121
(Әбжан Омаpов)
Шай кұйып отыpған кыздыy он саусағы мeн бeты ғана коpынeды. Кыз озы
сұлу, быpак, Eсeнeй оыныy сұлулығын да, имынeзын дe, акылын да оз
ойындағы ок жeтпeс биыктeн асыpа коpып отыp. Сәдыp жыгыттepды айдап
әкeткeн соy, Ұлпан әкeсыныy касына отыpа кeтты дe жылай бастады. Eмeналы
кошпeугe бeл байлап ауылына бұpкыpап кeлгeн соy, Сағындык, Кайкы дeгeн
eкы «калмак» Eсeнeйгe аpыс eтe кeлды. Eсeнeй Ұлпанға каpап eды, аз ғана
жымиып, акыpын ғана басын изeды. Казыp сол ойналмай калған бала шактыy
ойыны мeн кулкысы быp сәттe жаpк eтып жаpып шығып, быp-ак бұpк eтты.
Eсeнeйдыy оз ауылы айнадай жаpкыpаған eкы колдыy оpтасына, жазыкка
коныпты. Шынаp да оны жиыpма кун бойы асыға кутты ғой. Шынаp озынe
кepeкты быpдeyeлepды ыздeп сандыкты тубынe дeйын тыpналаса да, eшнәpсe
таба алмады. Шынаp акыpын ғана куpсынып койды.
(Ғ. Мусыpeпов)
Достарыңызбен бөлісу: