«Ңайда барсақ та, барар жеріміз жау тылы болған соң, бәрі-бір емес пе?» деушілер де болды. Сөйтіп поезбен Москваға жүріп те кеттік. Поезда жұрт ығы-жығы, біреуді біреу біліп болар емес. Жо- лаушылардың көбі әскери адамдар. Бірен-саран жай- жолаушылар да бар. Вагондардың ішіне сыймаған соң, солдаттар оның тіпті төбесіне де шығып кеткен. Жұмсақ вагонның бір купесінде үш-ақ адам келе жатырмыз. Бірақ купеге төртінші жолаушы келмей қойды. Төртінші жолаушыны Дарница станциясына дейін күттік те, келмеген соң есікті ішінен жауып ал- дық. Поезд баяу жүріп келеді. Купедегі үшеудің бірі — партизан отряды штабы- ның бастыгы Алексеенко Григорий Давыдович. Жиыр- маның төртеу-бесеулеріне келген, орта бойлы, көк көз, ақсары жігіт. Өзі Харьков облысы, Ахтерка ауданында туғанымен, Москвада өскен. Әкесі Давыд Иванович — дәрігер, Москвада тұрады. Шешесі азамат соғысы жылдарында бай-кулактардың қолынан қаза тапқан. Соғыс басталғанда Ңызыл Армия қатарында болып, қоршауда қалған. Сонан өзінің туған жерінде астыр-
тын ұйым жұмысына белсене қатнасып, соңынан біз- дің Чапаев атындағы партизан ңұрамасына келген. Құрамада қатардағы солдаттан отряд штабы бастығы- на дейін көтерілген дарынды да, көзсіз батыр адам. Екіншісі — Кузин Леонид Иванович — құрама шта- бы бастығының көмекшісі. Бұл да Григорий сияқты, қараторы жігіт. Леонидтың қай жерде туғаны есімде жоқ. Ңұрамага Хоцкий астыртьін ұйымынан келген. Ол өзі күлмей отырып, әртүрлі күлдіргі әңгімелерді со- ға беретін жігіт еді, сөйтіп вагонға мінгеннен бері Григорий екеумізге тіпті езу жиғызбай келе жатқан болатын... Осылай мәз болып отырғанымызда купемізге бір кіші лейтенант келіп кірді. Өзі жолаушылардың до- кументтерін тексеріп жүр екен. Бізде документ дейтін документ те жоқ болатын. «Москваға бара жатырмыз. Партизандармыз» дедік оған. Біраң лейтенант бұл сө- зімізге онша сене қоймады білем.
