Онан әрі не болғаны есімде жоқ.
Ояна келсем сұп-суық погребте жатыр екенбіз. Денем қозғалтар емес, ауырып барады. Спижевой оң жағымда, Алексеенко сол жағымда жатыр. Екеуі де қорылдап, қатты ұйқыға батқан. Орнымнан әзер тұр- дым да, өнебойыма қарадым. Аздап жарақаттанған сияқтымын. Денем өте ауыр, қозғала алар емеспін. Екеуіне үңіліп қарасам, өнебойы қан-қан, тек оқ қана
тимеген, екеуін де ұрған сияқты, денелерінде таңба бар. Мастықтан ба, әйтеуір, екеуі де қатты ұйқыда жа- тыр. Үшеумізде де қару-жарақ жоқ.
Мас болып, осындай жағдайға ұшырағанымызды енді ғана сезіп, әсіресе қару-жарағымызды алып қой- ғандарына катты ашуландым. Өне бойым дірілдеп кет- ті. Ешкімнің алдында тізе бүкпеген асқан ер-жүрек достарыма тағы да бір қарадым да, погребтің есігіне бардым. Есігі жай ғана жабулы екен. Бір теуіп ашып жіберіп ем, аржағынан автоматын кезеп, сақшы солдат шыға келді.
Бастығыңды тез шақыр! — дедім әлгі сақшыға жұдырығымды түйіп. Сақшы маған үрейлене қарады да, аржағындагы үйдің қабырғасына сүйеніп тұрған
солдатқа:
Майорға хабар берші,— деді. Ана солдат қарсы- дағь: үйге кіріп кетті.
Екі-үш минут өтпей-ақ бір майор, екі подполковник жетіп келді.
Не іетегендеріңді білемісіңдер! Бастықтарың ңайсың? — деп оларға тап бердім. Үшеуі де үн қатпай маган қарап тұр.
Спижевой, Алексеенко, тұрыңдар, мыналармен сөйлесейік,— дедім погребке бұрылып. Менің ашулы қатты шыққан даусымнан екеуі де оянып кетті де, орындарынан қарғып тұрып, жаныма келді.
Не істегендеріңді көрдің бе! Біздің кім екеніміз- ді білесіңдер ме?! — деп тебіндік әлгі үшеуіне.
Қазір полковник келген соң сол кісімен сөйле- серсіздер! — деді де, біреуді күткендей үшеуі де қарсы- дағы үйге қарады. Ол үйден жасы елуді қусырып қал- ған бір дембелше, шикіл сары адам шықты да, тура бізге келді. Ол бізге бір айыпты адамдай көз таста- ды да:
Достарыңызбен бөлісу: |
