Ба номи Худованди Бахшандаи Меҳрубон

قال الله تعالى:

Худованди Мутаол дар Қуръон мефармояд:

Худованд фақат мехоҳад палидӣ ва гуноҳро аз шумо Аҳли Байт дур кунад ва шуморо комилан пок созад. (Сураи Аҳзоб, ояи 33.

Шумори бисёр зиёде аз аҳодиси шарифи Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ дар китобҳои шиа ва суннӣ бар ин амр далолат доранд, ки ин ояи муборака дар хусуси панҷ тани Оли Або буда ва вожаи "Аҳли Байт" махсуси онҳост ва онҳо Паёмбари Худо ҳазрати Муҳаммад саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ, ҳазароти Алӣ, Фотима, Ҳасану Ҳусайн саломуллоҳи алайҳим мебошанд. Ба унвони намуна ба китобҳои зер муроҷиат кунед:

Муснади Аҳмад (мутаваффои 241 ҳ) ҷ 1 с 331 ва ҷ 4 с 107 ва ҷ 6 с 292 ва 304, Саҳеҳи Муслим (мутаваффои 261 ҳ) ҷ 7 с 130, Сунани тирмизӣ (м 279 ҳ) ҷ 5 с 361 ва ..., Сунани куброи Насоӣ (м 303 ҳ) ҷ 5 с 108 ва 113, Зурриятут тоҳираи Дулобӣ (м 310 ҳ) с 108, Мустадраки Ҳоким (м 405 ҳ) ҷ 2 с 416 ва ҷ 3 с 133 ва 146 ва 147, Ал-Бурҳони Заркашӣ (м 794 ҳ) с 197, Фатҳул бории Ибни Ҳаҷар (м 852 ҳ) ҷ 7 с 104, Усули кофӣ, Кулайнӣ ( м 328 ҳ) ҷ 1 с 287, Ал-имомату ват табсираи Ибни Бобивайҳ ( м 329 ҳ) с 47 р 29, Даоимул Исломи Мағрибӣ, (м 363 ҳ) с 35 ва 37, Ал-хисоли Садуқ, (м 381 ҳ) с 403 ва 550, Амолии Тўсӣ, (м 460 ҳ) р 438 ва 482 ва 783 ва низ ба тафсири оя дар китобҳои зер муроҷиат кунед: Тафсири Табарӣ (м 310 ҳ), Аҳкомул Қуръони Ҷассос (м 370 ҳ), Асбобун нузули Воҳидӣ (м 468 ҳ), Зодул масири Ибни Ҷавзӣ (м 597 ҳ), Тафсири Қуртубӣ ( м 671 ҳ), Тафсири Ибни Касир (м 774 ҳ), Тафсири Саолибӣ (м 825 ҳ), Дуррул мансури Суютӣ ( м 911 ҳ), Фатҳул қадири Шавконӣ (м 1250 ҳ), Тафсири Айёшӣ (м 320 ҳ), Тафсири Қуммӣ (м 329 ҳ), Тафсири Фуроти Кўфӣ (м 352 ҳ) зери ояи Улул амр, Маҷмаъ-ул-баёни Табрасӣ ( м 560 ҳ) ва китобҳои бисёри дигар.

Роҳи наҷот

قَالَ رَسُولُ اللهِ :

إنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ: كِتَابَ اللهِ وَعِتْرَتِي أهْلَ بَيْتِي، مَا إنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا بَعْدِي أبَداً، وَإنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ.

Ин ҳадиси шариф ва мутавотир аз роҳҳои гуногун дар бисёре аз китобҳои исломӣ ворид шудааст, ки барои намуна ба китобҳои зер муроҷиат кунед: Саҳеҳи Муслим, ҷилди 7, саҳ. 122; Сунани Дорамӣ, ҷилди 2, саҳ. 432; Муснади Аҳмад, ҷилди 3, саҳ. 14, 17, 26, 59, ҷилди 4, саҳ. 366, 371, ҷилди 5, саҳ. 182, Мустадраки Ҳоким, ҷилди 3, саҳ. 109, 148, 533 ва ...

Маҷмаи ҷаҳонии Аҳли Байт алайҳимус салом

نويسنده

www.ahl-ul-bayt.org

info@ahl-ul-bayt.org

ISBN: 978-964-529-483-8

Муқаддимаи китоб

Расули гиромии Ислом (Саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ) дар ин ҳадиси мутавотир уммати исломиро ба пайравӣ аз китоби Худо ва Аҳли Байти худ суфориш намуда ва эълон мефармоянд, ки танҳо роҳи наҷот аз гумроҳӣ, бо пайравӣ аз ин ду ба даст меояд. Бинобар ин ҳар ки хоҳону толиби ризояти Парвардигор ва биҳишти ҷовидон аст, бояд аз ин ду ёдгори Расули Худо ( Саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ ), ки ба амонат гузоштаанд пайравӣ кунад то саодати абадиро ба даст оварад.

Ин ду амонати он ҳазрат он қадар муҳим аст, ки бино бар эътирофи уламои аҳли суннат, Расули гиромии Ислом (Саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ) онро дар се моҳи охири умри шарифи худ дар се чаҳор макон ва замонҳои гуногун ба уммати худ бозгӯ карда ва уммати худро ба пайравӣ ва чанг задан ба он тавсия ва супориш фармудаанд.

Ҳамчунин аз матолиби муҳимми дигар ин ки Расули Худо (Саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ) ба уммати худ хабар додаанд, ки баъд аз он ҳазрат 12 нафар халифа ва ҷонишинони он ҳазрат хоҳанд омад. Ва аз ҷумлаи ҷойҳое, ки он ҳазрат ин ҳадиси шарифро фармудаанд, дар Ҳаҷҷатул видоъ ва рӯзи Арафа аст. Пас он ҳазрат дар Ҳаҷҷатул видоъ ва дар рӯзи Арафа ба уммати худ, ҳам аз раҳбарии китоби Худо ва Аҳли Байти худ хабар додаанд ва ҳам аз ин ки ин раҳбарони динӣ 12 нафаранд.

Вале мутаассифона хелеҳо огоҳона ё ноогоҳона ба ин аҳодису суфориши он ҳазрат амал намекунанд ва аз он хеле фосила гирифтаанд. Бинобар ин мо хостем дар ин навиштор ин мавзӯъ ва масъалаи муҳимро дар ихтиёри хонандагони азиз тарҳ намоем то иншоаллоҳ роҳнамое дар шинохти ҳақ ва пайравӣ аз он ва расидан ба саодати абадӣ бошад.

Расули гиромии Ислом (Саллаллоҳу алайҳи ва олиҳ) дар ин ҳадиси мутавотир, танҳо як роҳ ва амал ба онро сабаби наҷот аз гумроҳӣ муаррифӣ фармудаанд. Пас ҳар ки мехоҳад гумроҳ нашавад, танҳо роҳаш ҳамин аст, ки бояд аз китоби Худо ва Аҳли Байти он ҳазрат пайравӣ кунад ва дар ғайри ин сурат, Ислом ва Худованди Мутаол ҳеҷ тазмине ба касе накардаанд.

Пас бо вуҷуди ин ҳадиси мутавотир, ҳеҷ узре дар пешгоҳи Худованди Мутаол нахоҳем дошт!

Ёдовар мешавем, ки мо дар ин навиштор танҳо китобҳоеро овардем, ки ин ҳадисро бо санад зикр кардаанд ва ё дар бораи санади он назар додаанд, вагарна ин ҳадисро садҳо китоби дигар ва уламо дар навиштори худ зикр кардаанд, ки мо ба онҳо ишора накардем.

Огоҳон медонанд, ки дар бораи ҳадиси мутавотир қонун ин гуна аст, ки лозим нест ба саҳеҳ ва ё заиф будани санади он таваҷҷӯҳе бишавад, чун ҳадиси мутавотир судураш аз маъсум қатъӣ ва яқинӣ аст ва ҳеҷ шакке дар он роҳ надорад. Аммо бо ин вуҷуд, мо аксари санадҳои ин ҳадиси шарифро баррасӣ ва ба саҳеҳ ё заиф будани санади он ишора кардем. Ва чун ин ҳадис, аз аҳодиси хеле муҳим, ки дар воқеъ дар ҳаққаш хеле кўтоҳӣ ва зулм шуда ва ба мардум бозгў нашуда ва аз мусулмонон пинҳон нигаҳ дошта шуда аст, бинобар ин, барои ин ки хонандаи азиз ба азамати ин ҳадис пай бубарад, мо санадҳои ин ҳадисро низ ҳамроҳи матни арабии он комил овардем, то агар хонандаи азиз худ ҳар кадом аз санадҳои онро хост, метавонад мавриди баррасӣ қарор бидиҳад.