МӘШҺҮр-жүсіп қолжазбаларындағы ислам мәдинеті

Білсіндеп бір өзінің пәк деп затын.

«Куллу нәфсі заиқатул мәут» [293] Құран сөзі,

Өлімнің баяндайын мен сипатын.

Өлімнен әркез қалмас жаралған жан.

Пайғамбар айтқан екен асхабына [295],

Өлімнің бар сипатын қылып баян.

Өлгендер жерге кетіп жеті қаттың.

Жетпіс мың арқанмен байлап қойып,

Жасырды мың пердемен махлұқатын.

Еш нәрсе жаралмаған өлімнен зор.

Атамыз хазірет Адам жаралғанша,

Періштелер оны танып білмеген сол.

Ерікті болды сонды махлұқатқа.

Өлім аштысын баршаға татыр деп,

Құдайым бұйырыпты сол уаққытта.

Бізге ондай ешнәрсе білінбеген.

Көрсетті Алла Тағала пердені ашып,

Махлұққа одан бұрын көрінбеген.

Көрсеткен періштенің баршасына.

Өлімді таныпты сол арада,

Барша жан көзің жеткіз қалмасыңа.

Ұшқыл деп сонда өлімге қылған ... .

......................................................

Періштелер мұны көріп қалған қайран.

Өлімді көргеннен соң зәресі ұшты.

Сәждеге баршалары басын қойып.

Қорыққанынан ғаршы әғлані [297] барып құшты.

Иә, Рабби [298] өлім тұрған қайда сыйып.

Еш махлұқ мұнан үлкен жараттың ба?

Баян қыл көзіміздің жасын аяп.

Жаралған махлұқатым өзіме аян.

Өлімнен зор нәрсені жаратпадым,

Жаратқам жоқ үлкенді, дейді мұнан.

Өлімнен құтылмайсың жаралған жан.

Ұстаймын қалайша деп мен өлімді,

Ғазірейіл бір Аллаға қылған ....

Өлімнен зор нәрсені көрмедім мен.

Бар күшті Ғазірейілге беріп еді,

Тоқтатты сонда өлімді бір қолымен.

Иә, Рабби рұқсат берсең сөйлейін мен.

Бір мәрте көкте тұрып айғайлайын,

Естісін дауысымды инсан [299] мен жын.

Тапсырған жан иесін маған Құдай.

Мен тұрмын бірден бірді айырғыш,

Атаны баласынан қылам жуда[300].

Айырам ер, қатынды Құдай қосқан.

Жаным ашып жалғызды аяуым жоқ,

Айырам бауырласты бір туысқан.

Дем таусылса айырылмас қол жағадан.

Қандай батыр болсада мойнын үзем,

Мені ойласаң кетерме ахиретің [301].

Қылышпен бас алатын өткір алмас.

Мал дегенде ғаріп пақыр хақтан шығар,

Ол малың өзіңменен бірге бармас.

Үйің күлге бұзамын сарайыңды.

Сен қашсаңда артыңнан мен қалмаймын,

Мені ойласаң жадыңал Құдайыңды.

Жылаған пақыр мискин көз жасын көр.

Ораза, намазыңды қаза қылма,

Ешкімге зарарыңды тигізбей жүр.

Ғайбат [302] айтып біреуді қылма наза.

Залым болып жемегің кісі хақын,

Жабысар жағаңызға иаумул жаза [303].

Мен түтсем сонда болар ақыр заман.

Қалма деп менен ғабділ жаралған жан,

Өлім хақ туғаннан соң барша жанға.

Мейлің нан бұл сөзіме, мейлің нанба.

Жаратқан топрақтан Алла Тағалам.

Ішінде сегіз ұжымақ жерер дейді,

Таза нығмет барып іші деп, түрлі тағам.

Ұжмақтан шықпағының себебі бар.

Алланың нәһи [305] қылған жемістен жеп,

Күнәға қатынымен болған душар.

Нәпсі үшін үзбек болып сол күнәға.

«Шық»- деген бір Құдайдан хатб [306] естіп.

Мұнан соң келіп түскен дүниеге.

Тағам жоқ жәннәттағы [307] қарны аш.

Егін сап, шаруа істеп жүргеннен соң,

Болды Адам тірілігі отқа мұқтаж.

Бір Алла бұйырыпты Жәбрейілге [308].

Адам үшін тамұқтан от бергіл деп,

Бар дағы патшасынан отты сұра.

От керек сол Адамға, сіз бергіл деп.

Қандай қылып аласыз?- деген Мәлик,

Жәбрейіл: Бергіл -дейді хұрмадай ғып!

Апарсаң сіз дүниеге ие болып.

Хұрмадай сол апарған оттарыңыз,

Күйдірер жер мен көкті тас-талқан ғып.

Күл болар дегеннен соң жер менен көк.

Ендеше сүйегіндей от бергіңіз,

Қалдым ғой бағанадан мен кешігіп.

Жұртына алып барсаң дүниенің.

Тау мен тас, ағаш шөптің бәрі күйіп,

Жаңбыр суы құрыр еді, түк қалмайын.

Аларын біле алмайды қандай қылып.

Иләһи алсам мен үшбу оттан,

Бұйыршы енді маған әмір қылып.

Кешікпей алып бар деп, дүниеге.

Сол алған зиррә қадир [310] отыңызды,

Тұрмаймын оны салғыл дарияға.

Кетіріп ыстық лебін елегіл пәк.

Жетпіс қабат жуған соң сол отыңды,

Бір таудың басына қой да тұрғыл қарап.

Дарияға оны апарып салған екен.

Суымен дарияның жетпіс жуып,

Бір таудың сол басына қойған.

Кетіпті таудан өтіп жерге кіріп.

Өзінің барып түскен мекеніне,

Жәбрейіл қарап тұрған қайран қалып.

Кетіпті сол таудың басын ыстап(иістеп).

Жәбрейіл сонда отын тастан алған,

Үшбу от иесі екен таста қалған.

Күн көрген сол отынан хазірет Адам.

Үшбу от тау күйдірген тастың иесі,

Таралып бар дүниаге жүргені осы.

Жетпістен барлық оттың бір есесі.

Жәбрейіл жумаса сумен жетпіс,

Заһары кетпес еді бойындағы.

Дүниеде от дегенді көзің көрмес.

Адамзат жаралған соң отсыз тұрмас,

Хайуанша төрт аяқтап шөп жей алмас.

Жаһаннам ғазабынан қылдеп халас [311].

Дос болдық шайтан малғұн қастығына.

Құдайым жаһаннамнан халас ойла,

Күніңнің шыдамаймыз ыстығына.

Құдайың бар сәлемін айтты қазір.

Тозақтың тұрды сонда үшбу сөйлеп,

Күнәһәр үмметіңе баян қылғыл.

Ішіне мың бір жылдай отын жақты.

Қып-қызыл болды сонда шоғы жайнап,

Бір өзін танысын деп махлұқатты [312].

Балқыды аппақ болып қорғасындай.

Ұшқыны таудай болды қызыған соң,

Ғасылар қорықсын деп жаққан сонда.

Қап-қара болды сонда отты көмір.

Қараңқы айсыз түнде оны қылды,

Залымнан өш алам деп пәруардігер.

Күйеді әр қайсысының мойындары.

Тістесе бір келіп ғасыларды,

Кетпейді қырық жылғашейін оның заһары.

Көңілінде еш рахым жоқ ғасыны аяр.

Көздері жалтыраған жашындай боп,

Аузынан ақырғанда жалын шығар.

Екі жауырының арасы бір жылдық жол.

Тамуғ әһлінің [313] санынша әрбірінің,

Денесінде бар дейді аяқ пен қол.

Әмірсіз бір Құдайдан қылмайды күш.

Жігіттер дәл осының болуы хақ,

Тағат қылмай, өткізбе күніңді бос!

Естігенің бар ма еді осындай сөз?

Қараған әр қайсысына періштені,

Сандарын Хақтан [314] басқа ешкім білмес.

Кімде-кім айтар болса, ыхылас илен.

Құдайым Запаныдан сақтар өзі,

Хадис [316] бар пайғамбардан шәк келтірме.

Кигізер ғасыларға екі башмақ.

Башмақтың ыстығы өткен зардабынан,

Тұрады төбесында миы қайнап.

Құтылар бұ ғазаптан күн бар ма деп.

Қырық жылдан соң айтады оған мәлик,

Шықпайсың жаһаннамнан, үндеме деп.

Ғазапқа [318] залым болып, болдық душар.

Тағатымыз қалмады жанып біттік,

Біздерді рахым қылып оттан шығар.

Болдыңдар рахметімнен сіздер жырақ.

Мұнан соң адамзатша сөйлемейді,

Есекше анда-санда бақырар бірақ.

Нәсіп ет рахметіңмен біздей құлға.

Білмейміз басы жұмыр пенделікпен,

Болады пәни дүние кімге тұлға!

Қасына пайғамбарым бардым бір күн.

Бабама сәлем үшін барған едім,

Пайғамбар жылап отыр болып ғамкін.

Жаңа сіз отырдыңыз неге жылап?

Ғарібіңе оқиғаны баян қылғың,

Деп тұрдым пайғамбардың халін сұрап.

Миғражда [320] нәрсе көрдім жарамаған.

Ғазабта неше түрлі адам көрдім,

Жылаймын соларды аяп, енді балам.

Миғражға мені апарды Жәбрейіл.

Бір үлкен періштені онда көрдім,

Ашуланып отыр екен құрып зілі.

Шоқ жайнап, айналасы көрсең халін.

Жәбрейілдің қанатына қашып кірдім,

Түрінен періштенің шошып жаным.

Қай махлұқ баян қылып айтшы маған.

Жанға хайла қылуға қашып тұрып,

Қасында Жәбрейілдің бердім сәлем.

Астында періштенің оттан курси [321]

Ешкімге менсініп қарамайды,

Оттан тәж, қолында бар оттан курзі.

Патшасы жеті тозақ осы деп біл.

Шоқпармен жер аспанды ұрса егер,

Бір сағатта болар еді баршасы күл.

Иә, мәлик сәлем бергін, бұл пайғамбар.

Миғражға қонақ үшін шақырған дүр,

Бүтін ғалам патшасы ол - дүр.

Тағзыммен ғалейк алды бой ұсынып.

Мәлик сонда сөйледі иә, Мұхаммед,

Ғасидан өш алғыл деп, жаратқан Хақ.

Неше түрлі ішінде бар ғақубат [322]

Тозақты мен көруге кетті ойым.

Иә, Мәлик маған көрсет ғазаб үйін.

Деп едім, сонда Мәлик сұнды мойын.

Мәлик айтты сол жерде әй, пайғамбар,

Тамуғта неше түрлі азаптар бар.

Көрмей-ақ қайтпағыңыз дұрыс болар.

Мәликке айтты сонда Жәбрейіл,

Пайғамбар сөз айтса көргің қабыл.

Көруге бір Құдайдан болған әмір.

Көрсетті жеті тозақ кілтін ашып,

От жанар дүр-дүр етіп заһар шашып.

Ысқырар аждаһалар аузын ашып.

Тозақта қарап жүрсем бір жылан бар,

Отыз мың бас бар деп, берді хабар.

Әр ауызда бар бұжра тағылғанлар.

Әр бұжрада бір шынжыр қойған тағып,

Ұстаған әр періште оны барып.

Сақтағың әр пендеңді Жәббәр Халиқ [323].

Тозақтың мен сұрадым бас-аяғын,

Кеңлігі көлденеңі айт деп жайын.

Хақтан басқа еш кісі білмес халін.

Мәлик айтты; таңлағыл иә, Мұхаммед,

Тозақ қылар мың жылдық қараны ақ.

Күйдіру түрі осылай сен бұған бақ.

Мен көрдім ол тозақта жеті есек,

Ат қойды һууәл ләзи хатима [324] деп.

Әр құлымның орныдүр қылған тесік.

Мен көрдім жаһаннамда үш мың құдық,

Кеңдігі біреуінің үш мың жылдық.

Жаратқан Алла Тағала қылып ұлық.

Әр таудың етегінде мыңнан тал,

Бәрін оттан жаратқан Хақ тағала.

Әр шаһарда жеті жүз мың көше дүр.

Әр көшеде жеті жүз мың сарайлар бар,

Әр дарада жеті жүз мың сумһән және.

Салынған ғасыларға бұларды арнап.

Әр үйде жеті жүз мың бардүр сандық,

Азап бар жеті жүз мың бәрі де анық.

Бәрін оттан жаратқан Жәббәр Халиқ.

Бір түрлі сол арада көрдім халық,

Жылан, шаян мойнында жүр оралып.

Зекет бермей малына сонша барлық.

Түрлі көрдім қауымны,

Мойнында темір бұғау жүр салынулы.

Мойнында екі қолы жүрген асулы.

Мәликтен мен сұрадым; кім деп бұлар?

Өсіммен мал көбейткен саудагерлер.

Тәубесіз өтіп кетке күнәһарлар.

Отпенен қарны толған өз етін жеп.

Мәликтен бұлар кімдеп сұрап едім,

Тәубесіз өтіп кеткен өсекші деп.

Тәнінің жартысы бар, жартысы жоқ.

Екі ұшқын ортасында тау үстінде,

Киімі үсті басы жайнаған шоқ.

Жарты дене адамдар кім болады?

Жартысы бұлардың қайда кеткен,

Не себеплі жоқ қылған Пәруәрдігер?

Қылалмай арасында ғәділетін.

Бірінен-бірін кем ұстап сұрауда қалып,

Әр кімге қатынын айтып мақтанатын.

Қатындарға болмаса ғәділеті.

Киіп, ішіп напақа барша істе,

Тең ұстау шариғаттың [325] рұқсаты.

Періште салып жатыр көп дүрені.

Жалаңаштап әр қайсын ұрып жатыр,

Қамшыдан оттан болған әрбіреуін.

Деп айтт; бұлар қылған жаманшылық.

Елге өзін тақуа [326], сопы көрсеткендер,

Қылған ісі шайтаннан қаншама артық.

Тілінен асып қойған сол керекні.

Мәліктен және тағы сұрап едім

Бұлардың жазасы не айт деп мұны.

Байы бетке ұрып соққан қатын-бала.

Орынсыз болмас іске ашуланып,

Кетірген үй-ішіне бермей маза.

Аузынан ағып жатыр зәһәр зәққум[327],

Әр кімнің бала емізген өз бетімен,

Байының керек қылмай рұқсатын.

Басында миы қайнар мисл[328] қазан.

Мәліктен мұны тағы сұрап едім,

«Байына тілі тиген»- дейді маған.

Өз етін өзі отыр өзі жеп.

Мәлікткен мұны тағы сұрап едім,

Менсінбей өз байларын көргендер жек.

Күнә қылса, оны елден жасырмаған.

Көп қатын және көрдім таңулы тұр,

Жиылып жылан шаян бар етін жер.

Шала дәрет алған екен, шала ғұсыл [330].

Періште ғазаб қылар оған салып.

Күнәсін бұлардың сұрап білдім,

Зинадан [331] жүрген екен бала тауып.

Істеген барлығын жайыменен.

Харам [332] зинадан балалар мұнан туған,

Ант ұрғанның ғұмыры өткен зинаменен.

Күнәсін көп қылған соң түпке жеткен.

Тәуба қылса, ол Аллаға бұ рахим,

Жігіттер бұзылмастай тәуба еткіл.

Астына от жанады түрлі-түрлі.

Қылмысын бұлардың да сұрап білдім,

Нам махраммен жүрген екен елден елге.

Аузынан от шығара бүйірінен.

Күнәсін бұлардың да сұрап білдім,

Ойнастан бала тауып, сол өлтірген.

Арқасына тілі ұзарып шығыпты кеп.

Күнәсін бұлардың да сұрап білдім,

Болымсызға ант ішкен айтып өтірік.

Фатима, Ғайша [334] менен жылап тұрған.

Олай болса, қатынға күн жоқ екен,

Осыдан еш қатын жоқ қалған аман.

Әркімге сіздер айтқын ұғындырып.

Өздеріңіз бұл істен болсаң жырақ,

Жатсаң да, тұрсаң да жүр тәуба қылып.

«Тыңда»- деп баршамызға айтқан қатты.

Миғражға иланбаған кәпір дүр,

Құранда мәзкур [335] болған көр аятты!

Имамдар риуаятны сонан терді.

Насихат естіген жан бой бақсын деп,

Көргенін бұл ғаріпнің жаза берді.

Аятпен хадистен бір хикаят.

...................................................

................................................. .

Тіріліп үмметтерім көрден тұрса.

Сасықтан қанды ірінге іші толып.

Темірден тырнақтары беттен тырнап,

Өз бетін алып салып, өзі жұлып.

Періште күрзи менен ұрар дейді.

Тамам жұрт қорқанынан дір-дір етіп,

Не ғылған жазалы адам бұлар дейді.

Тәубасыз бұл дүниеден кеткен қайтып.

Арасын екі адамның шағыстырған,

Жүргізген үйден-үйге өсек айтып.

Жүнінен жаралғандай болып семіз,

Бұ дағы бір топ болып жиылысар,

Саны жоқ көптігінің ұшан-теңіз.

Дүниеге еш білмеген өзін кем деп.

Тамам жұрт қорыққанынан тамаша етіп,

Сұрайды бір-бірінен бұлар кім деп?

Ораза болмас ісі намазбенен.

Ғәріп-ғасар, кем-кетікті зар жылатып,

Парық қылмай кісі қақысын харам жеген.

Адамға қарай алмай жүзіменен.

Сүйретіп басын жерге қап-қара боп,

Екпеттеп жерді басып көзіменен.

Өсімге әр бір түрлі қылған айла,

Әр кімге өз қолымен ақша беріп.

Үстінен ақшасының жеген пайда.

Сол шығып желкесінен тіл салақтап,

Дәнеме екі көзден орын жоқ боп,

Барарын білмей қайда сандалақтап.

Күштіге нашар деген жығып берген.

Дүниеде өз бетімен билік айтып,

Төресін он тиынға бұрып берген.

Аузынан ірің ағып, соры қайнап.

Салбырай тілі шығып кеудесінен,

Тілдерін аузындағы қыршып шайнап.

Шын болмай иғтиқады [337] болып жалған.

Жұртқа айтып насихатты өзі қылмай,

Бос қалған біле тұра сол амалдан.

Аяғын сол көсілерде басар аңдып.

Көрінген әр амалдан еш бірі жоқ,

Кесілген қол аяғы домалаңдап.

Анық дүр Құран сөзі емес жалған.

Қызығып бұл дүниеде сол сұқтанып,

Түрткілеп қоңсысының тынышын алған.

Аузына жан жағына от шашылып.

Ұлыққа ағайының шағыстырып.

Білдірмеген боп жүріп, бой жасырған.

Исі боқтан жаман сасық болып.

Қой басып, сиыр сүзіп, жылқы таптап,

Әр жерде бір домалап жатып тұрып.

Бұрқылдап төбесінде миы қайнар.

Сипатымен осы айтылған келеді екен,

Бермеген зекеттерін сараң байлар.

Қап-қара өне бойы, болып көмір.

Мақтанып неше түрлі киім киіп.

Мінез ғып тәкапарлық сүрген өмір.

Мойнына оттан болған жіп тағылып,

Қосақтап шайтанмен қабат айдап.

Бетіне қап-қара ғып күйе жағып.

Аралас еркегімен ұрғашысы,

Қаптайды махшар халқын жаман ісі.

Тәубәсіз өтіп кеткен күнәһарлар,

Жалғанда зина болып қылған ісі.

Халқына ғарсаттың көрінер жек.

Салбырап төменгі ерні жерні тіреп,

Отпенен қарны толған, өз етін жеп.

Сауда да жалған сөйлеп жанын берген.

Арақты ішуменен ғұмыры өткен.

Біреуге өтіріктен куә болған.

Біле тұрып куәлік айтпай қойған.

Тілі жоқ кейбіреуі мылқау болып,

Сөйлерге халі болмай қарап тұрған.

Зор сенім өзін-өзі таңдағандар .

Келеді ең соңында он екінші,

Жүздері айдай болған он төртінші.

Сол асып бір күнгіден бір күңгісі.

Алтын тәж басқа киген, құндыздай боп,

Нұрлары тапа-тал түс күндіздей боп.

Көздері заһар шамша жұлдыздай боп.

Бұл адам намаз оқып, ораза тұтқан,

Исламның бес парызын көңілге ұққан.

Жаманнан бойын тартып риялықтан.

Бір бөлегі тозаққа тез жөнелер.

Ол жамағат- шайтан дүр білмек болсаң,

Бір бөлегі боп кетер жер менен жер.

Сауап жоқ һәм күнә жоқ қылғандар.

Сол себепті топыраққа қосылады,

Осы айырады бір-бірінен пәруардігер.

Мукаллифа [339] болған болса адам пері.

Жараса қылмысына жаза көріп,

Қай орынға жіберер бірін-бірі.

Жаратқан Алла Тағала ұжмаққа арнап.

Ол бөлегі періште мен пайғамбарлар,

Бұларды күнәсіз ғып жаратқан Хақ.

Аяғын аттатпастан жалғыз қадам.

Әуелі сұрайды екен ғұмырыңнан,

Не бірлан өткіздің деп, айт деп маған?

Қай орынға сарп еттің әй, бейхабар?

Халалға жұмсадың ба иә, харамға?

Бір көрсен қалдырмай орнына сал.

Не ғамалмен өткіздің пенде махрұм?

Бар қылған жақсылығың сенің қайда?

«Тағат қыл»-деп бұйырған баршаңа біл.

Күндіз «ораза» болсын деп түнде ояу.

Күш қуатыңды қайжерге сарп қылдың?

Айтқам жоқ па бәріңе «нәпсің» де жау!

Төрт нәрсені айта дүр бұл күннің халқы.

Тілімен айтқан болып оны істемесе,

Алланың оған болар лағынеті.

Істемес пендешілік пенде әр кез.

Тілеуін бір Құдай қайтып берсін,

Арам ой ойлағаны кеше күндіз.

Қанағат жоқ ешкімде, ойы бұзық.

Бірін-бірі алдаумен күні өтер,

Ісі оның түзелмесін болып түзу.

.......................................................

Тілеуін оның Құдай қайтып берсін,

Көрседе қорықпайды көп апатты.

Жан үшін ақыреттің ісін қылмас.

Өлімді ойға алса қорқар еді,

Бұл күнде еш кісіде тәуба болмас.

Ешбір күнә жолатпас бойларына.

Үш нәрсе көңіліне Құдай салар,

Жақсылық бастатып жолдарына.

Қанағатшыл болады қалсада аш.

Осынша көп тағат дүр істегені,

Арып, шаршап жүрседе еш қалдырмас.

Оныңда даяр тұрар үш нәрсесі.

Тәубаның не екенін білмей кетер,

Намазға болмас оның ықыласы.

Ерте-кеш аңдығаны өсек-өтірік.

Қайтіп қарны ашпастай ойланады,

Мал бітсе он қара сөйтіп жүріп.

Басына түсе қалса заман ақыр.

Ғазаб үшін жаратқан пендесі ғой,

Не қылса, Құдай қылар, пенде пақыр.

Басыңа бір күн ажал уақыты жетсе.

Қабіріңе қауым халқың кетсе көміп,

Барады күнәң сенің бірге ілесіп.

Шошиды көрген шақта ғазиз денең.

Түсі жаман бір пақыр жігіт болып,

Деп айтар: Айрылмаймын тіпті сенен.

Не жұмысқа келдің әй, жігіт деп.

Дүниедегі жолдасың жақсы көрген,

Мен емес пе?- деп айтар, бетпе-бет кеп.

Пәленше батыр десе қылып мақтан.

Ұры-қара дегенге сен семірдің,

Сол күнәңнан жаралдым ақымақ надан!

Күнімде ғұмырың өтті әй, пәленше.

Жіберді бірге бол деп, мені Құдай,

Ғазаб қылам қиямет қайымғашейін.

Жауабын бере алмасаң, сені ұрар.

Тіліңді айтқызбастан мен бөгермін,

Замана басыңызға ахир болар.

Сұрайды, Раббың кім ,деп әй, ақымақ?

Күнәңіз қасыңыздағы тілің буып,

Сөйлетпес қабіріңде, сен бұған бақ.

Ғамалың қияметте азақ болар.

Күнә, сауап қылсаңда жаның үшін,

Қабіріңде жолдас болып бірге болар.

Алдыңнан қарсы шыққай қабіріңде.

Бек көркем хош иісті жігіт болып,

Мүләйім сынықлықмен тұрғай онда.

Бөгелмей жігіт сонда қасыңа кеп.

Дүниеде ізгі қылған ғамалыңмын,

Жолдас боп сеніменен тұрамын деп.

Жіберген мұны саған бір Құдайым.

Қиямет қайымға шейін қызметкермін,

Болады жәннәт ағлә [340] сенің жайың.

Мен тұрамын бар сөзді аузыңа сап.

Сескеніп періштеден ешбір қорықба,

Берерсің бөгелместен жақсы жауап.

Мән Раббик [342], Расулың сенің кім?дер.

Ғамалың сонда тұрып жауап бергей,

Періште, не сұрайсың мен - жауапкер.

Расулы- Мұхаммед дүр, Раббісі - Алла.

Дін - Ислам барша діннің абзал деп,

Ғамалың бар жауапты бергей онда.