Дүние содан бүлікшіл.
Жалғыздық жаман
Жасың ұлғайған сайын құрбы-құрдас, қатарың кеми бастайды.
Өз қатарың болмаса тойға барма деген.
«1950 жылы мектепті менімен бірге бітіргендерден кімдер бар?» – деп
сұрастырсам… көбі жоқ. Сақал-шашы аппақ қудай болып Əбдіуəлі Данаев,
төбе шашы түсіп қалған Исатай Үмбетбаев жүр.
Махан молда, бозкөз
Манап…
Əбдіуəлі күміс медальмен бітірген. Ленинград
теміржол институтының
түлегі. Көп жыл Жамбыл теміржолының бастығы болды. Қазір де
студенттерге сабақ береді.
Соның барына да шүкір.
Мектепті бірге бітірген Қаратай Тұрысов еді. Көп жыл қатар жүрдік.
Соңғы жылдары
Парламентте депутат болып, бірге отырдық. Жетпіске
толар-толмас дүниеден өтіп кетті.
Тараз шаһарында сол 1950 жылы мектепті
бітіргендер суретіне қарап
отырып:
– Апырай, мен əлі тірі жүрмін, ə, – деп қоямын. – Мүмкін, Алла менің
қиянаттан қырыққа жетпей қайтыс болған əкемнің
жасамаған жасын маған
қосқан шығар?
Бір Алла өзі біледі.
Дегенмен, жалғыздық жаман.
Бұл да бір кем дүние.
Достарыңызбен бөлісу: