Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
Сен амалдап аттарды ойға қарай түсiр. Жазатайым оқ тиiп жүрмесiн, — деп дауыстады Сүлеймен. Осыны айтып, аузын жапқанша болмады, бергi шеттегi байлаулы қарагер гүрс етiп жерге құлады. Құлағанмен жануар жан-дәрмен қайта атып тұрды. Бiрақ төрт аяғына iлiге алмай, қайта жантайды. Дiр-дiр етiп, аяқтарын ары-берi төрт-бес мәрте сермедi де, тынши қалды. — А-а-а! — деп бүкiл дүниенi басына көтере айқайлады мұны көрген Сүлеймен. — Қарагерiм, Қарагерiм! Ол қарагерге жүгiре бергенде, оқ Төрекелдiнiң атын сұлатты. — Жат, жат, Сүлеймен! Бұлар аттарды дәлдеп ата бастады. Кейiн қайтып, еңiске жет. Бiз қалған аттарды сонда жеткiземiз, — дедi Төрекелдi. Сүлеймен тыңдамады. Бар екпiнiмен алға жүгiре бердi. Жиде қанша қалың болғанымен жапырақсыз ғой, бергi бетi арғы бетiне жақсы көрiнедi. Сүлейменнiң тұра сап жүгiргенiн байқаған мiлисалар ендi аттарды емес, мұны дәлдеп, оқ боратты. Қара санның алдыңғы етiн жұлып әкеткен бiр оқ оны ақыры тоқтатты. Жүруге шамасын келтiрмей, етпетiнен түсiрдi. — Аяқ… аяғыма оқ тидi. Аязбек еңбектей жылжып келдi. Шалбарының сан тұсын пышақпен кесiп көрдi. — Қан қатты ағып жатыр. Әйтеуiр сүйегiң сау сияқты. Оқ еттi көбiрек жұлып әкетiптi. — Қап, Құдайдың ұрғаны-ай… Қарагерге оқ тиген соң ет қызумен жүгiре берiппiн. — Ай, мыналар аттарды шетiнен қырып бара жатыр ғой. Аязбектiң атына оқ тидi ендi, — деп айқайлады Ажан. — Атқа мiнiп те үлгере алмадық-ау! — Басымызға бұдан да қиын iс түскенде мұнша таусылмаушы едiк. Анау атты әкелiңдер. Сүлеймендi артып, тауға таман жылжиық. Алайда Аязбек ол атқа да жетiп үлгермедi. Жаңбырша жауған оқтың бiрi оны да тапты. — Бiздi жаяу қалдырып, қаумалап ұстаймыз дей ме екен, иттер! Ендi өлiспей берiспеймiз! — деп ақырды Аяз 283 Сүлеймен қарақшы бек. Бұл кезде Ажан Сүлейменнiң жарасын таңып болған едi. — Ендi қалай? Жүре аласың ба? — Қайдам… Жарақат жүргiзбейдi-ау. — Қараңғы болғанша амалдайық. Қараңғы болған соң сытылып кетермiз. Оқ-дәрiлерiмiз бiраз бар ма?. — Шамалы-ақ қалды. — Анда-санда бiр атып қойып, олардың басын көтеруге шамасын келтiрмей отырсаңдар болды. Ендi тағы да жан-жаққа тарап, аналарды әр жерден нысанаға алыңдар. Бастарындағы қарабаласпен жүрiп байқамапты, Аязбек бағанағы орнына барайын деп жылжи берiп едi, көзi батыс жақтағы тегiсте тiзiлiп келе жатқан мiлисаларға түстi. Қарулы жиырмашақты сарбаз жаяулата жан-жақтан қоршап келедi екен. — Аналарды қараңдар, — дедi ол аузына басқа сөз түспей. — Әттеген-ай! Аттарымыз сау болғанда ғой... Төрекелдi оларға қарата мылтығын екi рет басып-басып жiбердi. Қаз-қатар тiзiлiп келе жатқан мiлисалар жерге жата-жата кеттi. — Шеттерiнен жүректерiнiң жоқтығын қара тағы. — Жүректерiнiң жоғын қайдам, қызыл сарбаздар бiздi айнала қоршамақ боп, шашырай бастады. Әлден соң толық қоршауда қалмақпыз. Бiрге болғалы берi ешқашан дәл мұндай шарасыз халге түсiп көрген емес-тi бұлар. Осы себептi ме, әйтеуiр әркiм өз ойымен болып, бiразға дейiн ешқайсысы сөйлемедi. — Амал не? — дедi әлден соң Сүлеймен. — Қаша жүрiп, атысып құтылып кетулерiңе мен кедергi болдым-ау. Ендi әлде де болса, сытылып кетуге әрекет жасаңдар. Анау Алатаудың қойнауына бiр кiрсеңдер, сендердi ешкiм ұстай алмайды. Ал мен бiр өзiм қолға түсейiн. Бәрiмiз қамалғанша, осыным жөн болар. — Не айтып тұрсың, Сүлеймен?! Сенi жалғыз тастап, бiздi жын ұрып па? Қолға түссек, бiрдей түсемiз. Өлсек те, бiрдей өлемiз. Серiгiн жау ортасына тастап кететiн әдет бiзде болған ба? — Бiздiң арамызда қалыптасқан тәртiптiң де, байлаулы серттiң де кейде өзара келiсушiлiкпен бұзылатын кезi бар, Төрекелдi. |