Реферат kz Қазақша рефераттар сайты абыл тілеулы (1777-1864)

(1777-1864)

18-ғасырдың екінші жартысында өмір сүрген бұрынғы ақын-жыраулардың дәстүрін жалғастырушылардың бірі-суырып салма ақын – Абыл Тілеуұлы. Ол Маңғыстауда туып-өсіп, бүкіл Атырау аймағына танылған ақын. Әкесі Тілеудің тұрмысы төмен болған.

Абыл Атырау аймағын, қарақалпақ, түрікмен елдерін аралап, өзі тұтас ақындармен өнер сайыстырған.

Бұрын әдебиетте Абылдың «Арғымақ атта сын болмас»,«Ескерту» дейтін толғаулары ғана мәлім болатын. 1965 жылы ғалым Қ.Сыдықов оның өмір жолын, тағы екі-үш толғауын Сәттіғұл ақыннан жазып алған. Абылдың табылған жырлар түгел дерлік 1967 жылы «Қазақ әдебиеті хрестоматиясында», 1972 жылы «Ақберен» жинағында басылып шықты.

Абылдың көп өлеңдері ұмытылған. Бізге жеткені оның өмірінің соңғы кезеңіндегі шығарған арнау ретіндегі толғаулар мен бірлі-жарым нақыл сөз, термелері ғана. Осы бар азды-көпті шығармаларына қарағанда, Абыл өз заманындағы әдебиетке айтарлықтай үлес қосқан талант иесі екенін байқаймыз.

Абылды өзінен кейінгі көп ақындар жақсы білген, өздеріне ұстаз тұтқан. Мұрат, Нұрым, Қашаған, Ақтан, Сәттіғұл сияқты бір топ ақындар легі Абылдың талантына бас иген. Оның өлеңдері негізінен ауызша таралған. Алғаш баспа бетін көрген толғау – 1924 жылы басылып шыққан «Арғымақ атта сын болмас» атты өлеңі.

Арғымақ атта сын болмас, Асқар тауда сын болмас,

Қиған қамыс құлақсыз. Бауыры болса бұлақсыз.

Азаматқа сын болмас, Ақ киікке сын болмас,

Арты болса тұяқсыз. Арты болса лақсыз.

Айдын көлде сын болмас, Жеті арнада сын болмас,

Жағасы болса құрақсыз. Аяғы болса тұрақсыз.

Тіршілікте артыңда із қалу керек деген ой айтады.

«Сексеннің бізде келдік жетеуіне», «Отырған қарсы алдымда Қанымайым», «Қар жауар күн-түн оның қабағынан» атты шығармаларында хан-сұлтандардың теріс қылығын әшкерелеу, ел қамын жеу, ізгілік, адамгершілік мәселелері сөз болады.

Өмірінің соңғы кезінде Баймағамбет, Қайыпалды сұлтандармен кездесіп, бетпе-бет айтқан батыл сөздеріне қарағанда, ол шындықты айтудан тайынбаған, хан алдында қасқайып тұрып, оның мінін көрсетуге батылы жеткен ақын. Баймағамбетке айтқаны:

Бопайдан туған әкең Айшуақ хан,

Табаның таймай тұр-ау мінген тақтан.

Дәлірек дажал сынды дәрежеңді,

Деп жүрсің Құдай қорып, қыдыр баққан...

Ер өлді деп етек бұлап жылайтұғын

Байеке-ау, қай ісің бар елге жаққан?!

Жүр едім, тақсыр, сені дара біліп,

Халыққа жазықсыздан салдың бүлік.

Бұланның бүиірінен жебе тисе,

Бұл оны қайғырмайды жара біліп.

Немесе:

Ұстайды сонда сенің жының, тақсыр.

Қолдаған сол сұлтанды губернатор,

Өзгеден артық па еді дінің, тақсыр.

Хиуаның қонышына кіріп кеттің,

Бір уыс болмаса игі еді күнің, тақсыр?!

Ақын сұлтанның ісін жақтырмай, бар жайды бетіне басады.

Абылдың толғаулары көпке насихат ретінде айтылып, адамгершілік, ізгілік жолын меңзейді.

Дүниеде дертті кісі ойнап күлмес,

Ер білер қадіріңді, сұлтан білмес.

Кірпігі арғымақтың кіржік тартса,

Жабыдай ол жазылып көтерілмес.

Жадырап жаз шықпаса, күн жылынып,

Баласы шаруаның егін екпес.

Шалғысы лашынның салғырт тартса,

Ілер деп қаз баласы қайғы шекпес.