Кырк чилтен чилдедеги кышкы портреттер

Кайдадыр мен жөн эле турам карап

Сапсары кылычтарын жаркылдатып

Алыстан түн кескилеп чырак жанат

А балким ошол менмин- шоола чачып

Көрүнбөс жандын тээ, тээ түпкүрүнө

Ыр менен кур жиберген тыбырчылап...

Булбулдейт бирин-серин түн чырагы,

Ыраакта Орок айылы кар тумандуу...

Чакырып алып кайра ырк келишпей,

Усталар сөгүп жатат сойкуларды.

Мас жыргап ырдайт биздин Бакыт болсо,

Темселеп бир мас ушуп барат жолдо.

Авалап иттер үрөт карда сойлоп,

Талаш-чыр үңдөр күчөйт ал ортодо...

Чыкыроон кыш чилдеси. Алай-дүлөй

Бороондоп, бурганактап өттү күн, эй!...

Ушунча дүйнө апакай болгон эмне,

Эмне үчүн адам жаны кара үрөй?

О, азыр аял менен эри да кас,

Кыздары чылым чегип, келини мас.

Каныкей кара кемпир болдубу же

Калжайып карыдыбы кайран Манас?!

................................................................

Кагыла турган элге жок коңгуроо,

Дүпүлдөп ура турган жок добулбас?!

Алдыда биз күтпөгөн балээ барбы?

Көрбөйүн туталанып кара карды.

Адамдар ызырылып чала уйкуда,

Агарган терезелер гана калды...

Мен бүткүл Жахан менен ооруп калдым.

Бир бутум аттап өтүп XXI ге,

Бир бутум ХХда калып калдың.

Тыңшадым жыландардын кепшегенин,

Уктум мен ыйын чолок кумурскандын.

Ырдадым үнү менен дүбүрттөрдүн,

Ыйладым тили менен балыктардын.

Жаш чакта далай топту чадытканмын,

Жанымды наадандыктан арылтканмын.

Ууздай уюйт менде улуу Сүйүү,

Улукман эмесмин мен - Аликманмын.

Чачтарын нечен түндүн карытканмын.

Адилет өкүм сүйлөп төрөлөргө,

Акесин арактын да таанытканмын.

Духунда МАНАССИЯ державамдын.

Рух менен 100 жыл алга шашылганмын.

Азгырам Галактика Эрасына,

Шаштырам кашаң оюн даанышмандын.

Ууккам, алда кимди таарынтканмын.

Жылаандай оролушуп тармал чепке,
Курчтуктан жаралангам, айыкканмын.

Буулуккам, сүйүүгө мас соолукканмын,

Булбулдай тилим бүлөп курчуйт жаным.
Буркулдап буура чилде кышта кирсе,

Асмандан түшө калган жок эч нерсе.

Арстанбек, Коргол, Барпы, Калыктанмын.

Атамдын уругунан өлбөй калган,

Азапмын "балээ мышык" тунук жанмын.

Чыныгы сыныгы эмес чынылардын,

Сайылган окторундай чагылгандын.

Саптарым кагаз бстин өрттөөчүдөй,

Аликман жолун издейт Улукмандын...

Аликмин-балким, Олимпмин!
Поэт должен быть красивым как Бог,

Но Пушкин был чёрным как сапог.

Турмушка кантем өчүпөй.

"Кудайдай сулуу акындар,

Болсо да кара өтүктөй"

деп жазган кыпчак Олжастан.

Өткөрөө өрт курч ыр жазсам.

Чагылган таштай сырт каткан,

Караңгы жакка нур чачсам.

Жылдыз китеп асманда,

Динамит ойдон жаралам.

Тунулуп менден шайтан да,

Жаланкыч качаар жаныман.

Табышмак сырга кусадар,

Таш жанды келет эритким.

Сыбызгыйт мунум музалар,

Аликмин-балким Олимпмин.

Мекеним Аллатоодогу,

Көк мелжийт зоока дабандар.

Көйкөлот өзөөн дубандар,

Керемет жашоо орнойбу,

Кеңешет нээ деп «Кудайлар»?

Пушкинге

(Сергей Есенинден)
Таңсыкмын кудурет күчкө залкар кандай,

Тагдырың орустуку болгон менен.

Күбүрөп сүйлөшөмүн дал тасмаңдай,

Турам да Тверь аттуу бульварда мен.

Айландың уламышка боз тумандай.

Оо, Александр! Ырчы элең тентек эрке,

Мен бу күн жеткен хулган болгонумдай.

Бейенеңе эч көлөкө түшүрө албайт.

Чоюндан чоюп алган атагың бар,

Чулгуйсуң кебелбеген керемет баш.

А сага мындайча жооп берет элем:

Башыма дал сеникиндей тагдыр жазса,

Бакыттан туптуз эле өлөт элем.

Дагы узак ырдоом керек эчен нечен.

Талаадан таңшып ырдап чыккандарым,

Шыңгырап коло ташча болоор бекен?!

Чатырайт меште көмүр чок чачылган.

Чокчойот меш жанында бир ак мышык,

Египет фараонундай орнотулган.

Карасаң жебе атчудай келбети жаа.

Керилип чоюлганда бул Чокчолой,

Керемет!- Өзүнчө эле балерина.

Пайгамбар аккелинин бизге кууган.

Даам үчүн курманыкка өзүн чалган,

Мышыкка карыз экен ууру чычкан.

Кээ бирде көрүп калам күнөстөшүп,

Көөшүлүп ит мышыгым кучакташкан.

Мышыгым- күчүгүмдү уктайт басып,

Качанкы сүйүүсүнөн жыргал татьт.

Таң калам ажырашкан жубайларга,

Жатканда мышык менен ит жарашып.

О, Жахан не сыр катып, нен келберсийт?

Не деген сүрөттөргө көз ирмем жык,

Адам зат жантыктыгык, Бул мышыктын

Акырын жай коңуругундай көөшүйт, көөшүйт.

Түбүнө түшүп кетпейм бөтөлкөнүн.

"Носу" көп Кыргызстан деп аталган,

№1 акыны мен бир өлкөнүн.

Сайылган жебелердей дал жүрөктө.

Балага, чалга, кызга жаным курбу,

Атым бар кичинекей мамлекетте.

Жараткан, бер, өлбөс ой, мүрөк ырды,

Ыргытам мээ кургаткан чылымыңды,

Сүйүү берем опкоолжутуп жүрөктөрдү,

Күрөшкө үндөйм титиретип кылымынды.

Бөлбөймүн орус, жапон, же чукча деп.

Бошотом зындандардан эрктүүлөрдү,

Бомжду да коргойм, сыйлайм "Адамго" деп.

Ачылам байчечектей көктөмдөгү.

"Носу" көп болсо дагы тагдырымдын,

№1 Акын дешет өлкөмдөгү...

Горбачевго ал ишенет баладай.

Кыргызстанга кар жаап жатат лапылдап,

КПССтин токтомуна карабай.

Зым зыңылдайт, мас гитардай мээни жейт.

Телибайдай өрт кучактап келаткан,

Тентек ырлар тереземди черткилейт.

Зачеткага "Удов-удов" койсоңор.

О, доценттер, "Брежнев өлдү каракаш!.."

Деп өкүргөн чийне тарткан чоңколор.

Мен студент, бир жаш акын пиво ичкен.

Ызылдатып ыр окусам кызыл чок

Ылдый карап уяң кыздар күлүшкөн...

* * *
Кеткенде жаныңды бүт булут каптап,

Кетким бар бул турмушту уруп таштап.

А бирок, түгөл кайра кулатамбы,

Ушунча зор бакытты куруп таштап.

О, кандай майдандарга бет койдум элем

Талантым ташты элеген тулпар эле,

Азыр мен мүргүп баркан ат болдум ээн...

Тагдырым араздашар эсеп болду.

Кезинде жүк көтөргөн жүз нар элем

Не кейпим илкип чаңда эшек болду.

Качырган качырларды көкжал болдум.

А бирок, Өлбөстүктүн шартын ойлоп,

Өзүмдү адам кылып кайра ондоймун.

Бир өзүң сыйынарым мейкин, тоо зор.

Көрөм да не жакшылык, же ый күтөт,

Не сынайт не жазмыштар, кыйын жолдор...

Өлчүдөй күнүм дагы болгон менин.

А бирок, чындык менен чыкыйга атып,

Айтчумун маскаралар өлгөн жерин.

Жинденип акмак орой сөзүн укпайм.

Кудайдын түшүнө да кирбей турган,

Тапчумун не сөздөрдү мээден чыккан!

Жатат-ов жаш кулундай тыбырчылап.

Кээ бирде Пайгамбардай салмактуумун,

Кээде жаш баладаймын кыткылыктап.

Кез келди нарк-нускалуу акыл толгон.

Асканы титиреткен жүрөк менен,

Ааламды солкулдаткан Акын болсом!

Достордой бир-бирине

Кучагын жаят алар.

Он манжам -он пайгамбар

Бир Кудай – жүрөгүмдө уясы бар,

Ойлордун кыл чокусун

Багынтмакка, от жагып жүрөктөргө,

Оозуман от чачканда Ыр-Ажыдаар

Карышып калам кармап

Кырсык балээң тосуп калар

Башында каскасы бар

Он манжам

Он альпинист,

Он каскадёр,

Он пайгамбар!

Беттеген максатымды

Беш эгиз баатырсыңар!..

Бу алтын башымды аяп,

Кээ бирде жаагым таяп

Үргүлөп уктайсыңар.

Канымдын доошунан

Үлкөн зор күүнү тыңшап,

Бирөөнүн калжаң кебин,

Ичке катып куса, ыза, кыжыр, кегин

Ырымга укнайсыңар.

Кай бирде кыш күн

Камырга, коюу ылайга

Айлантып жер жемишке, дубалдарга

Баткактан бакыт жасап,

Балкалап мыктайсыңар.

Кочушундан төгүлөт бермет каухар

Жомоктой нээ дачалар

Дарканга үрөн сепкен

Кажарлуу о дыйкандар!

Он манжам-он пайгамбар.

Жазылган алаканга,

Жазмышымды бөк түшүп окуйсуңар.

Айткылачы,

Алды да не келечек, не сырлар бар.

Он манжам-он пайгамбар?!

Поэзия Ван-Гогу.

Бүт дүйнөнү ээликтейт,

Ырдын императору.

Кызыктырбайт мени эч бир,

Көр байлыктын бар-жогу.

Дайым чабуул коёмун,

Жок эч менде коргонуу!..

Поэзия Ван-Гогу,

Кечем нөшөр,бороондон,

Мен сүрөткөр болгону.

Жан жейт көйгөй кычашкан,

Калем сынбайт колдогу.

Бардык жолдор туташкан,

Мен дүйнөнүн борбору.

Өрт кучактап келатам,

Жоортулда бүт сонетам.

Телибайдай жолдогу,

Толубайдай толгону.

Тагдыр канча кейиткен,

Таарынбаймын, болжолу:

Сүйүү, Бакыт, Эрдиктен,

Балким, жолум болбоду.

Алдыма тиз, маа десең.

Кыжылдаган кытайдын

Колун табат сөз чечен.

Тургузам сөз бийик эң,

Эпкинимин, күүмөн

Эңшерип бузулат

тыптыйпыл жок кылынат

Халтуранын коргонуу.

Дайым чабуул коёмун

Жок эч менде коргонуу!.
Бир тырнактай табылга

Көрүү бурчум болгону:

Мен Поэзия Ван-Гогу

Жана дагы кебелбес

Ырдын императору.

Даяр турам чабуулга,

Жок эч менде коргонуу!...

Парадокс
Турмушун, кандай азап!

Жоругу шонго мазак:

Өнөр алды кызыл тилдин

Кызымтал тамылжыган

Бир булбулу өлүп жатса,

Топ карга каркылдашып

"аттин" дел жаркылдашып

Сүйлөп жатат...

О, жашооң кандай акмак,

Шылдыңы кимге жакмак.

Кыргыздын бир кадырлуу

Чыгааны өлүп жатса,

Боз үй жакта азалуу

Топ келесоо түркөй, наадан

Союлган малый мактап

Өлгөнчө жеп жатышат...

А тагдыр кандай чатак!

Чынжырсыз кишеңдейт да,

Чыңыртып ичтен үнсүз

Чындыкка коёт матап.

Учайын десем көккө

Мейкинге түбөлүккө

Шалдайтып жан ачынса

Кунарсыз куучирендер,

Көзү бар накта көрлөр,

Дүлөйлөр кулагы бар.

Тири өлүк жүрөгү бар,

Сараң тар, зыкым битир,

Арамза өлүмүштөр,

Канча бир эргежээлдер

Намыссыз кайдыгерлер

Шаа бүркүт канатымда

Беймарал жатат уктап...

ЖАМАН КИШИЛЕР,

куунак жакырлардын тагдыры же дух көтөрүлүшүнун цунамиси

туурасында поэма
Кедейлердин кара кепесинде жаралган ырды хан,

падышалардын аксарайларында ырдашат.

На горе матери родной.

Не будет гражданин достойный,

К Отчизне холодной душой.

Атак-даңксыз жашайт жакыр ушул эл.

Биз «Жаман» деп теңсинбеген берээги,-

Турмуштагы жөпжөнөкөй кишилер.

Курат алар Хан такшаарды заңкайтып,

Жаш өлүшөт мезгил эрте картайтып,

Турмуш сыгып балык кылып туздаган,

Бир кезде Апа төрөсө да балкайтып.

Кылмыш кылып түрмөлөрдө же жатат,

Бомжсуң деп ичсе менттер каматат.

Жашоо аларды жаман кылган карайтып,

Бир кезде эне бакса дагы апаппак.

Жасалгалап бай үйлөрүн сырдашат,

Эски, тытык матрацта укташат.

Биз тирликте жаман деген кишилер,

Ичет, чегет, ырдайт, ьшлайт, мушташат.

Жер шаарынын жармын түзгөн калкалар,

Планетти кармап турган алп алар.

Жамандарды көксүт кылып тартышып,

Каймагын жейт көпөс, молдо, падышалар.

Согуп санайт майда сары акчаны,

Уруп ичет «жашик» арак, водканы.

Окуйт Берне, Есенинди, Мидинди,

Кура билет жылуу бала бакчаны.

Эргигенде акын сындуу толкушат,

Эшик салып, айнек кесет, пол жуушат.

Ууру кылат, бирок, ушак айтышпайт,

Уялышат, убалдан да коркушат.

Кыял чалкып, жан-дүйнөсүн тазартат,

Кичинекей сүйүнүчкө көөнү шат.

Өзү жетпес байлыктарды кеп кылып,

Куурчактай сулууларга көз артат.

Видеолордон көрөт кумар сексти,

Жек көрсө да ушак, согуш, бетсизди.

Куурагырдай куунак жаман кишилер,

Арак ичсе, акын болуп кетишчү.

Алар момун, жалканчаак да алдаса,

Көнө берет ыйманы бар таптаза.

Дегелегой жаман мурдун көтөрөт,

Дердең дешет кичине эле мактаса.

Чоңоюшат балачактан токмок жеп,

Сестеишет, кулунчактай үркөнчөк.

Жамандардын эмес, мени «жакшьшын»

Куулдук-шумдук, ыпыластыгы жийиркентет.

Кыргыз чыны 3 мааниде жаман дейт,

Эркелетет, кыйын, укмуш адам дейт.

Жакшым деген мааниси бар жамандын,

А «жакшылар» кергулукт^ керсетет.

Колдон келсе жакырларды камдуу кыл,

Өзүн эч бир «жаман» дебес маңкурт кул.

Ичиндеги уят-абийир кыйнаса,

Баймын деген селт эттирген кондуктыр.

Өмүр бою жаман айтпайм кишиге,

Арамдык ой турбайт кылдай ичиме.

Бар болгула, байкуш жаман пенделер,

Мен силердин акыныңар кичине!..

Жамандар бу курат Алтын тактыны,

Түштөрүндө мырза, принц, жаш сулуу.

Өндөрүңдө кара турмуш кейпи суук,

Уктаса же өлкө гана бактылуу!

Чынында алар оор тагдыр көрүшөт,

Байлар, чоңдор алдап, жайлар сөгүшөт.

Бир боорлорум байкуш жаман кишилер,

Хагенске да «белек» болуп беришет.

Турмуш эмне? Өмүр эмне? Сүйүү эмне?

Бакыт эмне? Жазмыш эмне? Муң эмне?

Бары-баарын жүрөк менен кабылдайт,

Баш ийишет Кудайтаала дегенге.

Баарын жаман акыл менен түшүнөт,

Колдо барын кйиинет да, ичинет.

Жашай билет жупуну да эң арзан,.

Эртеңдерди үмүт менен күтүшөт.

Одур-бодур серт, кагелес,

Башка түшсө согуш-оюн, кеп эмес.

Кырылышып болушат зор курмандык,

Баспайт алар данк чокусун Эферест.

Дардан датып кур шандануу кубанткан,

Урра, менин, Сталин деп ыр айткан.

Нечен кыйын полководец, учкучтар,

Гений чыгат каратаман бу калктан.

Гитлерди да жеңе келген карчы,

Кремлге жыкканөрттөп кара туу.

СССР деген державанын автору,

Бир грузин өтүкчүнүн баласы,

Тартип, сапат, бакубат бол элимдеп,

Сталинден корккон баары дирилдеп.

Эки ийнинде эки Арстан аркырап,

Уч курашкан туруп Черчилль, Рузвельт.

Батинкеси таманынын жээлгенин,

Бир китель-шым, сыйлык-намыс өлгөнүн.

Өз баласын генералга алмашпай,

Өз кызынын жамап берген көйнөгүн

Айтчу атам: «Сталиндей туулбайт!»

Дал ошондой болгон экен заман, шарт.

Ал өлгөндө жан атасын көмгөндөй,

Миллион, миллион эл ыйлаптыр уңулдап.

Бекерманы ырдашпаган «күнүм» деп,

Атакедей мээр чачкан сүйүүм деп.

Президенттер өлсө эгерде азыркы,

эл каткырып, алакан чаап, сүйүнмөк.

Президент - тил!

А өкмөттүн тиши жок,

Кулжебес жеп, элиң менен иши жок.

Барбы гений, буруп кетчү тарыхты,

Кана, эл деген чыгаандарың патриот.

Бар жардык, бар сойкулук балээң бар-

Кылмышкерлик, мыкчып эркин заман зар.

Каалагандай баш айланткан,

Эл деген бу - байкуш жаман адамдар.

Жок аларда баштагыдай сый-ызаат.

Салт, рух да, иштеш үчүн улуушарт.

Болбосо эгер милиция же армия,

Бирин-бири жеп койгону турушат.

Брежневдин заманы жок кечээги,

Тонолгон бүт кыйрап кыргыз мекени.

Түрмөлөрдө сасып, чирип канчасы,

Самогондон өлүү алардын нечени.

Маңкурт, макоо, алып-сатар каракчы.

Карышкырдын козу менен тиктеп заар,

Эл-эл эмес, адам эмес мыкаачы.

Кайда учуп кеткен бактек боз кушу.

Убал-сообу кимге жетим-жесирдин,

Урат кимди бактысыздар каргышы!!!

Жашайбызбы аба жутуп, кебек жеп.

Кереметин кетирдиңер өлкөнүн,

Кет Президент! Кет, Премьер! Кет, Өкмөт!

Айла кетти Англияны кайындап.

Тентийлиби казактардай кайык саап,

Кана, акимдер-башкарганың акыйкат?!!

Канча жүз миң эл мукурайт кур калып.

Ташылган бүт Кытай, корей, түрк жакка,

Сырьелор калбай калган уурдалып...

Темир капкак жапкан жер суу ноолордун

Миңдеп, миңдеп шаар боюнча тонолдуң,

Каман, куштар качат зоокаларыңа,

Кайберени калбайт эми тоолордун.

Балыктар да таш астына чулкумак,

Жашоо болот качан бейпил, тынчыраак!

Мен да жаздын аргасыз ыр китепти:

«Ааламга күйүп чыккан ыр Чырак!»

Жаздым аны жаман ылай кепеде;

Аны курган алкаш уста дос эле.

Чогуу сабак даярдайбыз божурап,

Чопой кызым олтургузуп тиземе.

Саман кепем бүткөнүнө күдүңдөйм,

О, жөнөкөй чексиз чексиз сүйүүм дейм.

Бул үй кымбат «сказочный дачандан».

Бийик тиги, заңгыраган Ак Үйдөн!

«Миң бир түндөй» жазган менен Боккачо,

Таланттарга түшкүм келбейт арача.

Өжөр гений бекер айткан эместир,

Өзүндүкүн чардагын деп бакача!»

Сен канчалык талантмын деп кекейбе,

Халтураң бар тийип бүткөн көкөйгө.

Кооз ырлардан сылаңкороз акылдуу,

Жупуну ырдын чындыгы бар сабы өйдө!

Өтө жаман болуп калсаң сөз тиет!

Өтө жакшы болуп кетсең – көз тиет!

Дайым «алтын ортолукта» жүр кылдат,

Өзүңдү жең - Жахан мүлдө баш ийет!

Алдыңкыны жеке ээлесең баш кетет,

Артта калсаң бөрү келип жеп кетет.

Жыргап кечте жатыш керек кеч ойлуу,

Уктап танда туруш керек эртерээк.

Айта билет, Маркес сындуу окуя,

Жөргөмүштөй тарта билет тор уя.

Аарыдай бал жыйнап, кармайт жылаанды,

Уусун ракты дарылоочу олуя.

Ар нерседе убакыт-саат, ченем бар,

Адамзаты, так шилтейби, кадамды ар.

Билет укмуш «секретти, тайнаны»,

Биз жаман деп баалабаган адамдар.

Ушундай эл жаман кара кыргызым,

Жандыралган булбулдардын жылдызын!

Акыл, сулуу түшкөн эмес тээ, көктөн,

Элден чыккан Бүбүсара, Чыңгызың.

Кашкөйлөрдү кайрай билет кылычтай,

Таптап баала «ичесиң» деп урушпай.

Элет жерден чыккан Шукшин, Думбадзе,

Таттыбүбү, Высоцкий, Рыспай...

Тагдырларды аван менен сыздаткан,

Асангалый мукамданьш тамшанткан.

Элет жерден Т.Эргешов, Рубцов,

Менда келгем тээ, алыскы кыштактан...

Анда жашайт терсаяктар, куу чоңко,

Аралашгып нөшөр, карга, бороонго.

Көзүң жуумп согот какшык нары карап,

Таң каласың өткүр сөздүү оенго.

Таамай кеби чагылгандай күкүрттөн,

Түшүнгөндө чиновникти өкүрткөн.

Селсаяктар Гаврош болсо да,

Жамандар бар - жата калса ат үрккөн!

Жамандарды жакшылар деп ойлоймун,

Замандардын өзөндөрүн бойлоймун.

Ичегисин кылы кылып комуздун,

Алтын кылат туяктарын койлордун.

Жамандарды шимшилеген ит дебе,

Аларда бар бул ааламда жок балээ.

Билет алар Улукмандай сырларды,

Бийлик жактан керек туура мамиле!

Кеп чынында эшек минген чалда эмес,

Уландысын эчки айдайбы Мерседес.

Туурабы шул? Турмуш улуу табышмак,

Жаман досум, тап жандырмак сенде сөз!

А менде ой, кылдай кир жок кичине,

Кагып, түртүп жаман айтпайм кишиге.

Бар болгула, боорум жаман кишилер,

Мен силердин акыныңар кичине.

Аман болсун, алтын кара башыңар,

Узарса экен убай мээнет жашыңар.

Болбосо экен бу турмушта ачуу заар,

Мени болсо Брюс Лидей кыргыздын

Акыны дейт кичинекей Ажыдаар!

Мен оп тартып китептерден өрт жеймин,

Бүт ааламды аш кылам деп кепшеймин,

Кордук көргөн пенделерди ызаалуу,

Коргоймун да, мекенден эч кетпеймин!

Намыска кел! Баш көтөргүн! Тур, элим!

Шыпырып сал, бийликтердин жүгөнүн!

Кандуу доллар, пул чеңгээлдүү колдорго,

Мекенимдин мыкчытпаймын жүрөгүн.

Адал кыргыз жүрөгү сок жебелеп,

Агып чыккын дайра болуп көчөлөп.

Азыркы бүт кыргыздардын жанында,

Адамдык да, баатырдык да өлөлек.

Туулганбыз эне тоолор чатынан,

Бир кыргыз деп биримдикке чакырам.

Аксьшыктай титиретсек Ак үйдү,

Бүткүл жаман кыргыздардын атынан!

Мейли АКШ, табаласың сак Русь,

Чычала таш союл муштап согобуз.

Гүпүрлөргө журт калды эми чыдабай,

Күйөт «Гоин», күйөт «Бета Сторес»,

Күйөт Бишкек...

Түшкө кирди Акаев,

Кепечеме кирди бышкак кой алып.

«Кет, кет», - деген үндөр

Түн... бир маалы гүүлдөйт.

Кет жексурлан кыргыздан бүт айланып!

Тутааланып, ызгырыньш чоочуйм да,

Ойгономун көк чайыт таң маалында,

Цунами дух көтөрүлүшү Бишкекте

Болот экен деп ойлодум жакында...

Барсбек, Улуу Манас рухун этектеп,

Жашаш шылдың - аба жутуп, кебек жеп.

Кереметин кетирбестен өлкөнүн,

Кет, Президент, Кет, Премьер, Кет, Өкмөт?

Акыйкатдеп жарылалы агынан,

Азыр турмуш ак-караны тааныган.

Көк Асаба көтөрөлү Бакай деп,

Көз жашы бар энелердин наамынан!»

8-май. Алкаш жигит туу илет.

Ары-бери шпаналар жүгүрөт...

Бишкек шаардын подземныйын көргөндө,

Шордуу элге жүрөк кат-кат тилинет.

Көрчү, тиги тилемчи эне аялды,

Сүт чыкпаса, не кылам дейт баламды.

Буту менен сүрөт тартат бир майып,

Сокур жигит тартат муңдуу баянды.

Айылда бар мал-салы жок котур там,

Айлык, иш жок, нан табам деп шаардан.

Ичип кеткен Акиш деген күйөөсү,

Чылым сатат Баткен жактык Бааркан.

Семичкесин сатат кемпир чойкоюп,

Арча сүзүп бир мас жатат тоңкоюп.

Кооз көгүчкөн кылчак-кылчак асфальтта,

Президенттей басып жүрөт койкоюп.

Кичинекей Париж-Бишкек. Бастион,

Акмалаган бир мусапыр мен Вийон:

40 миллионду олтургузуп үйүнө,

Бакса болот. Неге жакыр 4 миллион?!.

Бир миллионум Россия, казак, Кытайда,

О, мынчалык не жазды элек Кудайга?!

Тирүү калып, болсо Президент Бекмамат,

Осмоновуң табат эле бир айла.

Кыргыз журтум, «КыргызТуусу», «КТРың»

Коркок билиш. Мактайт бийлик быдырын.

Чынын айтсак Өкмөтүн да, өзүң да,

Өлүп чирип бара жаткан учуруң

Барабыз не идеяны жетектеп,

Жашаш шылдың-суудан жутуп, кебек жеп.

Кал, Кыргызстан сен тарыхый ордунда,

Кет, Презадент, Кет, Премьер, Кет, Өкмөт!..

Кет, Президент, он беш жьглдап кыинаган,

Жок кыргыздан алалек сен өч, арман.

Өз терисин акимдерин сакташып,

Өлтүрдүңөр, чыгаан кыргыз балдарын.

Каласыңбы, дагы төртүнчү мөөнөткө,

Дежур чалдар, балдар да бар кезекте.

Мине берип жонун котур канаган,

Биздей жаман кишилерди эшек де.

Биз - эшекпиз!

Жонубуз кан ооруган,

Каничкичтей салыкчылар тооруган.

Турмуштун кооз пардаларын сыйрыймын,

Ал-масканды!

Тур, Президент, ордуңан!!!

Эртең качып бийлигиңден кетпегин,

Тээ, Аксыда эмне болду эстегин.

Ал айыпсыз жигиттердин канынан,

Мен ыр жазып, түкүрөм сот беттерин!

Президент! Чын сый кетет да жөн эле,

Калса да журт кысыр, отсуз кемеге.

Көтөрүлүш керек эмес куралдуу,

Көтөрүлүш керек жанга мээлерге!

Көтөрүлүш жүрөгүндө намыстуу,

Желбиреткин кызыл, агыш, көгүш туу?

«Манассия» деп аталган биз түзгөн,

Империямды көрүп турам алыскы!..

Ага чейин кечкен кылым тозогун,

Аралаган чагылгандуу бороонун.

Кытайалган Кызыл-Суусун, Тибетин

Москва алган Энесайын, Оролун.

Тээ, Сөөктө баш сөөктөр омурткаң,

Калгансыздап Үркүндө сан кабыргам.

Мекенимдин кабагынан булуттуу,

Мен ыр менен учуп келген чагылган.

Жеңгизхандан, Караханид доорунан,

Жебеленген, кылычтанган, атылган,

Кылымдарга кыйрап нечен чачылган.

Сабыр тутуп, жүрөк өлүп басынган,

Кези келер Жанар Тоодой атылган.

Ала-Тоодо «кыргыз» деген бир эл бар,

Жеңилбеген Чыңгызхандан, Батыйдан!!!

Революция жүрсүн кыргыз ичинде,

Бирин-бири кыргыз аяп, түшүнсө,

Уйгурларды кылган бабам ашпозчу,

Калмактарды кууп сүргөн Итилге.

Каарзаманды Кыргызмекен өткөрдү,

О, бир гана Манас руху дем берди.

Эң биринчи төшүн тосуп дзотко,

Чолпонбайлар жеңе билген Гитлерди.

Сок, кыргыздын, сок кыргыздын жүрөгү,

Татыгыбыз, өз баркыбыз билели.

Түрк, гогауз, татар, азер, түркмөн да,

Тээ байыркы кыргыз тектүү гун эли!

Кыргыз, кыпчак биримдикке тизилер,

Манас тектүү зор «Каганат» түзүлөр.

Каримовдун өзү кыргыз турбайбы,

Назарбаев боорум, жээним, эгиз эл.

Хан Бакайдан, мазарлардан бата алып,

Мен байыркы духтан турам от алып.

Темир, Бабур, Барсбек, Баязеттенбиз,

Теңир сүйгөн кыпчак боорум Шаханов.

Мен да чындап ырым менен кармашсам,

Бир чыгармам «Аз и Ядан» кем жазбайм.

Мен ацтектер тукумунан - азыкмын,

Коньяк ичкен Сулейманов Олжастан.

Кайрыламын мен тарыхтын атынан,

Мээнин көтөрөлүштөрүнө чакырам.

Жан Ыңкылап жарыялайм Жаханга,

Өрттөйм калпты, саясатты сасыган.

Жоогасында не сыйкырлар ойногон,

Сыйынамын тоо үстүндө айга чоң.

Пирамида, Фудзиямам ар бир тоо,

Гениалдуу талааларды ойготом.

Катып жатат не казына, не тарых?!

Кыштактардай кыял-ойго баталык.

Турмушуна туу чокулар крепость,

Тулаңдарын тулпар кечкен Ата Журт!

Ата Журттан чыгат далай генийлер,

Аман болсун тынч жатышкан «тигр эл».

Адамзаттын бир бөлүгү, баштоочу

Жаман, жакыр, байкуш, бирок, кыйын эл.

Алар, алар карапайым жашашкан,

Биз «жаман» деп тенсинбеген кишилер!

Жат чакта баш чылк алтынга курчалдың,

Бийик элем билбей неден кур калдың.

Ынтымактуу ичип кетин бараткан

Эрди-катын алкаштарга суктандым.

Бутка сланц кийген жыртык тапичке,

Катын балким эри үчүндүр периште.

Кандай мерес, аёосу жок бул турмуш,

Кайрымдуулук, боорукердик жок бизде??

Мээр да жок, пайда издешет берендер,

Мен жашайын, калганы өлсүн дегендер.

Бирин-бири аяп коёт кымтылап,

Кандай ынак, калч-калч эткен немелер.

Көр турмушта бизди аяган жок эч ким,

Нардын эмес жүгүн тарттык эшектин.

Биз да бакыт, үмүттөргө жетербиз,

Чоң, көпөскө жалаң энчи эмессиң.

Кереги не заңгыраган Ак Мечит,

Кепеде да эл Кудайга сыйынар ?

Түрмөдө да кардай таза тилек-нээт,

Жылаанда да, жырткычта да сүйүү бар.

Кереги не коңгуроолуу кооз чиркөө,

Тойгузгула бечаранын курсагын.

Тээ алтын так сокур пулуң бир топон,

Сатып берсек жетим бала турсасын.

Кыжырланам, арданамын эл үчүн,

Байкуш журтум неге болдуң күл да, күң.

Пайдасы жок тээ, чириген байлардын,

Өлүк доллар, евросуна түкүрдүм!!!

Мына, көрчү жалап ичкич шаарды бу,

Көрдүйнөнүн үлбүлдөгөн тагдыры.

Бири-биринен тапса дагы махабат,

Алар кандай бактылуу да, кайгылуу?!

Сүйүү. Кудай тегиз нурлуу эл үчүн,

Кары-жашпы жанат чырак үмүтүң.

Бар тапканын тең бөлүшүп ичишкен,

Ош базардын БОМЖдарга сүйүндүм.

Селсаякты ая байкуш аялды,

Бактысыздык кезиктирген аларды.

Ууздай таза арзуу марып ууртунан

Алар кандай, кандай гана таалайлуу!

Төп келишсе чөйрө, жашоо, мекени,

Төбөлөрү көккө алардын жетеби?

Жаман көрбөй көздөрүнө үңүлсөм,

Бактысыздык баш коштурган экөөнү.

Оңулушат кошсо тирүү жүрөгүн,

Бири-бирине болсо таяныч, ишеним.

Татынакай жашоо куруп кетишет,

Талкалашат бактысыздык кишинин!!!