Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
Қолын қусырап, басын қайта-қайта изеген жағымпаз ары кеткенде: — Ахмадты айттың. Ал, Паяз дегенiң кiм едi? — дедi Сүлеймен. — Әнеукүнi саған “түрмеде бiреулермен ерегiсiм бар едi” деп едiм ғой. Паяз, Ахмад деген билеушiлермен өткенде ерегiсiп қалғанмын. Жаңа Шурхат менi танып, бiзге әдейi тиiстi. Бiрақ сенiң арқаңда жеңiске жеттiк. “Жеңiске жеттiк” дегенiммен, олар осымен тыныш қалмайды. Сондықтан да айқастың бәрi алда. Түрме iшiнде ары-берi жүргенде, дүзге шыққанда сақ болу керек. Бұлардың тығылып тұрып, тасадан пышақтап кететiн әдеттерi бар. Бәрiнiң пәпектерiн басып, жуасытып қоймайынша, далада жалғыз-жарым жүрмеңдер. — Иә, ойламаған жерден пышақ ұрып кететiн сатқындықтары бар бұл пәтшағарлардың, — дедi Кәрiмбек. — Олар түгiлi қаруға бiз де сүйенемiз ғой. Бiз қарусыз болсақ, тым қауқарсыз екенбiз. Жаңа Сүлеймен болмағанда, быт- шытымыз шығар едi. — Оның рас, Парманқұл. Шурхат бастаған топ далаға шығып кеткенде, барактағылардың бәрi Сүлейменге келiп, сәлем бере бастады. Бәрiнiң жүздерiнде жағымпаздықтың табы бар. Сүлейменге қошемет көрсетiп, өлiп барады. — Парманқұл, мен Сiбiрде қара Ибанды ұрып жыққанда, ондағылар маған бұлай қошемет көрсеткен жоқ едi. Ал, мыналар бiр таулықты сiлейтiп салғаным үшiн менi қаһарманға балап жiбердi-ау. — Е, ол жақта бұл жердегiдей жәдiгөйлер жоқ та. — Осы мен барған, жүрген жерлерiмiздегi адамдардың мiнез- құлықтарына назар аудара бермеймiн. Шынында таулықтардың басқаға, әсiресе өзiнен күштiлерге деген көзқарастары мен қарым-қатынастары өзгеше болады-ә. — Иә. Бiрақ өздерi әлi келетiндерге, ой, күн бермейдi-ау, пәлелер. Бұдан кейiн әркiм опасыз таулықтар туралы өз пiкiрлерiн айтып отырды. Сүлеймен Шурхаттың орнына жайғасқан соң, қалған жiгiттерi де оның айналасындағы орындарды иемдендi. 430 Сүлеймен қарақшы — Бiз таулықтардың орындарын алдық. Ендi ол сорлылар қайда жайғасады? — Туһ, Сүлеймен, оларға жанашырлық сөз айтпай-ақ қойшы. Кiм бiзге тиiссiн деген. Ендi қайда жайғасса, онда жайғассын. Өз обалдары өздерiне. Мүмкiн бәрiн жаңа өздерi бiзге айтқан кiре берiске жатқызып қоярмыз. — Шынында, Парманқұл, солай зорлық көрсетемiз бе?.. — Бiздiкi — зәбiр емес. Бiздiкi шайқас үстiндегi — таза жеңiс, — дедi Кәрiмбек. Бiр кезде бағанағы “шестерка” келдi. — Сiздерге жақындауға бола ма? — дедi ол анадай жерде тұрып. — Кел. Ахмад пен Паяз жақтан не хабар бар? — дедi Сүлеймен дауыстап. — Ойбай, қожайын, жай сөйлеңiз. Менiң сiздерге не айтатынымды бөтендер естуге тиiс емес. — Атың кiм сенiң? — деп сұрады Кәрiмбек. — Рахматолла. — Айт әңгiмеңдi. Не көрiп, бiлдiң? — Айтсам былай: Шурхат осы жерден шыққаннан кейiн тура Ахмад пен Паязға барды. Бiрақ қастарына жақындай алмадым. Сондықтан не айтқандарын естiмедiм. Дегенмен Шурхат болған оқиғаның бәрiн айтты-ау деймiн. Ахмад ашуланып кетiп, Шурхатты да, жанындағыларын да ұрып тастады. Ұрып-ұрып алды да: “Сол қазақтарды ендi мен барып төбелеуге тиiспiн бе? Өздерiң қатырыңдар. Ертең солардың бiрiнiң басы менiң алдымда жататын болсын”, — деп айқайлады. Шурхаттар бастарын изеп, тұра бергендерiнде менi көрiп қоймасын деп сыртқа шығып кеттiм. Бар көрiп, бiлгенiм — осы. — Оттапты хайуандар. Бiздiң басымызды кесiп үлгергенше, өздерiнiң бастары кесiлер. — Әзiрше ашуланба, Парманқұл. Бар нәрсенi уақытында көремiз. Шурхаттар бiзге қайтiп тиiсуге беттей қоймас. Бiрақ Ахмад пен Паяздың айтқанын орындайтын болса, олар бiздiң бiреуiмiзге қапыда бiр зияндық жасап қалуы кәмiл. Сондықтан да |