Екі-үш сағаттан кейін жігіттердің кейбіреуі қалғып, кейбіреу бірімен-бірі ымдасып сөйлесіп отыр.
Бір кезде самолет экипажының біреуі алдыңғы ұш- қыш кабинасынан жүгіріп шығып: «Парашюттеріңді ыңғайлаңдар, агып жатыр!» деп ымдап, төменгі жақты нұсңады. Бәріміз орнымыздан тұрып оның бұйрығын орындадық.
Сол кезде ғана біз майдан шебіне жеткенімізді аң- ғардың.
Біресе оңнан, біресе солдан жарқ-жұрң етіп ауада жарылған снарядты байқап қаламыз.
Бірнеше минуттан кейін самолет экипажының абыржуы басылып, тынышталды.
— Майдан шебінен өттік. Бізді қатты атқылады,— деді майор құлағыма.— Енді түсетін жер де алыс емес, бір сағатта сіздермен қоштасамыз...
Майор өз кабинасына кеткен соң комиссар: «Бізді тастаймыз дей ме?» дегендей маған ым ңақты. Мен: —
«Жоқі әлі 2 сағат уақыт бар»,— дегендей, сағатымды нұсқав, екі саусағымды көрсеттім.
Бұл бәріміздің де бірінші сапарымыз еді. Отырған- дардың барлығы да, бұдан бұрын самолетке мінгені- мен, парашют киген адамдар емес! Сондықтан бәріміз- ге осы парашюттің ашылуы ғана құпия сияқты. Бірақ парашютист-инструктордың аэродромда айтуы бойын- ша оның құпиясы жоқ. «Тек самолеттен қорықпай қар- ғы, парашют өзі ашылады»,— деген ол.
¥зақ уақыт әркім өз ойында отырғанда кабинадан майор шығып бәрімізбен қоштаса бастады да, оның қа- сындағы комбинезон киген адам бізді реттеп, тұрғыза бастады.
Самолеттің есігін ашып жібергенде қара теңіз сияқ- ты сыртқы тұңғиық қараңғылықтан күздің суық дым- қыл желі азынап қоя берді.
Теңіз жағасында әдейілеп құрған биіктіктен суға секірген адамдардан, жігіттер самолеттен секіре баста- ды. Ең соңынан мен де секірдім...
СӘТСІЗДІК
Жолдастардан айрылып, жападан-жалғыз қалға- ныма төрт күн. Панитов орманында жүрмін. Осыдан төрт күн бұрын болған шайқастың үрейлі елесі көз ал- дымнан әлі кетер емес.
... Жау бізді қоршап алды... Әй, азғын-ай, егер ара- мыздан сен қашып кетпегенде, мұндай күйге әсте ду- шар болмайтын да едік қой. Сенің мұндай қоян жүрек қорқақ, екі жүзді екеніңді бұдшн білген болсам... Ия, сен азғын біздің түбімізге жеттің! Минько, саған лағнат жаусын!.. Әне, винтовкаларын кезеніп, ентелеп көк ки- імділер келеді. Ңалбаңдаған қарға-құзғынға ұсап, ішін- ара қара киімділер де көрінеді. Басқыншылардың жендеттерін алғаш көргенім осы болатын. Көк киімді- лері — неміс солдаттары, ал қара киімділері — поли- цайлар, отанды сатқан азғындар. Біздің енді кейін ше- гінер жеріміз қалмаған. Жаумен шайқасудан басқа амал жоқ. Айнала қорғаныс жасап, небәрі тоғыз-ақ адам қыруар жауға қарсы тұрмақпыз. Жау құрсауы қусырылып, қыспаққа алып келеді. Бірақ біздің маг- нит миналарын көмген тұсқа әлі жете қойған жоқ. «Миналар командирі» деп аталып кеткен Мишамыз
міз бақпастан ағаш басында отыр. Ол өз миналірына «команда бермейінше» ұрыс бастамақ емес едік) Жау біздің күтпеген бағытымыздан сау ете қалды да, оқ атуымызға тура келді. Жақындап келген жауды Овча- ренко пулемет оғының астына алды. Жау да бізге^оқты жан-жақтан қарша боратып барады. Көп ұзамай ми- налар гүрс-гұрс жарылып, қалың орманды басына кө- терді. «Миналар командирі» де өз міндетін орындаған. Атыс үсті-үстіне үдей түсті.
Мишага тиді,— деді оң жағымда жатқашштаб бастығы Крикуненко, қынжыла үн қатып. Артыма жалт қарасам: Миша жер бауырлап еңбектеп келе жа- тыр екен. Сүйретіліп қасыма келіп, оң жақ бүйіріме басын сүйеді де:
Достарыңызбен бөлісу: |
