садзе я.

(муз. Т. Акана, сл. Т. Такана)

Ходзяць нябёсы ёй да ракі,

Там, дзе фарбуе восень

Лісьце барвяна-залатым.

Вецер хістае дрэвы,

Ён распранае іх на зіму.

Зграю шчымлівых думак

Суправаджае сум.

Сьпіць пад лісьцём і чакае сьнег.

Кутае восень неба

Мяккімі хмарамі шчыльней.

Ходзіць бяз справы вецер,

Фарбы раскідаўшы па зямлі.

Сьнежань на падыходзе,

Першыя дні зімы.

(муз. Ё. Мінамі, аўтар сл. невядомы)

Зьбіраемся на сьвята ўсёю грамадой.

Дон-дон...

Дзячым Бога, славім Бога песьняю сваёй.

І мы зь цяжкою працай справіцца змаглі.

Дон-дон…

Пасьля працы танцы скачуць на ўсёй зямлі.

Ёсьць, што на стол паставіць доўгаю зімой.

Дон-дон…

Дзячым Богу, славім Богу песьняю сваёй.

(муз. Н. Матаоры, сл. У. Нагуці)

На душы зіма,

Бо матулі, бо матулі

Побач больш няма.

Між людзей чужых

Ёсьць такі, хто дапаможа

Да вясны дажыць.

Хай хаця б у сьне

Мая мілая матуля

Будзе ля мяне.

(аўтар невядомы)

Мама, шыючы для дзяцей,

Ім сьпявала: вясна ўжо блізка,

Гульні будуць весялей.

Дзеці слухаць маглі бясконца

І на пальцах лічылі дні

Да таго, як пад цёплым сонцам,

Пабягуць у вясну яны.

А вагніска цёплым полымем грэецца,

І ня верыцца, што за вакенцам сьнег.

Зімнім вечарам ля вагніска

Тата спрытна зьвіваў канат.

Пра вайну, цікавей, чым кніжкі,

Вёў расповед былы салдат.

Дзеці слухаць маглі бясконца

І, сьціскаючы кулачкі,

Уяўлялі сябе ў бойцы:

Трэба тату дапамагчы.

А вагніска цёплым полымем грэецца,

І ня верыцца, што за вакенцам сьнег.

(муз. Т. Акана, сл. Т. Такана)

Мне ўпрыгожваюць лепшыя сны.

Ва ўспамінах аб мінулым па Радзіме сум жыве

Мроямі сьветлымі вечнай вясны.

І ўспамінамі кліча дзяцей.

Дождж і вецер там такія ж, сонца сьвеціць, як усюль,

Толькі чамусьці там неба бліжэй.

Тымі мясьцінамі ціха прайсьці,