Сынық Қанат көгершін

Кеттің-ау жүрегімді үмітке орап.

Ақ мамық жібек бұлтқа жетеледің,

Қорғансыз көгершін ем сынық қанат.

Өткердім қатал тағдыр ауыр сынын.

Армандаған биікке талпынам деп,

Қатпай жатып қайырылды қауырсыным.

Шырқырадым шындықты жалғайын деп.

Мезгілсіз қанатымды сермей бердім,

Қайтқан қаздың көшінен қалмайын деп.

Қан иісін маса мен бүрге талап,

Жоқ нәрсеге далпылдап дәмеленіп,

Дәрмені қанатымның қалмай барад.

Жете алмай Ертісіме шөлдегенде.

Талыққанда тамызып таңдайға бал

Өзің болдың жанымды емдеген де.

Тербеген жүрегінің нәзік қылын.

Мұң тұнып мойыл көзі мөлдіреген,

Ол сенің сынық қанат көгершінің.

03.04.2011


Туған жерім –жүрегім
Анамның салтын, атамның даңқын сақтаған,

Жөргекте жатып намыстың жырын жаттаған.

Жете алмай кеткен арманы еді-ау бабамның,

Кеткенде жосып шұбырынды боп ақтабан.

Суыңдай тұнық тілегім,

Өзіңмен егіз жүрегім.

Анамдай асыл туған жер,

Мен сені сондай сүйемін.

Батырлар қанын, ғашықтар әнін қалдырған,

Жұпарлы далам жүректің жырын жандырған.

Өзеніңдей жөңкіліп өмір ағысы,

Тауларың да тарих болып жаңғырған.

Балауса қыздай, қол бұлғап тұрса бал құрақ,

Сыңғырлап күліп, сылдырап ақса тау бұлақ.

Ақ жусан шыққан- анамның аппақ үміті ол,

Қия алмай кеткен Алтайын аңсап зар жылап.

Зұлқаршын Гүлнұр

Тұманбай Молдағалиевқа

Бүгінгі күнім, басқаша тірлік, басқа арна.

Көңілде күдік, көзімнен көктем қашқан ба?

Асау жүректің толқыны тулап жарға ұрып,

Жұлдыздар жүдеп, ай күйіп барат аспанда.
Қалғып кеттім-ау, тырс еткен тамшы оятты,

Көргендей болдым аспаннан аққан жолақты.

Кең дала кеңкілдеп өксігін жатты баса алмай,

Өнер өлкесі тағы бір талантын жоғалтты.

Арманым-ау деп, алдамшы үмітке бас ұрам.

Тереземде мөп-мөлдір тамшы тұр сырғып,

Таң шолпанының көзінің аққан жасынан.

Алатау қалды демін сыртына шығармай.

Тұман тұнған ақ шыңды жұрді айналып,

Алтайдың ұшқан ақиық құсты қия алмай.

Шыңырау шыңнан шыңғырған дауыс шығады.

Үзілді үнсіз сезімнің нәзік бір қылы,

Махаббат бағының шынары шындап құлады.

Тамыры жырдың тербеліп жатыр тереңде.

Таңғы шықтай мөп-мөлдір моншақ сезімдер,

Күн сәулесімен таралып барат әлемге...........

17.10.2011

СЕНІ АҢСАП.......
Сағынғанда сабылдырса сағым мұң,

Самалы боп аймалайын ауылдың

Арманы көктен күтіп жүргенде,

Қалай ғана жер бетінен табылдың.

Сылдырынан сыр тыңдатсам құрақтың

Гүлі болып күліп тұрсам алдында

Бала күнгі қозы жайған қыраттың.

Сағындың ба қыран ұшқан құзарын?

Бозторғай жүр шырылдайды сені іздеп,

Дәтің берік, қандай мықты шыдамың.

Мен еріксіз тұңғиыққа қамалдым

Алтайыңнан ауған бұлтқа ілесіп,

Сарыарқаға сағым болып жоғалдың.

Көңіл көлде жатыр тұнып айтар сыр,

Сенесің бе сені аңсап ауылда,

Көздің жасын құрғата алмай бір қыз жүр.

Ұйқыда едім нұрыңа балқып ояндым

Атқан таңның алауы болып аймалап,

Ақша қармен ақырын жылжып жоғалдың.

Қиялға мүлгіп қыдырып қырды шаршадым

Даламдай дархан даралығыңа тәнті боп,

Көктем боп күлген көңіліңді сенің аңсадым.

Керемет ойдың кептерін кері ұшырып,

Тұңғиық ойға тұншығып жүрмін түнеріп,

Сүйемін деген сұңғыла сөзден қысылып.

Бақытты аңсап бағымда жалғыз сайрадым,

Жүдеген сен деп жүректі түйіп шетіне

Бусанған бұлтқа орамалымды байладым.

Бақ жұлдызымның нұрын сезініп білем мен

Жүрегі жүдеп Естайын аңсап сағынған

Ай бетінен де Қорланның жүзін көрем мен.

Шаршатты арман жаным жылады егіліп

Көлеңке түсіп көкжиегіне көңілдің,

Аңсата берді үміттің бұлты ілініп.

07..06 .2011

Аңсадым айы толған аспаныңды.

Өр Алтай мақтан етем сенде туып

Киелі топырағыңды басқанымды.

Мұңартып бабалардың мұңы қалған.

Аңсаған еркіндігін арман етіп,

Жаңғырып тау-тасында үні қалған,

Қыранын қырғи қуып жаралаған.

Жер шарын жеті айналып кезсе дағы,

Алтайдай жер жанатын таба алмаған.

Аққулар қайта көлге қонармысың.

Бабамның қаны тамған қайран Алтай,

Қор болып, қортықтарда қалармысың.

Жүдеу тартқан табиғаттың реңі

Қоңыр күздей салқын содан тағдырым

Бақытымнан сорым артық бір елі.

Жылап тудым мен анамнан туғанда

Жапыраққа жасырынған шықтай боп

Содан бері жүр жанарым құрғамай.

Тұман мұңға тұр көкірек тұншығып

Қоңыр күздің салқын сызы қалған ба

Көңілімде тұрад әйтеу бір сынық

Салқын тағдыр санама әкеп мұң салды

Кербез көңілім кең далаға сия алмай

Тұлпардайын тықыршимын тұсаулы

Көңілі боздап күңіренсе бір ақын

Құлақ түріп тыңдаушы еді құба түн

Ақын жүрек айлы түннен сыр ұғып

Бұла жырлар бұлқынып кеп туатын

Бірақ неге ақын жүрек қапалы.

Бергені мен алғаны үшін өмірге

Ақын жаны есеп беріп жатады.

Тамсанамын шөлім бардай қанбаған

Тек жүрегім өзі сезіп жатады,

Сағынышыңды сағым бұлттан жолдаған

Бағалаймын бақытымды кеш білген

Жүрегіме қан жүгіред әрдайым

Қалқам сенің дауысыңды естісем.

Сезімімді серпілтпейді неге мұң,

Арман аңсап мұңға толған жүректің

Бір адамға керектігін сеземін.

Қиял арман шыңырау құздан лақтырад

Балалығым басым болып кете ме

Әйтеу саған өкпелегім кеп тұрад.

Үмітімді тұтандырды өрт кеудең

Жалыныңа күйіп жанып жүргенше

Құшағыңда неге өртеніп кетпегем.

Жүрек жүр-ау жүдеу тартып жаралы

Жанды желпіп сағыныштың самалы,

Бұл күндер де арман болып қалады.

Жанымды неге сонша жараладың?

Сыңарынан айырылған аққудай,

Іздедім де сеңделіп таба алмадым.

Жаралы жанды өртеген жалын болдың.

Жүрегімнің түбіне құпиялап,

Сыбырлап үнсіз айтар әнім болдың.

Мүсініңді қиялымнан жаратамын

Сенің жүрек жылуың өтті ме екен.

Ыстық әлі сен ұстаған алақаным.

Сырлы бір сұрақ тұрды қабағымда.

Қоштасуға қия алмай сен аттандың,

Тіл қата алмай мен қалдым қарадым да.

Өр Алтайдың түнығынан нәр алған,

Көз жетпейді шыңдарындай ой арман.

Қыран едің құз қиядан жетіліп,

Ұлы өнердің биігіне жол алған.
Қанға сіңген құдыреті даланың,

Жауһазын ой жаулап алған жанарын

Әр адамның көкірегіне ой салған,

Қасиетті қару етіп қаламын.

Сырлы тілмен аштың өмір шындығын.

Қайратыңмен қатар ұстап келесің,

Жолы бөлек екі көштің тізгінін.

Міне осылай ауыр жолды таңдадың.

Жұлдыз болып сәуле шашып тұрғандай,

Жер бетінен сен аңсаған арманың.

Нұрландырар ақ жаңбырдай майдағы.

Шыңырауда шындағандай жаныңды,

Өнер жолы өмір-күрес майданы.

Елжіреген туған жер деп жүрегі,

Оқырманға ой салады әр сөзің,

Мұзарт таудың сүңгісіндей сүбелі.

Өмір жайлы ой толқыған көз ілмей

Адамдық асқақтатқан пенделер,

Туған жерін тұнық сүйсе өзіңдей.

Ұран боп бүгін ұрпақтарыңа жеткен мың.

Наймандай ұлы нар кіндіктен тараған,

Армысыздар, ұрпақтары текті елдің.

Қаным cалқын ба, жүрегім жиі соқпайды ,

Елдігің барда ұрпақта ерлік болмаса,

Баһадұр өткен бабаңды кімдер жоқтайды.

Ақтағыс бабам-рухыңмен мен мақтанам.

Елдігің үшін, теңдігің үшін күресіп,

Сыр бойынан Алтайға елді бастаған.

Жанары жасын, найзағай ма еді, от па еді?.

Бұлтсыз аспаннан төгілген нөсер сияқты,

Еңіреп ердің елім деп жасын төккені.

Қуат берді ме қүдіретті күшті құт далам,

Сұм көздерден қорғады елін сұқтанған .