235
- Ал сіз ӛзіңіз, жолдас
Момышұлы, дереу генералға келіңіз, дереу.
Бір машақат болған сияқты. Капитан Дорфман салмақпен сӛйлесе де,
оның «дереу» деген сӛзді екі қайтара айтуы ӛте тегін емес. Біздің
қонақасының, жалт еткен бір толас күннің ақыры міне осымен тынды.
- Синченко, әкел атты!
Менің штабыма әбден таныс бұл дауыс кӛбінесе
қысталан кезеңде
естілуші еді.
- Жолдастар, бұйрықты тыңдаңдар!
Бәрі де орындарынан тұрды.
- Дивизия командирі батальонды дабылмен кӛтеріңдер деп бұйырды.
Мені дивизия штабына шақырады. Мен жоқта батальонды лейтенант
Рахимов бастап жүреді. Роталарыңа тараңдар! Жұртты кӛтеріп,
сапқа
тұрғызыңдар.
Есік ашылды. Аспаз Вахитов буы бұқыраған бір кастрӛл палауды
маймаңдап алып кірді. Бәрі де
мұны байқамағансып тұрды, Сонда Заев:
- Кәне, тағы бірден ішіп жіберейін! – деп саңқ еттіде, кідірместен ӛз
кружкасындағы арақты қағып салды. Сонсын қиярды күтірлете шайнап,
есікке қарай адымдады. Жол-жӛнекей құлақшынын алды.
Бас киімінің
байланбаған баулары манағыша салбырап, құлақтары делдиіп тұр.
- Заев, құлақшыныңның бауын байлау! - деп дауыстадым мен.
- Құп болады, жолдас комбат!
Достарыңызбен бөлісу: