Андрэй Багач, Андрэй Філіпчык, Дзяніс Мускі 2007-2011 гг. (Першы пераклад 07. 07. 07 г.) — раздзел I —

Буйнакаліберныя кроплі дажджу лупілі па вокнах замка днямі і начамі; вада ў возеры паднялася, кветнікі размыла дашчэнту, а Хагрыдаўскія гарбузы раздуліся так, што сталі падобны на садовыя хаткі. Аднак, ніякія стыхійныя бядоты не маглі пахіснуць рашучасці Олівера Вуда ў што бы то ні стала працягваць рэгулярныя трэніроўкі, і менавіта таму сёння, непагодлівым суботнім увечар, за некалькі дзён да Хэлоўіна, Гары вяртаўся ў Грыфіндорскую вежу, змоклы да ніткі і ўвесь аблеплены брудам.

Трэніроўка, нават калі адставіць у бок лівень і ўраганны вецер, апынулася не занадта натхняльнай. Фрэд з Джорджам, прымудрыліся пашпіёніць за Слізэрынцамі і сваімі вачамі бачылі, якую неверагодную хуткасць развівае "Німбус 2001". Гледзячы па данясенні двайнят, каманда "Слізэрына" насілася ў паветры гэтак імкліва, што немагчыма было нават толкам разглядзець, якога колеру ў іх форма.

Пляскаючы па пустым калідоры, Гары натыкнуўся на істоту, ані не меней пагружаную ва ўласныя думкі, чым ён сам. На рэдкасць пануры Амаль Безгаловы Нік, прывід Грыфіндорскай вежы, нерухома глядзеў у акно і мармытаў пра сябе: ".... не адказваю патрабаванням... паўцалі, скажыце, калі ласка...".

- Прывітанне, Нік, - прывітаўся Гары.

- Прывітанне, прывітанне, - прамармытаў Амаль Безгаловы Нік, абгортваючыся і безуважліва круцячы галавой. З-пад страшэнна-выдатнага капялюша з пёрамі віліся доўгія валасы, а туніка была ўпрыгожаная каўняром, сховываючым знявечаную шыю прывіда. Скрозь дымчата-бледнага Ніка Гары мог бачыць навальнічнае неба і магутныя струмяні дажджу.

- Ты чымсьці заклапочаны, юны Потэр, - пранікліва сказаў Нік, згортваючы празрысты ліст і хаваючы яго ва ўнутраную кішэню камзола.

- Ты таксама, - адгукнуўся Гары.

- Ах, - Амаль Безгаловы Нік элегантна адмахнуўся, - дробязі... насамрэч я і не збіраўся туды ўступаць... магчыма, я бы і падаў заяву, але, як высвятляецца, я "не адказваю патрабаванням"...

Нягледзячы на нядбайнасць тону, у вачах у Ніка адлюстроўвалася горкае расчараванне.

- Але бо ты жа пагодзішся, праўда, - падарваўся ён раптам, зноў выхопліваючы ліст з кішэні, - што сорак пяць удараў тупой сякерай па шыі дазваляюць чалавеку лічыць, што ён мае права ўступіць у Безгаловае Братэрства?

- Эээм... так, - пагадзіўся Гары, таму што было відавочна, што ад яго чакаюць пацверджанні.

- Я хачу сказаць, у чыіх, як не ў маіх, інтарэсах, у першую-та чаргу, каб у свой час усё прайшло чыста і гладка, і галава адляцела бы як пакладзена, я жадаю сказаць, гэта пазбавіла бы мяне ад лішніх пакут і я не апынуўся бы ў гэткім недарэчным становішчы. Тым не менш...

Амаль Безгаловы Нік, узварухнуўшы рукой, разгарнуў ліст і абурана прачытаў:

"У нашу супольнасць дапушчаюцца толькі тыя людзі, чые галовы цалкам перапынілі ўсякую сувязь з іх целамі. Вы пагодзіцеся, што, у адваротным выпадку, чальцам грамадства было бы цяжка прымаць удзел у такіх гульнях як жангляванне галовамі на канях і галаўное пола. Такім чынам, мы з найвялікшым шкадаваннем змушаныя паведаміць вас, што вы не адпавядаеце нашым патрабаванням. З найлепшымі пажаданнямі, Сэр Патрык Дэлайні-Падмор".

Дымячыся ад абурэння, Амаль Безгаловы Нік запхаў ліст зваротна ў кішэню.

- Паўцалі скуры і жыл - вось на чым трымаецца мая шыя, Гары! Большасць людзей злічылі бы мяне цалкам безгаловым, але ж не, сэру Як-трэба-зроблена-Падмору гэтага нядосыць.

Амаль Безгаловы Нік некалькі раз сутаргава ўдыхнуў, а потым спытаў значна больш спакойным голасам:

- Ну - а што з табой, Гары? Я магу чым-небудзь дапамагчы?

- Не, - адказаў Гары. - Калі толькі, канешна, не ведаеш, дзе бясплатна дастаць сем нікому не патрэбных "Німбусаў 2001" для матчу са слізе...

Астатнія словы заглушыла пранізлівае мяўканне аднекуль знізу. Гары паглядзеў пад ногі і сустрэўся з дзвюмя жоўтымі, як запаленыя лямпы. Каля яго ног стаяла місіс Норыс, худая як шкілет шэрая кошка. Яна лічылася паўнамоцным прадстаўніком наглядчыка, Аргуса Філча, у бясконцай вайне апошняга з вучнямі школы.

- Лепш бы табе прыбрацца адгэтуль, - занепакоіўся Нік. - Філч не ў духу - у яго прастуда, а нейкія трэцякласнікі выпадкова запырскалі мазгамі жаб столь у пятым падзямеллі. Ён усю раніцу гэта чысціў, і калі зараз убачыць, як з цябе капае бруд...

- Сапраўды, - пагадзіўся Гары і адступіўся ад пільнага позірку місіс Норыс - але адступіўся нядосыць хутка. Прыцягнуты, а дакладней сказаць, як на вяроўках прывалочанны загадкавай сувяззю, якая злучала Філча з яго брыдотнай кошкай, наглядчык раптам вырваўся з-за габелена, які вісеў справа ад Гары. Ён аддзмуваўся з прысвістываннем і адчайна азіраўся ў пошуках парушальніка. Галава Філча была як хусткай павязаная клецістым шалікам; нос меў незвычайны барвяны колер.

- Бруд! - прароў ён, трасучы другім падбародкам, і вочы яго вылезлі з арбіт, калі ён паказаў на лужыну вадкага бруду, якая нацякла з квідытчной формы Гары. - Вакол бруд, поскудзь! З мяне даволі, кажу вам! Трымлівайцеся за мной, Потэр!

Гары змрочна памахаў рукой Амаль Безгаловаму Ніку і паплёўся за Філчам уніз, у зваротным кірунку, тым самым падвоіўшы колькасць брудных слядоў на палу.

Гары яшчэ ні разу не трапляў у кабінет да Філча; гэтага месца ўсё імкнуліся пазбягаць. Змрочны, пазбаўлены вокнаў пакой асвятляўся адной-адзінай газавай лямпай, якая калыхалася пад столлю. Уздоўж сценаў стаялі высокія драўляныя картатэчныя шафы; судзячы па надпісах, у іх утрымоўваліся дасье на тых вучняў, якіх Філч калі-небудзь караў. Для Фрэда з Джорджам быў адведзены асобная скрыня. Калекцыя да бляску адпаліраваных ланцугоў і наручнікаў вісела на сцяне ззаду пісьмовага стала. Было агульнавядома, што Філч неаднаразова ўгаворваў Дамблдора дазволіць яму падважваць тых, хто правініўся, да столі за ногі.

Філч выхапіў пяро з чарніліцы і пачаў рыцца ў стале ў пошуках чыстага пергамента.

- Гной, - люта бубніў ён, - гідкі ліпкі прывід Дракона... лягушачьі мазгі... пацучыныя кішкі... з мяне хопіць... трэба паказаць... дзе там бланк... ага...

Ён дастаў вялікі пергаментны скрутак з скрыні стала, разгарнуў яго перад сабою і акунуў доўгае чорнае пяро ў чарніліцу.

- Імя... Гары Потэр. Злачынства...

- Падумаеш, накапаў брудам! - выклікнуў Гары.

- Гэта для цябе "падумаеш, накапаў брудам", а для мяне - лішняя гадзіна цяжкай працы! - разлютаваўся Філч. На кончыку тоўстага носу адваротна затрэслася кропля. - Злачынства... апаганенне замка... меркаванае пакаранне...

Змакаючы рукой нос, Філч з прыкрым выразам твару прыжмурыўся на хлопчыка, які, затаіўшы дыханне, чакаў, якое пакаранне зараз рушыць услед.

Але, як толькі Філч апусціў пяро, з столі раздалося аглушальнае "лясь!", і газавая лямпа захадзіла ходырам.

- ПІЎЗ! - зарыкаў Філч, шпурнуўшы пяро ў прыпадку гневу. - Ну, я да цябе дабяруся, папомніш ты ў мяне!

І, нават не ўспомніўшы аб Гары, Філч, слонападобна тупоцячы, рынуўся з кабінета, а місіс Норыс заслізгала следам.

Піўз, лятаючы школьны палтэргейст, зласлівая, вечна хмыліўшаяся лятучая істота, быў памяшаны на адзінай мэце - сеяць паўсюль хаос і разбурэнне. Гары не вельмі-та кахаў Піўза, але зараз не мог не падзякаваць яго за своечасовае з'яўленне. Заставалася спадзявацца, што тое, што вытварыў Піўз (а судзячы па гуку, гэтым разам ён зламаў нешта буйнагабарытнае), прыслабіць гнеў Філча па дачыненні да Гары.

Вырашыўшы, што яму ў любым выпадку варта дачакацца вяртання Філча, Гары апусціўся ў пабітае моллю крэсла ў стала. На стале, акрамя полузаполненного бланка, ляжала адна-адзіная рэч: вялікі, глянцавы, пурпурнога колеру канверт з срэбным надпісам. Хутка азірнуўшыся на дзверы, каб упэўніцца, што Філч яшчэ не вярнуўся, Гары ўзяў канверт са стала і прачытаў: “ ХУТКАЧАРЫ Магія для пачаткоўцаў. Уступны курс”

Заінтрыгаваны, Гары адкрыў канверт і выцягнуў змесціва. Вітыя срэбныя радкі абвяшчалі:

“Пачуваецеся няўтульна ў свеце сучаснай магіі? Шукаеце любыя падставы, абы не карыстацца элементарнымі заклёнамі? Па меркаванні навакольных, тое, што вы робіце чароўнай палачкай - сякерная праца?

Для вашых бед ёсць адказ!

"Хуткачары" - новы, бяспройгрышны, дзейсны ў вывучэнні курс! Сотні і тысячы ведзьмакоў і ведзьмаў знайшлі ў ім сваё выратаванне!

Мадам З. Дослез з Топшэема піша:

"У мяне жудасная памяць, я не магу запомніць ні адной магічнай формулы, любое маё зелле даводзіла маіх блізкіх да коліков - ад рогату. А зараз, пройдучы курс "Хуткачар", я стала цэнтрам усеагульнай увагі, сябры ўмольваюць расчыніць ім сакрэт майго "Бліскучага Настоя"!

Ведун Д. Джэй Пракол прызнаецца:

"Жонка толькі нос вярнула ад маіх чар, але я пачаў навучанне па вашым выдатным курсе, і усяго праз месяц у мне атрымалася яе саму ператварыць у пасмешышча! Дзякуй, "Хуткачары"!"

Гары ажывіўся і з цікавасцю прагартаў і ўсё астатняе. Пытаецца, навошта Філчу курс "Хуткачар"? Ён што, не сапраўдны вядзьмак? Гары як раз чытаў "Урок першы: як трымаць палачку (карысныя рады)", калі шарканне ног за дзвярамі ўзвясціла аб тым, што Філч вяртаецца. Гары паспешліва заштурхаў лісты пергамента зваротна ў канверт і кінуў яго на стол. Дзверы адчынілася.

Філч меў пераможны выгляд.

- Гэтая знікаючая шафа была жудасна дарагой! - радасна казаў ён місіс Норыс. –На гэты раз мы прышчучым Піўзы, мая дарагая, як піць…...

Тут яго погляд упаў на Гары і тут жа кінуўся да канверта з "Хуткачарамі", які, як занадта позна схамянуўся хлопчык, апынуўся даволі далёка ад таго месца, дзе ляжаў спачатку.

Бледная фізіяномія Філча набыла цагляна-чырвоны колер. Гары ўвесь сціснуўся, прадчуваючы хвалю лютасці, якая зараз на яго абрынецца. Філч кінуўся да стала, схапіў канверт і шпурнуў яго ў скрыню.

- Ты... прачытаў?... - выдушыў ён.

- Не, - паспешна схлусіў Гары.

Гузаватыя пальцы Філча нервова перапляліся.

- Канешна, ты не станеш чытаць маю асабістую перапіску - праўда, гэты не мой ліст - гэта для сябра - так ужо выйшла - але ўсё роўна...

Гары глядзеў на яго ўстрывожана; Філч ніколі яшчэ да такой ступені не выходзіў з сябе. Вочы вылезлі з арбіт, на абвіслай шчацэ тузаўся нерв, нават клецісты шалік не дапамагаў.

- Выдатна - ідзі - нікому ні словы - не то, каб - усё роўна, ты не чытаў - ідзі, мне трэба скласці рапарт на Піўза - ідзі!

Не верачы свайму шчасцю, Гары выляцеў з кабінета і пабег па калідоры, а затым уверх па лесвіцы. Адкараскацца ад Філча, не атрымаўшы пакаранні - гэта, мабыць, можна было лічыць своеасаблівым рэкордам.

- Гары! Гары! Дапамагло?

З сцяны выслізнуў Амаль Безгаловы Нік. Скрозь яго Гары былі бачныя абломкі вялікай чорнай з золатам шафы, якая, судзячы па ўсім, звалілася з вельмі вялікай вышыні.

- Я падбухторыў Піўза скінуць яго побач з кабінетам Філча, - натхнёна распавядаў Нік, - думаў, гэта можа яго адцягнуць...

- Так гэта ты? - удзячна здзівіўся Гары. - Яшчэ як дапамагло, мяне нават не пакаралі! Дзякуй, Нік!

Яны разам пайшлі па калідоры. Амаль Безгаловы Нік, зазначыў Гары, усё яшчэ круціў у руках адмову сэра Патрыка.

- Шкада, што я нічым не магу табе дапамагчы з гэтым тваім Безгаловым Братэрствам, - паспачуваў Гары.

Амаль Безгаловы Нік устаў як укапаны, і Гары па інэрцыі прайшоў скрозь яго. Гэта было прыкра - усё роўна што прайсці пад ледзяной воднай фіранкай.

- А бо насамрэч ты можаш сёе-тое зрабіць для мяне, - радасна выклікнуў Нік. - Гары - ці магу папытаць цябе - але не, ты не захочаш...

- Што? - спытаў Гары.

- Ведаеш, у Хэлоўін я спраўляю пяцісоты юбілей смерці, - прыасаніўся Амаль Безгаловы Нік.

- Юбілей смерці?

- Ну так, дзень смерці.

- А, - сказаў Гары, не ведаючы, ці павінен ён выяўляць па гэтай падставе радасць або, наадварот, спачуванні, - ясна.

- Я даю званую вячэру ў адным з падзямелляў папрасторнее. Прыедуць мае сябры са ўсёй краіны. Для мяне быў бы такі гонар, калі бы і ты таксама прыйшоў. Зразумела, я буду таксама рады прывітаць у сябе містэра Уізлі і міс Грэнджэр - але, я мяркую, вам будзе значна цікавей прысутнічаць на школьным бяседзе? - у стане пакутлівай турботы ён чакаў ад Гары адказу.

- Ну што ты, - хутка адказаў Гары, - я прыйду...

- Мой даражэнькі хлопчык! Гары Потэр у мяне на юбілеі! А яшчэ, - ён завагаўся, перш чым спытаць, - як ты думаеш, не мог бы ты няўзнак зазначыць у гутарцы з сэрам Патрыкам, што ты знаходзіш мяне неверагодна страшным і злавесным?

- Так... вядома, - пралапатаў Гары.

Амаль Безгаловы Нік праззяў.

***

- Юбілей смерці? - жыва выклікнула Герміёна, калі Гары, нарэшце перапрануўшыся, далучыўся да яе і да Рону ў агульнай гасцінай. - Гатовая паклясціся, што сярод жывых людзей не знойдзецца аніводнага, каму атрымалася бы пабываць на тым свяце - гэта жа выдатна!

Залева усё яшчэ біла ў вокны, цемра за якімі да гэтага моманту набыла чарнільную гушчыню, але ў памяшканні было светла і ўтульна. Полымя ў каміне адкідвала вясёлыя блікі на пульхныя крэслы, уладкаваўшыся ў якіх, Грыфіндорцы чыталі, размаўлялі, рабілі ўрокі, а Фрэд з Джорджам спрабавалі скарміць філібустэраўскую петарду саламандры. Фрэд "выратаваў" зіготкую памяранцавую агнежыцельніцу з заняткаў па ўходзе за магічнымі істотамі, і зараз яна ціха цьмела на століку ў асяроддзі купкі цікаўных.

Гары збіраўся ўжо распавесці Рону з Герміёной пра Філча і "Хуткачары", як раптам саламандра ўзвілася ў паветра і шалёна закруцілася па пакоі, бурна іскруючыся і выбухаючы. Выгляд Персі, які да хрыпаты араў на братоў, выдатны фантан зорак мандарынавага колеру, які б'е з рота ў саламандры, а таксама ўцёкі апошняй у камін, што суправаджаўся гучнымі выбухамі, начыста выцеснілі сумнага Філча з яго канвертамі з галавы ў Гары.
Да часу Хэлоўіна Гары паспеў пашкадаваць аб сваім паспешным абяцанні прысутнічаць на юбілеі. Усё астатнія радасна прадчувалі святочную бяседу; Вялікую Залу, як заўсёды, упрыгожылі жывымі кажанамі, з гіганцкіх Хагрыдаўскіх гарбузоў выразалі ліхтары такога памеру, што ў кожным магло бы змясціцца не менш трох сталых мужчын, і яшчэ, прайшла чутка, што Дамблдор запрасіў на вечар трупу танцуючых шкілетаў.

- Абяцанне ёсць абяцанне, - павучальна вымавіла Герміёна. - А ты абяцаў пайсці на юбілей смерці.

Таму ў сем гадзін Гары, Рон і Герміёна рашуча прайшлі паблізу дзвярэй бітком набітай Вялікай Залы, павабна мігцеючай золатам талерак і срэбрам свечак, і накіравалі свае ступні ў падзямелле.

Пераход, які вёў да месца правядзення званага вечара ў гонар Амаль Безгаловага Ніка, таксама быў асветлены свечкамі, але яны стваралі настрой, далёкае ад жыццярадаснага: доўгія, тонкія, вугольна-чорныя васковыя стрыжні гарэлі ярка-сінім агнём і кідалі прывідны, тагасветны водбліск нават на цалкам жывыя твары. З кожным крокам станавілася ўсё халадней. Гары перасмыкнуў плячыма і паплатнее ахінуўся ў вопрадку. Тут раптам адчуўся гук, падобны на тысячы пазногцяў, шкрабучых па вялізнай школьнай дошцы.

- Гэта што, музыка? - прашаптаў Рон. Яны загарнулі за кут і ўбачылі Амаль Безгаловага Ніка. Ён стаяў у дзвярным праёме, хораша задрапіраваным чорным аксамітам.

- Мае дарагія сябры, - прывітаў ён хлопцаў памінальным голасам, - сардэчна запрашаем... так рады, што вы змаглі прыйсці...

Прывід сарваў з галавы капялюш з пёрамі і, з глыбокім паклонам, жэстам запрасіў іх прайсці.

Усярэдзіне хлопцаў чакала незабыўнае гледзішча. Падзямелле было запоўнена жамчужна-белымі, празрыстымі людзьмі. Большасць з іх слізгала над танцавальнай пляцоўкай, вальсуючы пад жудасныя скуголенні трыццаці музычных піл. Аркестр сядзеў на невялікім узвышэнні, таксама задрапіраваным чорнай тканінай. Не меней тысячы чорных свечак у вялізным кандэлябры пад столлю азаралі залу паўночным святлом. Дыханне ператваралася ў пар; яны як быццам дашлі ў маразільную камеру.

- Пайдзем, агледзімся? - прапанаваў Гары ў асноўным для таго, каб разагрэць ногі.

- Асцярожна, а то яшчэ пройдзеш скрозь каго, - клапатліва сказаў Рон. Яны пайшлі ўздоўж боку танцавальнага кола. Ім сустрэлася група змрочных манашак, чалавек у лахманах і ланцугах, а таксама Тоўсты Манах, вясёлы хафлпафскі прывід. Ён ажыўлена гутарыў з рыцарам, у якога з ілба тырчала страла. Гары не без задавальнення ўбачыў, што Крывавага Барона, змрочнага Слізэрынского прывіда, пакрытага серабрыстымі плямамі крыві, цураюцца ўсе астатнія госці.

- О, не, - войкнула Герміёна, рэзка спыняючыся. - Давайце звернем у іншы бок, я не жадаю сустракацца з Плаксай Міртл...

- З кім? - спытаў Гары, калі яны паспешна выдаліліся ў процілеглым кірунку.

- Яна з'яўляецца з унітаза ў пакоі для дзяўчынак на першым паверсе, - растлумачыла Герміёна.

- З'яўляецца з унітаза?

- Так. Туалет увесь старажытны, ды і гэты, год не працаваў, таму што ў яе сталыя прыпадкі, і яна ўладкоўвае патопы. Я наогул туды ніколі не хаджу, толькі ў крайнім выпадку; гэта жа немагчыма, калі ў цябе над вухам хтосьці скуголіць...

- Глядзіце, ежа! - сказаў Рон.

Паабапал залы стаялі доўгія сталы, таксама пакрытыя чорным аксамітам. Хлопцы з натхненнем падышлі, але ў наступны жа момант з жахам адхіснуліся. Пах ад ежы ішоў агідны. На срэбных талерках ляжала тухлая рыба; на падносах высіліся горы палёных пірагоў; шмат месца займаў чарвівы хагіс, побач знаходзіўся шматок сыра, пакрыты касматай зялёнай цвіллю і, у цэнтры стала, стаяў неверагодных памераў шэры торт у форме магільнага каменя, на якім чорным палівам было выведзена:

Сэр Нікалас дэ Мімсі-Парпіньён

Сканаў 31 кастрычніка 1492 года

Гары са здзіўленнем убачыў, як мажны прывід падышоў да стала, нізка прысеў і, трымаючы рот шырока адчыненым, на сагнутых нагах прайшоў наскрозь, так, каб перасекчы талерку з смярдзючым ласосем.

- Калі вы пройдзеце скрозь яго, то зможаце яго паспрабаваць? - спытаў Гары.

- Амаль, - сумна адказаў прывіда і адляцеў ў бок.

- Думаю, ім больш падабаецца тухлае, таму што пах і густ мацней, - з веданнем справы сказала Герміёна, заціскаючы нос і нахіляючыся, каб падрабязней разгледзець гнілы хагіс.

- Можа, адыдзем? А то мяне нудзіць, - папытаў Рон.

Аднак, ледзь яны звярнуліся, каб адысці, з-пад стала імкліва выляцеў маленькі чалавечак і завіс у паветры прама перад тварамі хлопцаў.

- Дабрыдзень, Піўз, - небяспечна сказаў Гары.

У адрозненне ад прывідаў, палтэргейст Піўз зусім не быў бледным і празрыстым. У наперакос насунутаму ярка-памяранцаваму папяроваму капялюшу і агіднага колеру бабачцы, са злавеснай ухмылкай на зласлівым тварыку, Піўз на агульным фоне вылучаўся яркай плямай.

- Падзюбаем? - салодкім голасам прапанаваў Піўз, працягваючы талерку арахіса, зацягнутага плёнкай цвілі.

- Не, дзякуй, - адмовілася Герміёна.

- Чуў, што вы казалі аб беднай Міртл, - сказаў Піўз, і ў яго вачах затанцаваў хітры агеньчык. - Падумаць толькі, так грубіянска адклікацца аб небараке Міртл. - Ён набраў паветру і загарлапаніў: - ГЭЙ! МІРТЛ!

- Не трэба, Піўз, не кажы ёй, што я сказала, яна знервуецца, - адчайна зашаптала Герміёна. - Я нічога такога не мела ў выгляду, я не пра яе - о, дабрыдзень, Міртл.

Да іх, слізгаючы, наблізіўся прывід нізкарослай шыракаплечай дзяўчыны. У яе было змрочнейшы твар з усіх, калісьці бачаных Гары, напалову ўтоены пад валасамі і тоўстымі, жамчужна-празрыстымі акулярамі.

- Што? - буркнула яна панура.

- Як пажываеш, Міртл? - спытала Герміёна фальшыва-бадзёрым голасам. - Прыемна сустрэцца з табой не ў туалеце.

Міртл чмыхнула.

- А міс Грэнджэр толькі што размаўляла аб табе, - лісліва шапнуў Піўз на вуха Міртл.

- Я толькі... я толькі... сказала, што ты сёння выдатна выглядаеш, - сказала Герміёна, люта свідруючы вачамі Піўза.

Міртл змерала Герміёну падазроным поглядам.

- Вы нада мной смяецеся, - сказала яна, і ў яе маленькіх празрыстых вочках сталі хутка збірацца слёзы.

- Не - сапраўды - хіба я не казала вам толькі што, як выдатна выглядае сёння Міртл? - пралапатала Герміёна, з сілай ткнуўшы Рона і Гары пад рэбры.

- Ах, так...

- Зразумела...

- Не хлусіце, - прашаптала Міртл, слёзы ўжо на ўсю моц струменіліся па ёй твару, а Піўз радасна хіхікаў у яе за спіной. - Думаеце, я не ведаю, як мяне завуць за вочы? Тоўстая Міртл! Пачвара Міртл! Жаласная, смаркатая плакса Міртл!

- Ты яшчэ забыла "прышчаватая", - лісліва нагадаў Піўз.

Плакса Міртл па-пакутніцку захлюпала носам і паляцела прочкі з падзямелля. Піўз радасна рынуўся следам, пуляя ёй у спіну касматымі арэхамі і якочучы: "Прышчаватая! Прышчаватая!"

- Бядняжка, - смутна сказала Герміёна.

Амаль Безгаловы Нік падплыў да іх скрозь натоўп:

- Весяліцеся?

- Так, вядома, - прыйшлося схлусіць хлопцам.

- Усё атрымалася не так ужо дрэнна, - з гонарам сказаў Амаль Безгаловы Нік. - Вараная Удава прыбыла з самога Кента, уяўляеце? Ну што, надыйшоў час вымавіць прамову, пайду папярэджу аркестр...

Аркестр, аднак, у гэты момант сам спыніў граць. Хлопцы, як і ўсе іншыя госці, замоўклі і сталі з цікаўнасцю аглядацца па баках, бо дзесьці гучна затрубіл паляўнічы ражок.

Прыбылі,- з гаркатой прашаптаў Амаль Безгаловы Нік.- Урэшце рэшт

Прама скрозь сцяну ў падзямелле ўварвалася прыкладна тузін канёў-прывідаў. На кожным з канёў ганарліва сядзеў вершнік без галавы. Сабраныя шалёна заапладыявалі; Гары таксама пачаў пляскаць у ладкі, але хутка спыніўся, зазначыўшы, які выраз твару зрабілася ў Ніка.

Коні наўскач уварваліся ў цэнтр танцавальнага круга і рэзка спыніліся, з сілай упершыся пярэднімі нагамі і прыпаўшы на заднія. Кавалькаду ўзначальваў магутны прывід, які трымаў падпахай сваю барадатую галаву. Галава трубіла ў ражок. Прывід саскочыў з каня, падняў галаву высока ў паветра, каб тая агледзеўся (усё засмяяліся), і ўпэўнена накіраваўся да Амаль Безгаловага Ніку, на шляху насоўваючы галаву на шыю.

- Нік! - заракатаў госць. - Як жыццё? Башка яшчэ не адвалілася?

Загагатаў, ён пляснуў Амаль Безгаловага Ніка па плячу.

- Сардэчна запрашаем, Патрык, - напружана сказаў Нік.

- Жывякі! - раптам ускрыкнуў сэр Патрык, тыкаючы пальцам у Гары, Рона і Герміёну і высока падскокваючы ў няшчырым спалоху, так, што галава зноў звалілася з плечаў (натоўп зноў пакаціўся са смеху).

- Вельмі смешна, - змрочна сказаў Амаль Безгаловы Нік.

- Не звяртайце ўвагі на Ніка! - крычала галава сэра Патрыка з полу. - Ён Крывіцца, што яго не пускаюць у Братэрства! Але - зразумейце мяне правільна - калі ўважліва на яго паглядзець...

- Мне падаецца, - паспешна ўставіў Гары, злавіўшы шматзначны погляд Ніка, - Нік вельмі... страшны і... ммм...

- Ха! - завішчала галава сэра Патрыка. - Спрачаемся, ён цябе замовіў гэта сказаць!

- Спадары, прашу вашай увагі, надыйшоў час вымавіць прамову, - гучна абвясціў Амаль Безгаловы Нік, узлез на подыўм і ўстаў у кола, ясветленнае халодным святлом сіняга пражэктара.

- Паважаныя нябожчыкі! Дамы і спадары! З глыбокай тугою...

Але ніхто ўжо нічога не слухаў. Сэр Патрык і іншыя задумалі гуляць у футбол галавой, і ўсё прысутныя мімаволі звярнуліся да іх. Амаль Безгаловы Нік беспаспяхова спрабаваў пераключыць увагу аўдыторыі на сябе, але прымушаны быў махнуць на гэтую задуму рукой, калі паблізу яго вуха пранеслася галава сэра Патрыка, суправаджаная захопленымі лямантамі натоўпу.

Гары да гэтага часу страшна змерз, не кажучы ўжо аб тым, што даўно прагаладаўся.

- Я больш не магу гэтага выносіць, - клацая зубамі, прамармытаў Рон, калі аркестр зноў зайграў, і прывіды вярнуліся на танцавальную пляцоўку.

- Пайшлі адгэтуль, - пагадзіўся Гары.

Яны сталі неўзаметку адыходзіць да дзвярэй, ківаючы і ўсміхаючыся ўсякаму, хто звяртаў на іх увагу, і, праз хвіліну, ужо ішлі хуткім крокам уверх па асветленым чорнымі свечкамі калідоры.

- Можа, пудынг яшчэ не ўвесь з'елі, - з надзеяй прамовіў Рон, які крочыў наперадзе ўсіх. Яны ўжо паднімаліся па прыступках у вестыбюль.

І тут Гары пачуў:

- ...усадзіцца.... разарваць... забіць...

Гэта быў той жа самы голас, той жа халодны, забойна-страшны голас, які раздаўся ў кабінеце ў Локхарда.

Гары спатыкнуўся і не змог ісці далей. Ён схапіўся за сцяну, адчайна прыслухваючыся, і стаў, прыжмурыўшыся, аглядацца, узірацца ў глыбіні бедна асветленых пераходаў.

- Гары, што гэта ты?...

- Зноў гэты голас - памаўчыце трохі...

- ...так прагаладаўся.... так доўга...

- Слухайце! - з сілай загадаў Гары, і Рон з Герміёнай замерлі, утаропіўшыся на яго.

- ...забіць... час забіць....

Голас зрабіўся глушэй. Гары быў упэўнены, што гук выдаляецца - паднімаецца ўверх. Змяшанае пачуццё страху і ўзрушанасці ахапіла яго. Ён глядзеў на цёмную столь - якім чынам голас можа паднімацца ўверх? Можа быць, гэта голас фантому, для якога каменная столь - не перашкода?

- Сюды! - закрычаў ён і пабег уверх па лесвіцы ў вестыбюль. Тут не трэба было і спадзявацца штосьці пачуць, улічваючы шум свята, данасіўшыся з Вялікай Залы. Гары стрымгалоў даімчаўся па мармуровых прыступках да першага паверху, Рон з Герміёной тупацелі ззаду.

- Гары, куды мы...

- ШШШ!

Гары напружыў слых. Далёка-далёка, з верхняга паверху, з кожнай секундай усё больш заціхаючы, даносілася:

У Гары ў жываце нешта скруцілася.

- Ён жадае кагосьці забіць! - закрычаў ён і, не звяртаючы ўвагі на ашаломленых сяброў, зноў пабег уверх па лесвіцы, скачучы праз тры прыступкі, імкнучыся ўчуць што-небудзь скрозь грукат уласных ног...

Гары пранёсся па ўсім другім паверсе - Рон з Герміёной, затыхаючыся, збеглі следам - без прыпынку. Нарэшце, яны загарнулі за кут у апошні, пустэльны калідор.

- Гары, растлумач Урэшце рэшт, што адбываецца? - спытаў Рон, выціраючы твар рукавом. - Я нічога не чую...

Але Герміёна раптам войкнула і паказала ўглыб калідора:

- Глядзіце!

На сцяне нешта свяцілася. Хлопцы асцярожна наблізіліся, узіраючыся ў цемру. У праёме паміж двума вокнамі метровымі літарамі была намалевана надпіс, цьмяна паблёсківаючы ў святле падпаленых паходняў:

ТАЕМНЫ ПАКОЙ ЗНОЎ АДЧЫНЕНЫ.

ВОРАГІ НАШЧАДКА, СЦЕРАЖЫЦЕСЯ.

- А што гэта там... такое вісіць? - спытаў Рон злёгку дрыготкім голасам.

Калі яны павольна падышлі да таго месцу, Гары ледзь не зваліўся - падлога была заліта вадой; Рон з Герміёнай падхапілі яго, і разам, павольна, цаля за цаляй, сталі рухацца да надпісу. Вочы іх былі прыкаваныя да віслага незразумелага чорнага прадмета. Усе трое зразумелі, што гэта такое, адначасова, і дружна адскочылі з гучным воплескам.

Місіс Норыс, кошка наглядчыка, была падвешаная за хвост да паходнятрымацеля. Яна была цвярда як дзеравяка, вочы шырока адчыненыя і абстаўленыя ў прастору.

На працягу некалькіх секунд ніхто не мог паварушыцца. Потым Рон сказаў:

- Трэба змотвацца адгэтуль.

- Пэўна, трэба дапамагчы... - ніякавата пачаў Гары.

- Павер мне, - адрэзаў Рон, - нам жа будзе горш, калі нас тут заўважаць.

Але было ўжо позна. Далёкі грукат, быццам бы грымота, узвясціў аб канчатку свята. З абодвух канцоў калідора, у якім яны знаходзіліся, данёсся тупат сотняў ног, взбіраюшчыхся па лесвіцах; адчуліся гучныя, шчаслівыя галасы добра пад’еўшых людзей; праз імгненне, вакол было годзе школьнікаў.

Балбатня, смех, шум абарваліся раптам - усё раптам зазначылі віслую кошку. Знатоўпіўшыся пасярэдзіне калідора, Гары, Рон і Герміёна як быццам апынуліся ў цэнтры нябачнага ізаляванага кола. На тых, хто дышлі да боку гэтага кола ззаду напіралі тыя, каму было не відаць, што здарылася.

Раптам хтосьці загарлапаніў у цішыні:

- Ворагі Нашчадака, сцеражыцеся! Бруднакроўкі - чарга за вамі!

Гэта быў Драко Малфой. Ён праштурхаўся наперад, яго халодныя вочкі ажывіліся, заўсёды бледны твар загарэлася, і ён расцягнуў рот у гідкай усмешцы, гледзячы на нерухомую, павешаную жывёліну.

—