Тағы да бірер сағат жүргеннен кейін Москваға тү- сердің алдында жатып ұйқтап алмақшы болдық.
Декабрь айының аяқ кезі, далада қар жауып, бо- ран соғып ызыңдап тұр.
Жатуға ыңгайлана бергенімізде бір станцияға ке- ліп тоқтады. Сол станциядан купеге бір он төрт-он бес жасар бала кіріп келді де:
Ағатайлар, мені ала кетіңдерші. Билетім жоқ еді, проводяиктен жасырынып әзер кірдім. Москвада ағайым бар еді, соған бара жатырмын. Үсіп барам,— деп жалынды.
Баланың киімі өте жұқа екен. Аяп кеттік те, жоға- рыдағы чемодан қоятын қуыска кіріп жатуға рұқсат етіп, демалуға жайғастық.
Бір мезгілде ояна келсем, Гриша да, Леонид те шырт ұйқыда жатыр екен. Ңуысқа қарасам, манағы бала жоқ. Бір сұмдықтың болғанын біліп, нәрселері- мізді түгендей бастадым, Үшеуміздің де заттарымыз түгел сияқты, бірақ Гришаның аяғында етігі жоқ. Оны ояттым да:
Етігің қайда? — деп сұрадым. Гриша көзін уқа- лап еденді қарады да:
Әлгі бала қайда? — деп мойнын созып қуысқа қарады.
Жоқ, бір станцияда түсіп қалса керек. Сенің етігіңді іле кеткен ғой,— дедім. Сөйтіп тұрғанда Лео- нид те оянды. Гришаның етігі жоқ болып шықты.
Ештеңе етпес, керек болған соң алған ғой. Сен де біраз кидің ғой, немістің генералының етігін ол ба- ла да кисін,— деп қалжыңдады Леонид.
Сен осы қалжыңыңды қойшы! Мына қарда вагоннан қалай шығамын? — деп, ашуланды Гри- горий.
Гриша, оның несіне ашуланасың? Етігіңді мен ұрлады ғой дейсің бе? — деп, Леонид екінші қабаттан төмен түсті.
Енді оз!ң етігіңді неге шештің? — дедім Гриша- ға ие дерімді білмей.
Аягымды қысқан соң шешіп қойып едім. Ол оң- баганның ұрлан кететінін қайдан білейін. Оның үстіне Москваға бара жатырмын деді ғой,— деп Гриша өзін-
Достарыңызбен бөлісу: |
