Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
Жөйiт есiктi ашқанда, ар жақтан жап-жарық кең бөлме көрiндi. Бөлменiң төрiнде оншақты адам отыр. Алғашқыда өздерiнiң адамымен келгеннiң кiм екенiн ешқайсысы байқамады. Тек Сүлеймен жарық бөлмеге жөйiттiң соңынан еңгезердей болып кiрiп келгенде: — Әй, сен, неге тез оралып қалдың? — деп айқайлай берген бiреуiмен қоса бәрi өре түрегелдi де, белдерiндегi қанжарларын суырып-суырып алып, қатарласа қалысты. Сүлеймен жанындағыны итерiп жiберiп, есiк жақтауында сүйлеулi тұрған екi сойылды қолдарына алды. — Менi өлтiрудi жоспарлап отыр ма едiңдер? Мiне, өзiм келдiм. Қане, қайсың шығасыңдар жекпе-жекке?! Онсыз да үрейленген жөйiттер Сүлеймен екi сойылды қолдарына алғанда, кейiн шегiнiп, төргi дуалға жабысты. — Ей, жөйiттер! — деп ақырды Сүлеймен тағы. — Мен сендердiң бiрiңдi де өз қолыммен өлтiрмеймiн. Сендер бiрiңдi- бiрiң өздерiң өлтiресiңдер. Рахман деген қайсың? Рахманға пышақ ұрып өлтiрген адамды аман қалдырамын. Қане, қайсың барасың сондай батырлыққа?! Жөйiттерде үн жоқ. Қозғалмады да. Сүлеймен сол қолындағы сойылды тастай сап, жанында тұрған жөйiттi ескi жақтауына қарай итерiп жiбердi. Ол тiреуiшке сарт тидi. Құдай салмасын, дәл осы кезде төбеден жалпақ дәу тас жерге құлап түстi. Ана жөйiт тас астына мыжылды да қалды. Сүлеймен екiншi қолындағы сойылды қоя салып, әлгi тастың екi шетiнен ұстады да “ауп” деп көтерiп, жөйiттерге қарай лақтырды. Салмағы екi жүз келiден асатын дәу тас онша алысқа ұзамаса да, жетi-сегiз қадамдай жерге ұшып барды. — Болыңдар, тез! Айтқанымды iстеңдер! Мынадай салмақты тасты көтерiп, лақтырып жiберген Сүлейменнен зәрелерi одан бетер ұшқан жөйiттер бiр-бiрiне алақтап қарап, отыра-отыра кетiстi. Олардың бұл қылықтарына ызасы үдеген Сүлеймен сойылдарды қолдарына ала салып, жөйiттерге ақыра ұмтылды. Ақырып келе жатқан одан аман қалудың амалы осы дедi ме, шетте отырған бiр жөйiт жанындағысының қарнына пышағын сұғып алды. Анау да 410 Сүлеймен қарақшы жанкештi екен. Пышағымен қарсыласының мойын күре тамырын осып үлгердi. Қан көрсе, арқалары қозып кететiн жөйiттер емес пе, жоқ, әлде, қайсысы болса да аман қалуды ойлады ма, әйтеуiр содан кейiн адам жегiштер бiр-бiрiн пышақтауды бастап кеп бердi. Бiрi ақырып, бiрi — өкiрiп, оншақты адам қан майданға түстi де кеттi. Жөйiттердiң бiр-бiрiмен пышақтасып қырылыса кеткендерiне риза болған Сүлеймен: — Осылай, осылай, ұрыңдар бiр-бiрiңдi! Өй, сен, қопалдау екенсiң ғой. Пышағыңды қаттырақ серме! Әйтпесе өлiп қаласың, — деп шаттана айқайлады. Шаттанғаны сондай, бағаналы берi iшiне толған ыза-кек лезде тарап, құдды бiр ауыл балаларын төбелестiрiп, рахат алатын ересек бозбаладай, риясыз күлкiге батты. Бұл күлкiге батып тұрғанда, өз серiктерiмен жекпе-жек пышақтасқан бес жөйiт шаһит болды. Қалған бесеуi де сау емес. Әр жерлерiнен қан тамып, “ендi не iстеймiз?” дегендей, қан-қан пышақтарын жалаңдатып, Сүлейменге қарап тұр. Сүлеймен күлкiсiн сап тиды. — Жарайсыңдар! Бұл жолы бесеуiң ер шықтыңдар. Шартым бойынша, осы жерден бiреуiң-ақ менiмен бiрге аман шығуларың керек. Айтпақшы, жаңа сұрап едiм, жауап бермедiңдер. Рахман қайсың? Ол әлi тiрi ме? — Мынау, — дедi шеттегi жөйiт жанындағы ұзын бойлыны көрсетiп. — Өлтiр! Анау бiр сәт кiдiрмедi. Ұзын бойлының бүйрек тұсына пышақ сұқты да, ар жағында тұрғанға ұмтылды. Лезде оны да сойып тастады. Үшiншiсiне жақындай бергенде, ол мұны бiр теуiп сiлейтiп түсiрдi. Құлаған жөйiт қазiрше өзiне еш қауiп қылмайды деп ойлады ма, үшiншi тұрған өз жанындағысына бассалды. Екеуi алыса кеттi. Бiрiн-бiрi ала алмай, тiресе алысып бiраз тұрды. Осы кезде әлгi сiлейiп түскен жөйiт тұра келдi. Бiр-бiрiнiң қолдарынан ұстап, тiресе алысқан аналарға жетiп барып, екеуiн де пышақтап тастады. Өзара жұлысып, әлек болған екi сорлы жерге өкiре құлады. Ал анау олардың үндерi өшкенше пышақтай бердi. Тек олар жансыз қалғанда Сүлейменге қарады: — Ендi менi тiрi қалдыратын шығарсыз?! |