Авакова Р.А. Фразеосемантика
146
которым представлялась идеальная структура – с началом, концом, сере-
диной, с которым соотносилась идея бога в трех лицах и вселенной в трех
уровнях, в основном контактирует с сюжетами, в которых использованы те
или иные мотивы «космизации» и само по сути «космизирует», приобщает
к божественному, нейтрализуя неприемлемое или опасное или наоборот
усиливая священное» [И.А. Подюков, 1997; 19 б.].
Кейбір түркітанушы ғалымдардың (А.М. Щербак,
Э.В. Севортян, Б.А. Серебренников) пікірінше, көне түркі ескерткіш-
те рінде үш
саны туыстас, қандас, рулас, жақын адам мағынасында
қолданылған дейді.
«Төрт» санының символикалық мәні. Төрт саны ең алдымен дүниенің
төрт бұрышымен – оңтүстік, солтүстік, шығыс және батыспен тікелей бай-
ланысты. Көне ұйғыр ескерткіштеріндегі tört bulun // төрт бұрыш «бүкіл
дүние, әлем» мағынасында қолданылатын көне дәстүр. Қазақ тіліндегі
дүниенің төрт бұрышы «барлық әлем, түпкір-түпкірден», түрік тіліндегі
dunjanyn tört buzagyndan // дүниенің төрт бұрышынан «бүкіл әлемнен,
әр тараптан», кабардин-балқар тіліндегі төрт дуниа «бүкіл әлем»,
өзбек
тіліндегі томаниң Қибла «барлық төрт тарапқа» және т.б. тіркестер қазіргі
түркі тілдес халықтарда сақталған.
Төрт саны мифологиялық түсінікте тұрақтылық, тұтастық мағынасында
жұмсалады. Мысалы: төрт құбыласы түгел, төрт қанат үй, төрт мезгіл, төрт
мүше, төрт маусым, құранның төрт мүшесі, төрт пір және т.б.
Жүсіп Баласағұнның «Құтты білігінде» tört tjγum «төрт рет туылу,
дүниеге келу», tört es «төрт әулие», яғни Алланың төрт әулиесі, мұсылман
мемлекетінің алғашқы төрт әкімі – Әубәкір, Омар, Осман және Әли ат-
тарымен тікелей байланысты. Қазақ тіліндегі аспаннан түскен төрт кітап
фраземасы діни ұғыммен – Мұсаның кітабы – Библия, Дәуіттің кітабы –
Псалтырь, Исаның кітабы – Евангелие, Мұхамедтің кітабы – Құранмен –
тікелей байланысты.
Төрт саны туралы Ф.Р. Ахметжанова мен Қ.С. Дүсіпбаева былай дейді:
«Төрт періште» мифология мен діни ұғымдар бойынша, құдайдың әмірін
жеткізіп тұратын, табиғаттан тыс мифтік көмекшілер.
Аллаға жақын
ұлы төрт періште бар, олар: Жәбірейіл – Алламен арадағы байланысшы,
сенімді хабаршы; Мекайыл – табиғат күшін (жауын, жел, егіншілік т.б.),
құбылыстарын бақылайды; Исрафил – қиянат күнінде жел тұрғызып дау-
ылдатады, адамдардың қайта дүниеге келуін бақылайды; Әзірейіл – ажалы
жеткендердің жанын алады
[Ф.Р. Ахметжанова, Қ.С. Дүсіпова, 2001; 63 б.].
Төрт санының киелі қасиеттері туралы ғалымдар
Ж. Байзақов пен С.
Қонақбаев, дүниенің негізі төрт элементтен –
от, су, жер және жел төрт ұғымы осымен байланысты деп түсіндіреді
[Ж. Байзақов, С. Қонақбаев, 1979; 25 б.].