Мураккаб цивилизациявий бўлиниш чизиғидаги урушлар

зўравонлик
ёрдам 
вазминлик 
муроса 
Афғон урушида Совет Иттифоқи асосий қатнашчи 
бўлгани каби Россия ҳам Чеченистон урушида Россия ҳам 
асосий позицияда бўлди. Тожикистон ва собиқ Югославия урушларида Россия 
мос равишда иккинчи ва учинчи даражадаги қатнашчи бўлди. Ҳиндистоннинг 
Кашмирдаги иштироки асосий бўлса, Шри-Ланкада эса иккиламчи бўлди. 
Ғарб давлатлари Югославия урушида учламчи ўрин билан қаноатланишди. 
Диаспоралар Исроил ва Фаластин ўртасида узоқ давом этган курашларда икки 
томон учун ҳам асосий ролни ўйнади, шунингдек, арманлар, хорватлар ва 
чеченларни қўллаб-қувватлашди. Телеведения, факслар ва элеcтрон почта 
орқали “диаспораларнинг мажбуриятлари кучайтирилди ва баъзида собиқ 
ватанлари билан доимий алоқа орқали қутблантирилди. “Собиқ” сўзи энди 
олдинги маъносини англатмас эди”.

Кашмир урушида Покистон очиқчасига исёнчиларга дипломатик ва 
сиёсий ёрдам кўрсатди. Бундан ташқари, Покистон ҳарбий манбаларига кўра, 
қурол-яроғ, ҳарбий тайёргарлик, моддий-техник таъминот, бошпана моддий 
ёрдам сифатида ажратилган. Шунингдек, у бошқа мусулмон ҳокимиятларини 
ҳам ўз манфаатлари йўлида ҳаракатга чорлади. Хабарларга кўра, 1995 йилгача 
исёнчилар Афғонистон, Тожикистондаги мужоҳид жиҳодчилари томонидан 
камида 1200 жангчи, Судандан “Стингер” ракеталари ҳамда Совет 
Иттифоқига қарши уруш туфайли Америка томонидан бошқа турдаги қурол-
яроғлар билан қўллаб-қувватланган”. Филиппиндаги Моро қўзғолони 
Малайзиянинг моддий ва аслаҳавий таъминоти ҳисобига бироз вақт фойда 
келтирди; Араб давлатлари қўшимча молиявий ёрдам кўрсатишди; бир неча 
минглаб исёнчилар Ливияда ҳарбий тайёгарликдан ўтишди; ҳамда Покистон 
ва Афғонистон фундаменталист кучлари томониндан экстремист Абу Сайяф 
гуруҳи ташкил этилди. Африкада эса Судан Эритрея мусулмон исёчиларининг 
Эфиопияга қарши курашларида доимий ёрдам бериб турди. Бунга жавобан эса 
Эфиопия “христиан исёнчиларининг” Суданга қарши урушларида “моддий-
техник ва бошпана” билан таъминлаб турди. Иккинчиси (Эритрея/Эфиопия) 
ҳам Угандадан худди шундай кўмак олди, бу эса қисман “Суданлик исёнчилар 
билан кучли диний, этник ва ирқий алоқаларни” билдиради. Бироқ, Судан 
ҳукуматининг Эрондан 300 миллион доллар миқдоридаги Хитой қурол-
аслаҳалари ва Эрондан ҳарбий-тактик маслаҳатлар олиниши 1992 йилда 
исёнчиларга қарши қақшатқич зарба беришга имкон берди. Судан ҳукумати 
маълумотларига кўра, бир қанча Ғарблик насронийлик ташкилотлари 
христиан исёнчиларини озиқ-овқат, тиббий ва қурол-яроғ билан таъминлаган. 
Шри-Ланкадаги ҳинд тамил исёнкорлари ва буддавий Сингалез 
ҳукумати ўртасидаги урушда Ҳиндистон ҳукумати дастлаб исёнчиларга 
Ҳиндистон жанубида уларни ўқитиш ва қурол ҳамда пул билан таъминлаш 
орқали катта ёрдам кўрсатди. 1987 йилда Шри-Ланка ҳукумат кучлари Тамил 
“йўлбарс”ларини йўқ қилиб ташламоқчи бўлганларида” ҳинд жамоатчилик 
фикри ушбу “геноцид”га қарши чиқди ва моҳиятан Президент Жаяварденга 

огоҳлантириш сифатида Ҳиндистон ҳукумати тамилларга ҳаво орқали озиқ-
овқат етказиб беришни бошлади, Ҳиндистон “йўлбарслар”ини қурол кучи 
билан йўқ қилинишига йўл қўймоқчи эмасди. Кейин Ҳиндистон ва Шри-Ланка 
ҳукуматлари Шри-Ланка тамиллар жойлашган ҳудудларга маълум маънода 
мухторият беришга ва исёнчилар қурол-яроғини Ҳиндистон армиясига 
топширишга келишиб олдилар. Келишув шартларини амалга ошишини 
таъминлаш учун Ҳиндистон оролга эллик минг кишилик ҳарбийларни 
жойлаштирди, аммо “йўлбарслар” қуролларни топширишдан бош тортдилар 
ва тез орада ҳинд ҳарбийлари бир вақтлар ўзлари қўллаб-қувватлаган тамил 
партизанлари билан урушга киришдилар. 1988 йилдан бошлаб ҳинд 
қўшинлари оролдан чиқарилди. 1991 йилда Ҳиндистон Бош вазири Ражив 
Ганди ўлдирилди, Тамил исёнчиларининг тарафдори бўлган ҳиндларга 
ишонадиган бўлсак, ҳинд ҳукуматининг қўзғолонга бўлган муносабати 
душманликка қадар ўсиб борди. Бироқ, ҳукумат қўзғолончиларга хайрихоҳ 
бўлган Ҳиндистон жанубидаги 50 миллион тамилларнинг қўллаб-қувватлаши 
туфайли уларга қарши кураша олмади. Ушбу қарашни акс эттирган ҳолда 
айтиш мумкинки, Тамилнад штати ҳукумати вакиллари Ню-Деҳли 
қарорларига очиқчасига эътибор бермай, “йўлбарслар”га ўз штатларининг 500 
мил атрофидаги қирғоқ чизиғи бўйлаб деярли тўсиқларсиз ҳаракатланишга ва 
тор Полк бўғози орқали исёнчилар учун қурол ва ўқ дорилар олиб боришга 
имкон беришди. 
1979 йилдан бошлаб Советлар, сўнгра Россия жанубдаги мусулмон 
қўшнилари билан учта катта урушда қатнашдилар: 1979-1989 йиллардаги 
Афғонистон уруши, унинг давоми бўлган 1992 йилда бошланган 
Тожикистондаги уруш ва 1994 йилда бошланган Чечен уруши. Совет 
Иттифоқининг парчаланиши билан Тожикистонда ҳокимиятга коммунистик 
ҳукумат келди. 1992 йил баҳорида минтақавий ва этник гуруҳлардан, шу 
жумладан, дунёвий давлат тарафдорлари ва исломчилардан иборат бўлган 
мухолифат ҳукуматга эътироз билан чиқди. Афғонистон орқали келтирилган 
қурол-яроғлар билан қўллаб-қувватланган ушбу мухолифат 1992 йил сентябр 

ойида россияпараст ҳукуматни мамлакат пойтахти Душанбедан қувиб 
чиқарди. Россия ва Ўзбекистон ҳукуматлари ислом фундаментализмининг 
тарқалишига тўсқинлик қилиб, тез ва қатъий жавоб қайтаришди. Россиянинг 
Тожикистонда қолган 201-ўқчилар дивизияси ҳукумат кучларига қурол-яроғ 
етказиб берди ва Россия Афғонистон билан чегарани қўриқлаш учун қўшимча 
қўшинлар юборди. 1992 йил ноябрда Россия, Ўзбекистон, Қозоғистон ва 
Қирғизистон Россия ва Ўзбекистон ҳарбий кучларини Тожикистонга тинчлик 
ўрнатиш мақсадида юборишга келишишди, аммо аслида урушда қатнашишга 
рози бўлишди. Россия томонидан қурол-яроғ ва пул билан бундай қўллаб-
қувватлашни қўлга киритган собиқ ҳукумат қўшинлари Душанбега қайтиб, 
мамлакатнинг катта қисми устидан назорат ўрнатишга муваффақ бўлишди. 
Этник тЎзалаш жараёни давом этди, мухолиф кучлар ва қочқинлар эса 
Афғонистонга чекинишди. 
Яқин Шарқдаги мусулмон ҳукуматлари Россиянинг ҳарбий аралашувига 
қарши чиқишди. Эрон, Покистон ва Афғонистон исломий мухолифатни пул ва 
қурол билан тобора кўпроқ қўллаб-қувватламоқда ҳамда унга аскарларни 
тайёрлашда ёрдам бермоқда. Матбуот хабарларига кўра, 1993 йилда минглаб 
жангарилар афғон мужоҳидлари томонидан тайёргарликдан ўтказилган, 
шунингдек, 1993 йил баҳор ва ёз ойларида тожик исёнчилари Афғонистондан 
чегара бўйлаб бир неча ҳужумлар уюштирган, натижада Россия 
чегарачиларининг катта қисми ўлдирилган. Россия бунга жавобан 
Тожикистонга яна кўп сонли қўшинларини жойлаштирди, шунингдек, “катта 
миқдордаги артиллерия ва миномёт” отишмаларини ҳамда Афғонистондаги 
нишонларга ҳаво ҳужумларини амалга оширди. Бироқ, араб ҳукуматлари 
исёнчиларга ҳаво зарбаларига қарши туриш учун “Стингер” ракеталарини 
сотиб олиш учун маблағ ажратишди. 1995 йилга келиб Россия Тожикистонга 
250 минг кишидан иборат қўшин юборди ва ҳукуматни қўллаб-қувватлаш 
учун зарур бўлган маблағнинг ярмидан кўпи билан таъминлади. Бошқа 
томондан, қўзғолончилар Афғонистон ҳукумати ва бошқа мусулмон 
мамлакатлари томонидан фаол қўллаб-қувватланди. Барнетт Рубин 

таъкидлаганидек, агар халқаро ташкилотлар ёки Ғарб Тожикистонга ёки 
Афғонистонга жиддий ёрдам кўрсатмаса, биринчиси тўлиқ русларга, 
иккинчиси эса ўзининг мусулмон шерикларига боғлиқ бўлиб қолади. “Бугунги 
кунда ташқи ёрдамга ишонган ҳар қандай афғон қўмондони ёки Марказий 
Осиёга жиҳодни тарқалишини истаган араб ва Покистон молия жамғармаси 
эгаларининг хоҳиш-истакларини қондириши керак ёки наркотик савдосига 
қўшилиши керак”. 
1992-1993 йилларда православ осетинлар ва мусулмон ингушлар 
ўртасидаги тўқнашувлар Россиянинг Шимолий Кавказда чеченлар билан 
бўлган учинчи мусулмонларга қарши урушининг бошланишига хизмат қилди. 
Ингушлар Иккинчи Жаҳон уруши пайтида чеченлар ва бошқа мусулмон 
халқлари билан бирга Ўрта Осиёга депортация қилинди. Ўз ҳудудларида 
қолдирилган осетинлар ингушларнинг мулкини тортиб олишди. 1956-1957 
йилларда, депортация қилинган халқларга қайтиш учун рухсат берилди ва 
мулк ҳуқуқи ва ҳудудни назорат қилиш борасида тортишувлар бошланди. 
1992 йил ноябрда Совет ҳукумати осетинларга топширган ва Ингушлар яна 
қайтариб олмоқчи бўлган Пригородний туманига Ингуш Республикаси 
ҳудудидан ҳужумлар бошланди. Руслар православ осетинларни қўллаб-
қувватлаш учун, казак қўшинларини жалб қилган ҳолда катта босқинчилик 
билан жавоб қайтаришди. Бир кузатувчининг таъкидлашича: «1992 йил ноябр 
ойида Осетиядаги Ингуш қишлоқлари рус танклари томонидан қуршаб 
олинган ва ўққа тутилган. Отишмадан омон қолганлар ўлдирилган ёки олиб 
кетилган. Қирғин Осетия ОМОНи (махсус полиция бўлинмалари) томонидан 
амалга оширилган, аммо рус қўшинлари минтақага “тинчликни қўллаб-
қувватлаш” учун юборилган. “Экономист”нинг таъкидлашича, “бир ҳафтадан 
кам вақт ичида бундай улкан вайронагарчилик юз берганини тасаввур қилиш 
қийин”. Бу “Россия Федерациясида ўтказилган биринчи этник тЎзалаш 
амалиёти” эди. Кейин Россия можарони Ингуш иттифоқчиларига, Чеченларга 
таҳдид қилиш учун ишлатди ва бу ўз навбатида “зудлик билан Чеченистонни 
ва (катта қисми мусулмон бўлган) Кавказ халқлари конфедерацияси (КХК) ни 

сафарбар қилинишига олиб келди. КХК Россия қўшинлари Чеченистон 
ҳудудини тарк этмаса унга қарши 500 минг кўнгилли ёрдамчиларни юбориш 
билан таҳдид қилди. Кучли қаршиликдан сўнг Москва Шимолий Осетия-
Ингуш можаросининг минтақавий можаросининг ривожланишига йўл 
қўймаслик учун ортга чекинди”. 
1994 йил декабрида Россия Чеченистонга кенг кўламли ҳарбий ҳужумни 
бошлаши ортидан янада шиддатли ва кенг кўламли уруш алангаланди. Икки 
православ республика: Грузия ва Арманистоннинг раҳбарлари Россиянинг 
ҳаракатларини қўллаб-қувватладилар, Украина президенти эса “дипломатик 
хушмуомалаликка ҳамда инқирозни тинч йўл билан ҳал қилишга чақирди”. 
Россиянинг ҳаракатлари православ Шимолий Осетия ҳукумати ва Шимолий 
Осетия аҳолисининг 55-60 фоизи томонидан маъқулланган. Аксинча, Россия 
Федерацияси ва унинг ташқарисидаги мусулмонлар чеченлар томонида 
турдилар. Исломий ташкилотлар Чеченистонга зудлик билан Озарбайжон, 
Афғонистон, Покистон, Судан ва бошқа ҳудудлардан жангариларни юборди. 
Мусулмон давлатлари чеченларни қўллаб-қувватладилар, Туркия ва Эрон эса 
уларга моддий ёрдам кўрсатди, бу эса Россияга Эрон билан ярашиши учун 
қўшимча рағбат берди. Чеченлар учун доимий равишда қурол-яроғ оқими 
Озарбайжондан Россия Федерациясига оқиб кела бошлади, бу эса Россияни 
ушбу мамлакат билан чегарани ёпишга мажбур қилди. Бу эса Чеченистонни 
дори-дармонлар ва бошқа нарсалар билан таъминлаш имкониятини йўққа 
чиқарди. 
Россия Федерацияси мусулмонлари чеченларни қўллаб-қувватлаш учун 
қўзғалдилар. Гарчи барча мусулмон кавказликларнинг Россияга қарши 
муқаддас уруши даъватлари натижа бермаган бўлса ҳам, Волга-Урал 
минтақасидаги 
олтита 
республика 
раҳбарлари 
Россиядан 
ҳарбий 
ҳаракатларнинг тўхтатилишини талаб қилдилар ва Кавказ мусулмон 
республикаларининг вакиллари эса фуқаровий бўйсунмаслик кампаниясини 
ўтказишга чақирдилар. Чуваш Республикаси Президенти мусулмон 
биродарларга қарши ҳаракат қилувчи бўлинмаларда хизмат қилувчи чувашлик 

чақирилувчиларни ҳарбий хизматдан озод қилди. “Урушга қарши энг кучли 
намойишлар” Чеченистоннинг икки қўшни республика, яъни Ингушетия ва 
Доғистонда бўлиб ўтди. Ингушлар Чеченистон томон ҳаракат қилаётган рус 
қўшинларига ҳужум қилишди, бу эса Россия мудофаа вазирининг Ингуш 
ҳукумати "Россияга қарши амалда уруш эълон қилди" деган баёнотига сабаб 
бўлди; рус қўшинларига қарши ҳужумлар Доғистонда ҳам содир бўлган. 
Руслар бунга жавобан Ингуш ва Доғистон қишлоқларини ўққа тутишди. 1996 
йил январда Кизляр шаҳрига чеченлар босқинидан сўнг русларнинг 
Первомайское қишлоғини вайрон қилиши доғистонликларнинг русларга 
нисбатан адоватини янада кучайтирди. 
Ўз халқларининг курашига, асосан, ХIХ асрда Кавказ тог ъхалқларига 
Россиянинг тажовузи натижасида вужудга келган чечен диаспораси ёрдам 
берди. Диаспора маблағ йиғишни ташкил қилди, қурол сотиб олди ва Чечен 
қўшинларига кўнгиллиларни жалб қилди. Иордания ва Туркияда чечен 
диаспоралари жуда кўп эди, бу Иорданияни Россияга қарши қатъиятли 
позицияни эгаллашга мажбур қилди ва Туркиянинг чеченларга ёрдам беришга 
тайёрлигини кучайтирди. 1996 йил январ ойида, уруш Туркияга тарқалгач, 
турк жамоатчилиги рус сайёҳлари бўлган паром чечен диаспораси аъзолари 
томонидан қўлга олинишига хайрихоҳлик билдирди. Кавказ давлатлари 
раҳбарлари ёрдамида Туркия ҳукумати ушбу инқирозни ҳал қилиш ҳақида 
келишувга эришди ва шу тарзда бу келишув Туркия ва Россия ўртасидаги 
муносабатларни янада ёмонлаштирди. 
Чеченистоннинг Доғистонга бостириб кириши, русларнинг жавоби ва 
1996 йил бошидаги босқинчилик тўққизинчи асрда ўнлаб йиллар давом этган 
кураш давомида руслар ва тоғ халқлари ўртасидаги умумий тўқнашувга 
айланиши мумкинлигини кўрсатди. 1995 йилда Фиона Хилл “Шимолий 
Кавказ, бу – уруш ўчоғи” дея огоҳлантирганди ва “битта республикадаги 
можаролар минтақавий низоларни келтириб чиқариши мумкин, бу чегарадан 
ташқарида Россия Федерациясининг қолган қисмига тарқалади ва Грузия, 
Озарбайжон, Туркия, Эронни ҳамда уларнинг шимолий Кавказ 

диаспораларини ўзига жалб қилади. Чеченистондаги уруш кўрсатганидек, 
минтақадаги можаролар осонликча тўхтаб қолмайди. Жанглар Чеченистонга 
туташ республикалар ва ҳудудларга тарқалади” дея қўшимча қилган. Бунга 
россиялик таҳлилчи қўшилган ҳолда “норасмий коалициялар” цивилизация 
йўналишлари бўйлаб ривожланаётганини таъкидлаб ўтди. Грузия, 
Арманистон, Тоғли Қорабоғ ва Шимолий Осетия христианлари Озарбайжон, 
Абхазия, Чеченистон ва Ингушетия мусулмонларига қарши саф тортмоқда. 
Тожикистон ва Россияда аллақачон курашаётганлар эса Мусулмон дунёси 
билан узоқ давомли қарама-қаршиликни юзага келтириши мумкин.
Бошқа бир христиан-мусулмон бўлиниш чизиғидаги урушда эса асосий 
қатнашчилар Тоғли Қорабоғ мухолифатидаги арманлар ва аввал бошиданоқ 
мустақиллик учун курашган Озарбайжоннинг ҳукумати ва халқи эди. 
Арманистон ҳукумати иккинчи даражали иштирокчи ва Россия, Туркия ҳамда 
Эрон эса учинчи даражали томонлар эди. Бундан ташқари, Ғарбий Европа ва 
Шимолий Америкадаги йирик арман диаспораси катта рол ўйнади. Жанглар 
1988 йилда Совет Иттифоқи тугашидан олдин бошланиб, 1992-1993 йилларда 
кучайиб борган ва 1994 йилда ўзаро тинчлик шартномаси бўйича музокаралар 
олиб борилгандан кейин тўхтатилган. Турклар ва бошқа мусулмонлар 
Озарбайжонни қўллаб-қувватлаган, Россия эса арманларни қўллаб-
қувватлаган, аммо кейин ўз таъсиридан Озарбайжондаги турклар таъсирига 
қарши чиқиш учун фойдаланган. Ушбу уруш асрлар давомида Россия 
империяси ва Усмонли империяси ўртасидаги Қора денгиз минтақаси ва 
Кавказни бошқариш учун олиб борган курашнинг ва арманлар ҳамда турклар 
ўртасидаги йигирманчи асрнинг бошларига қадар давом этган курашнинг энг 
янги давридан кичик эпизодлар эди. Ушбу урушда Туркия Озарбайжоннинг 
доимий тарафдори бўлган ва арманларга қарши чиққан. Болтиқбўйи бўлмаган 
Совет республикаси мустақиллигининг ҳар қандай мамлакат томонидан 
биринчи тан олиши Туркиянинг Озарбайжонни тан олиши эди. Можаро 
давомида Туркия Озарбайжонга молиявий ва моддий ёрдам кўрсатди ҳамда 
озарбайжон аскарларини тайёрлади. 1991-1992 йилларда зўравонлик кучайиб, 

арманлар Озарбайжон ҳудудига кириб борганларида, турк жамоатчилиги 
фикри уйғонди ва Туркия ҳукумати этник-диний қариндошларини қўллаб-
қувватлаш учун тазйиқ ўтказди. Шунингдек, бу ҳолат мусулмон-насроний 
бўлиниши юзага келганидан далолат беради ва Ғарб Арманистонни қўллаб-
қувватлайди ҳамда НАТО иттифоқчилари эса қарши чиқади. Шу тариқа 
Туркия бўлиниш чизиғидаги урушда иккинчи даражали иштирокчиларга хос 
бўлган классик тазйиқларга дуч келди. Аммо Туркия ҳукумати Озарбайжонни 
қўллаб-қувватлашни ва Арманистонга қарши туришни ўз фойдасига деб 
билди. “Қариндошларингизни ўлдиришаётгани сизга таъсир этмаслиги 
мумкин эмас” дея таъкидлаган бир турк амалдори ва яна бири: “Биз босим 
остидамиз. Бизнинг газеталаримиз ваҳшийликларнинг фотосуратлари билан 
тўлган. Эҳтимол, биз Арманистонга бу минтақадаги катта бир Туркия 
борлигини кўрсатиб қўярмиз” дея қўшиб қўйди. Президент Турғут Ўзал бу 
фикрга қўшилган ҳолда “биз арманларни бироз қўрқитиб қўйишимиз керак” 
дея таъкидлаб ўтди. Туркия Эрон билан биргаликда арманларга чегараларида 
ҳеч қандай ўзгариш бўлмаслигини огоҳлантирди. Ўзал Арманистонга Туркия 
орқали бораётган озиқ-овқат ва бошқа маҳсулотларни етказиб беришни тўсиб 
қўйди, натижада Арманистон аҳолиси 1992-1993 йилларнинг қишида 
очарчилик ёқасига келиб қолди. Натижада россиялик маршал Евгений 
Шапошников огоҳлантирганидек, “Агар бошқа томон, яъни Туркия урушга 
аралашса, биз учинчи жаҳон уруши ёқасида бўламиз”. Орадан бир йил вақт 
ўтса ҳамки Ўзалнинг шафқатсизлиги камаймаган эди. “Арманлар нима қила 
олардилар – деди у киноя билан, – агар ўқ узилиб қолса?! Мартда Туркияга 
келадиларми? Ана ўшанда Туркия ўз кучини кўрсатиб қўяди” дея қўшиб 
қўйди.
1993 йилнинг ёз ва куз оралиғида Эрон чегарасига яқинлашган арманлар 
ҳужуми Озарбайжон ва Марказий Осиё мусулмон давлатлари ичида таъсир 
ўтказиш учун курашаётган Эрон ва Туркиянинг бу ҳолатга реактсия 
билдиришига сабаб бўлди. Туркия ушбу ҳужум ҳужуми ўз хавфсизлигига 
таҳдид деб топди ва Арманистон кучларини Озарбайжон ҳудудидан “зудлик 

билан ва шартларсиз” чиқиб кетилишини талаб қилди ҳамда Арманистон 
билан чегарадош ҳудудларга қўшимча таркиб юборди. Хабарларга кўра, 
Россия ва Туркия қўшинлари чегарани ўққа тутган. Туркия Бош вазири Тансу 
Чиллер агар Арман қўшинлари Туркияга яқин жойлашган Озарбайжоннинг 
Нахичеван мухолифатига кирса, уруш эълон қилишини сўрашини билдирди. 
Шунингдек, Эрон арманлар ҳужумидан азият чекган қочқинлар учун лагерлар 
ташкил этиш мақсадида, Озарбайжонга қўшинларни йўналтирди. Хабарда, 
Эроннинг ҳаракатлари, Туркларни русларнинг қарши позицияларини 
қўзғатмасдан қўшимча чоралар кўришлари мумкинлигига ишонтиришга ва 
Озарбайжонни ҳимоя қилишда Эрон билан рақобатлашишга яна бир туртки 
берган. Охир оқибат Москвада Туркия, Арманистон ва Озарбайжон 
раҳбарлари томонидан ўтказилган музокаралар, Американинг Арманистон 
ҳукуматига босими ва Арманистон ҳукуматининг Тоғли Қорабоғ арманларига 
босими натижасида, орқали чигал вазият тинчланди. Душман туркий халқлар 
билан чегарадош кичик, денгизга чиқмаган бир мамлакатда истиқомат 
қиладиган арманлар тарихий равишда ўзларининг православ қариндошлари: 
Грузия ва Россияга ҳимоя қилиш учун мурожаат қилишган. Россияга, хусусан, 
катта оға сифатида қаралган. Совет Иттифоқи парчаланиб кетар экан, Тоғли 
Қорабог ъарманлари мустақилликка эришиш учун ҳаракат бошладилар, 
Горбачёв режими уларнинг талабларини рад этди ва Бокуда содиқ 
коммунистик ҳукумат сифатида кўринган нарсани қўллаб-қувватлаш учун ўз 
ҳудудларига аскар юборди. Совет Иттифоқи парчаланганидан сўнг, бу 
мулоҳазалар кўпроқ тарихий ва маданий тарихий воқеаларга йўл очиб берди 
ва Озарбайжон “Россия ҳукуматини 180 даражага ўзгариб кетганликда” ҳамда 
Арманистон христианларини фаол қўллаб-қувватлаганликда айблади. 
Россиянинг арманларга ҳарбий ёрдами аслида Совет армиясидан 
бошланган, унда арманлар юқори мартабаларга кўтарилиб, мусулмонларга 
қараганда тез-тез жанговар бўлинмаларга тайинланган эдилар. Уруш 
бошланганидан сўнг, Тоғли Қорабоғда жойлашган Россия армиясининг 366- 
моторли милтиқ полки арманларнинг Ходжали шаҳрига ҳужумида етакчи рол 

ўйнади ва унда 1000 га яқин озарбайжонларликлар қатл қилинган. Кейинчалик 
жангларда рус спецназ қўшинлари ҳам иштирок этдилар. 1992-1993 йиллар 
қишида Арманистон Туркия тақиқидан азият чеккан пайтда, “Россиядан 
миллиардлаб рубл миқдоридаги кредитлар келиб тушиши билан” иқтисодий 
инқироздан чиқиб кетган. Ўша баҳорда рус қўшинлари Арманистоннинг 
Тоғли Қорабоғ билан боғлайдиган йўлагини очиш учун мунтазам арман 
кучларига қўшилишди. Кейин қирқ танкдан иборат Россия қуролли кучлари 
1993 йил ёзида Қорабоғдаги ҳужумда қатнашган. Арманистон, ўз навбатида, 
Хилл ва Геттнинг таъкидлашича, Россия билан яқиндан иттифоқдош бўлган. 
Улар Озарбайжон ва Туркия сингари чегараларда жойлашган тарихий 
душманлардан ҳимоя, хомашё, энергия ва озиқ-овқат таъминоти учун 
Россияга боғлиқ бўлиб қолган эди. Арманистон МДҲнинг барча иқтисодий ва 
ҳарбий битимларини имзолади, рус қўшинларининг ўз ҳудудида 
жойлашишига рухсат берди ва собиқ Совет активларига бўлган барча 
даъволарни Россия фойдасига рад этди. 
Россиянинг арманларни қўллаб-қувватлаши Россиянинг Озарбайжонга 
бўлган таъсирини кучайтирди. 1993 йил июн ойида Озарбайжон 
миллатчиларининг етакчиси Абулфаз Элчибей тўнтариш натижасида 
ҳокимиятдан четлатилди ва унинг ўрнига собиқ коммунист ва эҳтимол 
Россияпараст Ҳайдар Алиев тайинланди. Алиев Арманистонни ушлаб туриш 
учун Россияни қўллаб-қувватлаш зарурлигини тан олди. У Озарбайжоннинг 
Мустақил Давлатлар Ҳамдўстлигига қўшилишдан бош тортишини қайта 
кўриб чиқди ва Россия қўшинлари унинг ҳудудида жойлашишига рухсат 
берди. Шунингдек, у Россиянинг Озарбайжон нефтини қазиб олиш бўйича 
халқаро жамиятда иштирок этишига йўл очди. Бунинг эвазига Россия 
озарбайжон қўшинларини ўқитишга киришди ва Арманистонни Қорабоғ 
кучларини қўллаб-қувватлашни тўхтатиб, Озарбайжон ҳудудидан чиқиб 
кетишга мажбур қилди. Оғирлигини бир томондан бошқасига ўтказиш орқали 
Россия Озарбайжон учун натижалар бера олди ва бу мамлакатда Эрон ва 
Туркия таъсирига қарши турди. Шундай қилиб, Россиянинг Арманистонни 

қўллаб-қувватлаши нафақат Кавказдаги энг яқин иттифоқчисини кучайтириб 
қолмасдан, балки минтақадаги асосий мусулмон рақибларини заифлаштирди. 
Россиядан ташқари Арманистоннинг Ғарбий Европа ва Шимолий 
Америкадаги йирик, бой ва нуфузли қўллаб-қувватловчи диаспораси мавжуд 
эди, жумладан АҚШда 1 миллион арман ва Франтсияда 450 минг арман бор 
эди. Улар Арманистонни Турк блокадасидан омон қолиши учун ёрдам бериш 
мақсадида пул ва бошқа заҳиралар билан таъминлади, ҳамда Арманистон 
ҳукумати расмийлари ва Арман қуролли кучлари учун кўнгиллилар сифатида 
ёрдам берди. 1990-йилларнинг ўрталарида Америка жамоатчилигининг 
Арманистон ёрдамига қўшган ҳиссаси йилига 50 миллиондан 75 миллион 
долларгача бўлган. Шунингдек, диаспоралар ўзларининг қўл остидаги 
ҳукуматлари билан катта сиёсий таъсир ўтказдилар. АҚШдаги энг йирик 
арман жамоалари Калифорния, Массачусетс ва Ню-Жерси каби муҳим 
штатларда жойлашган. Натижада, Конгресс Озарбайжонга ҳар қандай ташқи 
ёрдамни тақиқлаб қўйди ва Арманистонни АҚШ бошига энг катта ёрдам 
олувчи учинчи давлатга айлантирди. Чет элдан келган ёрдам Арманистоннинг 
омон қолиши учун жуда зарур эди ва шунинг учун у мос равишда “Кавказ 
Исроили” номини олди. Ўн тўққизинчи асрда Россиянинг Шимолий Кавказ 
ҳудудларига қилган ҳужумлари чеченларга русларга қарши туришга ёрдам 
берган диаспорани вужудга келтирганидек, ХХ аср бошларида Туркларнинг 
арманларни қирғин қилиши Туркияга қарши туришга ва Озарбайжонни 
мағлуб этишга ёрдам берган диаспорани юзага келтирди. 
Собиқ Югославия 90-йилларнинг бошидаги энг мураккаб, чалкаш ва 
тўлиқ бўлиниш чизиғидаги урушларнинг макони бўлган. Биринчи босқичда, 
Хорватияда Хорватия ҳукумати ва хорватлар хорват сербларига қарши 
курашдилар, Босния-Герцеговинада Босния ҳукумати Босния серблари ва 
босниялик хорватлар билан курашдилар, улар кейин ўзаро ҳам кураш олиб 
бордилар. Иккинчи босқичда Сербия ҳукумати Босния ва Хорват сербларига 
ёрдам бериш орқали “Буюк Сербия”ни тарғиб қилди ва Хорватия ҳукумати 
“Буюк Хорватия”га интилди ҳамда Босния хорватларига ёрдам берди. Учинчи 

даражадаги цивилизациянинг оммавий қўшилишида қуйидагилар қатнашди: 
Хорватияни қўллаш учун Германия, Австрия, Ватикан, Европанинг бошқа 
католик мамлакатлари ва гуруҳлари, кейинчалик АҚШ; серблар ортида эса 
Россия, Греция ва бошқа православ мамлакатлар ва гуруҳлар бор эди; ва 
Босния мусулмонлари номидан Эрон, Саудия Арабистони, Туркия, Ливия, 
Халқаро Ислом жамияти ва Ислом мамлакатлари. Кейинчалик кутилмаган 
тарзда цивилизацияга тегишли бўлмаган АҚШдан ёрдам келди ва у қариндош 
қариндошни қўллаб-қувватлашига мисол бўла олади. Германиядаги хорват 
диаспораси ва Туркиядаги Босния диаспораси ўз ватанларини қўллаб-
қувватлашга келишди. Черковлар ва диний гуруҳлар ҳар уч томонда ҳам фаол 
бўлган. Ҳеч бўлмаганда Германия, Туркия, Россия ва Америка 
ҳукуматларининг ҳаракатларига гуруҳлар ва уларнинг жамиятларида 
жамоатчилик фикрининг босими жиддий таъсир кўрсатди. Иккинчи ва учинчи 
босқичда томонларнинг қўллаб-қувватлаши урушни олиб боришда ва уни 
тўхтатиш учун муҳим бўлган чекловларни олиб ташлашда зарур эди. Хорватия 
ва Сербия ҳукуматлари бошқа республикаларда жанг қилаётган халқларига 
қурол-яроғ, анжомлар, моддий ёрдам, қўриқхона ва баъзида ҳарбий кучлар 
етказиб беришди. Серблар, хорватлар ва мусулмонлар барчаси собиқ 
Югославиядан ташқаридаги цивилизациявий қариндошларидан пул, қурол-
аслаҳалар, кўнгиллилар, ҳарбий тайёргарлик ва сиёсий ҳамда дипломатик 
қўллаш кўринишидаги катта ёрдамларни олдилар. Биринчи босқичдаги 
нодавлат серблар ва хорватлар ўзларининг талабларига қатъиятли ва ўз 
мақсадларига эришиш учун жангавор, шунингдек нисбатан миллатчилик 
нуқтаи назаридан ўта кучли миллатчи эдилар. Иккинчи босқичдаги Хорватия 
ва Сербия ҳукуматлари дастлаб ўзларининг бошланғич қариндошларини 
астойдил қўллаб-қувватладилар, лекин кейинчалик ўзларининг ўзгарган 
манфаатлари сабаб улар кўпроқ воситачилик ва тўхтатиб турувчи ролини 
бажаришларига олиб келди. Бунга параллел равишда, учинчи даражали 
Россия, Германия ва Америка ҳукуматлари ўзлари қўллаб-қувватлаган 
иккинчи даражали ҳукуматларни тийиш туришди ва муросага ундашди. 

Югославиянинг парчаланиши 1991 йили Словения ва Хорватия 
мустақилликка интилиб, Ғарбий Европадан ёрдам сўраб мурожаат қилган 
пайтдан бошланди. Ғарбнинг муносабати Германия томонидан белгиланди ва 
Германиянинг жавоби эса асосан католик алоқаси томонидан белгиланди. 
Бонн ҳукумати ҳаракатни бошлаш учун немис католиклар иэрархияси, 
Баварияда Христиан Ижтимоий Бирлик партияси коалициясининг ҳамкори ва 
Франкфуртдаги “Аllgemeine zeitung” ҳамда бошқа оммавий ахборот 
воситалари босими остида эди. Бавария оммавий ахборот воситалари, айниқса, 
Германияда тан олиниш руҳини ривожлантиришда ҳал қилувчи рол ўйнади. 
“Бавария телевидениеси, – деди Флора Люис, – жуда консерватив Бавария 
ҳукумати ва Хорватиядаги черков билан яқин алоқада бўлган кучли, қатъиятли 
Бавария католик черковининг таъсирида бўлган, уруш пайтида (серблар 
билан) бутун Германия учун телерепортажлар тақдим этган. Улар вазиятни 
бир томонлама ёритилганлар”. Германия ҳукумати тан олишни рад этишда 
иккиланиб турди, аммо немис жамиятидаги тазйиқларни ҳисобга олган ҳолда, 
танлов имконияти йўқ эди. “Хорватияни Германияда тан олишни қўллаб-
қувватлаш ҳукумат томонидан эмас, балки билдирилган фикрлар асосида 
амалга оширилди”. Германия Европа Иттифоқига Словения ва Хорватия 
мустақиллигини тан олиш учун босим ўтказди ва шундан сўнг буни амалга 
ошишини таъминлагач, уларнинг ўзлари 1991 йил декабр ойида Иттифоқ тан 
олгунга қадар амалга ошириш мажбурияти қўйилди. “Уруш давомида, – 1995 
йилда германиялик олимлардан бири шундай хулоса қилган, – Бонн Хорватия 
ва унинг етакчиси Франо Тужманни немис “ташқи сиёсати арзандаси” деб 
билди, унинг тартибсиз хатти-ҳаракати ғазаблантирса-да, Германия уни доим 
қўллаб-қувватлаб турган”. 
Австрия ва Италия зудлик билан иккита янги давлатни тан олишга 
ҳаракат қилдилар ва тезда бошқа Ғарб мамлакатлари, шу жумладан АҚШ ҳам 
унга эргашди. Ватикан ҳам асосий рол ўйнаган эди. Рим Папаси Хорватияни 
“Ғарбий христианлик қўрғони” деб эълон қилди ва Европа Иттифоқидан 
олдин икки давлатни дипломатик тан олишга шошилди. Шундай қилиб, 

Ватикан бу можаронинг партизанига айланди, кейинчалик 1994 йили Папа уч 
республикага ташриф буюришига тўғри келди. Сербия православ черковининг 
қаршилиги унинг Белградга боришига тўсқинлик қилди ва серблар унинг 
хавфсизлигини кафолатламаслиги Сараевога ҳам ташрифни бекор қилишга 
олиб келди. У Загребга борди, у ерда серблар, лўлилар ва яҳудийларни қувғин 
қилган ва ўлдирган Иккинчи Жаҳон урушидаги фашистик хорват режими 
билан алоқадор бўлган кардинал Алоизий Септинакка ҳурмат бажо келтирди. 
1991 йилнинг сентябр ойида БМТ собиқ Югославия республикаларига қуролга 
қарши тақиқ қўллашига қарамасдан, Ғарб томондан мустақиллиги тан олинган 
Хорватия ўзининг ҳарбий кучини мустаҳкамлай бошлади. 
Германия, Полша ва Венгрия каби Европа католик давлатлари, 
шунингдек, Панама, Чили ва Боливия каби Лотин Америкаси 
мамлакатларидан Хорватияга қуроллар оқиб кела бошлади. Уруш 1991 йилда 
авж олгач, “Опус Деи
40
томонидан бошқариладиган” Испаниянинг қурол 
экспорти қисқа вақт ичида олти баравар ошди ва уларнинг аксарияти Любляна 
ва Загребга йўл олди. 1993 йилда Хорватия Германия ва Полша ҳукуматлари 
билан яқин танишлигидан фойдаланиб бир нечта Миг-21 самолётларини сотиб 
олганликларини маълум қилди. Хорватия мудофаа кучларига Ғарбий 
Эвропадаги Хорват диаспорасидан ва Шарқий Европанинг католик 
давлатларидан юзлаб ва балки минглаб кўнгиллилар қўшилди, уларнинг бош 
мақсади 
насроний 
жамиятида 
“Сербия 
коммунизми 
ва 
Ислом 
фундаментализми”га қарши курашиш эди. Ғарб мамлакатларининг ҳарбий 
мутахассислари техник ёрдам кўрсатдилар. Ушбу қариндошларгининг ёрдами 
сабаб хорватияликлар ўз ҳарбий кучларини кучайтириб олда ва серблар 
доминантлик қиладиган Югославия армиясига қарши муносиб рақиб 
яратишга қодир бўлишди. 
Ғарбнинг Хорватияни қўллаб-қувватлаши, шунингдек, этник тозалаш, 
инсон ҳуқуқлари бузилиши ҳамда серблар томонидан доимий равишда тан 
олинадиган уруш қонунларига эътибор бермасликни ҳам ўз ичига олди. 1995 
40
Опус Деи – католик черкови шахсий пределати. 

йилда янгиланган Хорватия армияси асрлар давомида у ерда бўлган 
сербияликларга ҳужум қилиб, улардан юз минглабини Босния ва Сербияга 
қувғин қилганида Ғарб сукут сақлади. Хорватия ҳам ўзининг катта 
диаспорасидан фойда кўрди. Ғарбий Европа ва Шимолий Америкадаги 
бадавлат хорватлар қурол-яроғ ва жиҳозларга маблағ ажратишди. Қўшма 
Штатлардаги хорватларнинг уюшмалари Конгресс ва Президентдан ўз 
ватанлари фойдасига фойдаланишди. Айниқса, Германиядаги 600 минг хорват 
сезиларли таъсир кучига эга эдилар. Хорватия армиясига юзлаб 
кўнгиллиларни етказиб беришда Канада, АҚШ, Австралия ва Германиядаги 
хорват жамоалари янги мустақил ватанларини ҳимоя қилиш учун сафарбар 
этилди. 
1994 йилда АҚШ Хорватия ҳарбий тузилишини қўллаб-қувватлашга 
қўшилди. Хорватиянинг оммавий равишдаги қирғинини ҳисобга олган ҳолда 
БМТ томонидан қуролларга тақиқ қўйилганига қарамасдан, Қўшма Штатлар 
хорватлар учун ҳарбий тайёргарлик ўтказди ва юқори даражадаги 
истеъфодаги АҚШ генералларига уларга маслаҳат бериш учун ваколат берди. 
1995 йилда АҚШ ва Германия ҳукуматлари Хорватиянинг Сербияга қилган 
ҳужумига “яшил чироқ” ёқди. Америкалик ҳарбий маслаҳатчилар ушбу 
“америкача услуб”даги ҳужумни режалаштиришда иштирок этишди, бундан 
ташқари хорватлар америкалик жосус-йўлдошлари томонидан тақдим этилган 
разведкадан ҳам фойда кўришган. “Хорватия бизнинг де факто стратегик 
иттифоқчимизга айланди” дея таъкидлаганди Давлат департаменти расмийси. 
Бу ривожланиш узоқ муддатли стратегия асосига қурилган, натижада 
дунёнинг бу қисмида икки маҳаллий ҳокимият ҳукмронлик қилади – бири 
Загребда, бири Белградда, бири Вашингтон билан боғланган, иккинчиси 
Москвагача ёйилган славян блокида бўлади. Югославия урушлари, 
шунингдек, Сербия ортида православ дунёсининг деярли якдиллик билан 
ўзаро бирикишига олиб келди. Россия миллатчилари, ҳарбий зобитлари, 
парламент аъзолари ва православ черкови раҳбарлари Сербияни қўллаб-
қувватлашлари, Босния "турклари" ни менсимасликлари ҳамда Ғарб ва НАТО 

империализмини танқид қилишгани таъкидланди. Россия ва Сербия 
миллатчилари биргаликда Ғарбнинг “дунёнинг янгидан тартибланишига” 
қарши чиқиш учун ҳаракат қилишди. Ушбу чақириқларнининг ташаббускори 
рус аҳолиси бўлган, москваликларнинг 60 фоиздан кўпроғи 1995 йилнинг 
ёзида НАТОнинг ҳаво ҳужумларига қарши чиқишган эди. Рус миллатчи 
гуруҳлари ёш русларни бир неча йирик шаҳарларда “славян биродарлари 
ишига” қўшилиш учун муваффақиятли ёлланишган. Маълум бўлишича, 
Руминия ва Греция кўнгиллилари билан бирга мингдан ортиқ руслар “католик 
фашистлари” ва “исломий жангарилар” дея таърифланганларга қарши 
курашиш учун Сербия кучларига қўшилган. 1992 йилда “казаклар 
кийимидаги” рус бирлиги Боснияда иш кўраётганлиги хабар қилинди. 1995 
йилда руслар Сербиянинг элита ҳарбий қисмларида хизмат қилишган ва АҚШ 
хабарига кўра, рус ва юнон жангарилари сербияликлар билан бирга БМТнинг 
Зепа шаҳридаги хавфсиз ҳудудига бўлган ҳужумда қатнашган. 
Қуроллар тақиқига қарамай, Сербиянинг православ дўстлари уни зарур 
қурол ва ускуналар билан таъминладилар. 1993-йил бошида Россия ҳарбий ва 
разведка ташкилотлари сербларга 300 миллион долларлик Т-55 танклари, 
пиёдалар ва ҳаво ҳужумига қарши ракеталарни сотдилар. Рус ҳарбий 
техниклари ушбу ускунани ишлатиш ва сербларни машқ қилдириш учун 
Сербияга борган. Сербия бошқа православ мамлакатларидан қурол сотиб 
олди, Руминия ва Болгария “энг фаол” етказиб берувчилар эди ва Украина ҳам 
“ҳомий”лардан бири бўлган. Бундан ташқари, Шарқий Словениядаги рус 
тинчликпарвар қўшинлари БМТнинг сербларга бўлган диққатини чалғитишга 
эришди ва натижада серб ҳарбий ҳаракатларини осонлаштирди ва Сербия 
кучларига қурол сотиб олишга ёрдам берди. Иқтисодий санкцияларга қарамай, 
Сербия Руминия ҳукумати расмийлари томонидан ташкил қилинган 
Тимишоара, шунингдек, дастлаб Италия ва кейин Греция ҳукумати рухсати 
билан юнон компаниялари орқали Албаниядан юборилган ёқилғи ва бошқа 
товарларнинг оммавий контрабандаси натижасида Сербия оёққа туриб олди... 
Грециядан озиқ-овқат маҳсулотлари, кимёвий маҳсулотлар, компютерлар ва 

бошқа маҳсулотлар Македония орқали Сербияга кириб келди ва Сербия 
экспорти миқдори ҳам шунга тенг бўлди. Долларни жалб қилиш ва маданий 
қариндошларга хайрихоҳлик уйғунлашуви БМТнинг Сербияга қарши 
иқтисодий санкцияларни қарши тура олишига сабаб бўла олди, шунингдек, 
БМТ нинг барча собиқ Югославия республикаларига нисбатан қўлланган 
қурол-яроғ тақиқига ҳам шу таҳлид жавоб бера олишган. Югославия 
урушлари давомида Греция ҳукумати НАТОнинг Ғарбий аъзолари томонидан 
қабул қилинган чора-тадбирлардан узоқлашди, Босниядаги НАТОнинг ҳарбий 
ҳаракатларига қарши чиқди, Бирлашган Миллатлар Ташкилотида сербларни 
қўллаб-қувватлади ва АҚШ ҳукуматини Сербияга қарши иқтисодий 
санкцияларни бекор қилишга чақирди. 1994 йилда Греция бош вазири Андреас 
Папандреу, Сербия билан православ алоқаси муҳимлигини таъкидлаб ўтди ва 
1991 йил охирида Словения ҳамда Хорватиянининг шошқалоқлик билан 
дипламотик тан олингани учун Ватикан, Германия ва Европа Иттифоқига 
омма олдида эътироз билдирди. Учинчи томон етакчиси сифатида Борис 
Елцинни, бир томондан Ғарб билан яхши муносабатларни сақлаб қолиш, 
кенгайтириш ва фойда олиш истаги, бошқа томондан сербларга ёрдам бериш 
ва уни доимий равишда Ғарбга қўшилишда айблаган сиёсий мухолифат уни 
қуролсизлантириш мақсадида бўлган, буларнинг барчаси уни босим остида 
ушлаб турганди. Умуман олганда, ушбу хавотир кучга кирди ва Россия 
Сербияни дипломатик жиҳатдан тез-тез ва изчил қўллаб-қувватлади. 1993- ва 
1995 йилларда Россия ҳукумати Сербияга нисбатан қаттиқроқ иқтисодий 
санкцияларни қўйишга қарши кескин қаршилик кўрсатди ва Россия 
парламенти сербларга нисбатан мавжуд санкцияларнинг бекор қилинишини 
ёқлаб овоз берди. Россия, шунингдек, мусулмонларга қарши қурол тақиқини 
кучайтиришга ҳаракат қилди ва Хорватияга қарши иқтисодий санкцияларни 
қўллашни таклиф қилди. 1993 йил декабр ойида Россия Сербияни қишга 
табиий газ билан таъминлашга имкон яратиш мақсадида иқтисодий 
санкцияларни бироз юмшатишни таклиф қилди ва бу таклиф АҚШ ҳамда 
Буюк Британия томонидан блокланди. 1994-1995 йилларда Россия Босния 

сербларига қарши НАТОнинг ҳаво ҳужумларига қатъиян қарши чиқди. 
Кейинги йилда Россия Думаси портлашларни деярли бир овоздан қоралади ва 
ташқи ишлар вазири Андрей Козйревнинг Болқон ярим оролидаги Россия 
миллий манфаатларини самарасиз ҳимоя қилгани учун истеъфосини талаб 
қилди. 
Шунингдек, 1995 йилда Россия НАТОни сербларга қарши “геноцид”да 
айблади ва Президент Елцин давомли портлашлар Россиянинг Ғарб билан 
ҳамкорлигига, шу жумладан, НАТО билан “Тинчлик йўлидаги ҳамкорлиги” 
иштирокига жиддий таъсир кўрсатиши ҳақида огоҳлантирди. “НАТО 
сербларни бомбага тутаётган бир пайтда қандай қилиб НАТО билан битим 
тузишимиз мумкин? – сўради у. – Ғарб икки хил усул қўлламоқда: Нега 
мусулмонлар ёки хорватлар ҳужум қилганда уларга қандайдир чора 
кўрилмаяпти?” – дея қўшиб қўйди.
Россия, шунингдек, Босния мусулмонларига принципиал таъсир 
кўрсатган собиқ Югославия республикаларига қарши қурол тақиқини 
тўхтатишга қаратилган ҳаракатларга доимий равишда қарши чиқди ва доимий 
равишда ушбу тақиқни кучайтиришга ҳаракат қилди. 
Сербия манфаатларини ҳимоя қилиш учун Россия БМТ да ва бошқа 
жойларда ўз мавқейидан фойдаланган. 1994 йил декабрда у БМТ нинг 
Хавфсизлик Кенгашида мусулмон мамлакатлари томонидан ишлаб чиқилган 
ва Сербиядан Босния ҳамда Хорватия сербларига ёқилғи ташишини 
тақиқлайдиган резолюциясига вето қўйди. 1994 йил апрел ойида Россия 
сербларни этник тозалашда айблаган БМТ резолюциясини блоклади. 
Шунингдек, у Сербияга қарши эҳтимолий ҳаракатлар бўлмаслиги учун НАТО 
мамлакатларидан бирон бир кишининг БМТ нинг ҳарбий жиноятлари бўйича 
прокурори этиб тайинланишига тўсқинлик қилди, Босниядаги серб ҳарбий 
қўмондони Ратко Младичнинг Халқаро уруш жиноятлари суди томонидан 
чиқарилган айбловига қарши чиқди ва Младичга Россияда бошпана таклиф 
қилди. 1993 йил сентябр ойида Россия собиқ Югославиядаги 22 минг БМТ 
тинчликпарвар кучлари учун БМТнинг ваколатларини янгилашга васийлик 

қилди. 1995 йил ёзида Россия Хавфсизлик Кенгашининг 12 мингдан ортиқ 
БМТ тинчликпарвар кучларига рухсат берган резолюциясига қарши бўлди, 
бироқ вето қўймади. Сербияликга қарши Хорватия ҳужумига ҳамда Ғарб 
ҳукуматларининг 
ушбу 
ҳужумга 
қарши 
чоралар 
кўришдаги 
муваффақиятсизлигига эътироз билдирди. Энг кенг тарқалган ва самарали 
тцивилизациялар қўшилиши Босния мусулмонларини қўллаган мусулмон 
дунёси томонидан амалга оширилганди. Босния иши мусулмон 
мамлакатларида кенг тарқалган эди. Боснияликларга ёрдам турли манбалар 
хусусан, хусусий ва жамоатчилик томонидан келган. Мусулмон ҳукуматлари, 
айниқса, Эрон ва Саудия Арабистони бир-бирлари билан “ҳомийлик” ва юзага 
келган таъсирга эга бўлиш учун рақобатлашдилар. Сунний ва шиа, 
фундаментал ва дунёвий, араб ва араб бўлмаган мусулмон жамиятлари 
Марокашдан 
Малайзияга 
қадар 
бирлашдилар. 
Мусулмонларнинг 
боснияликларга ёрдами хоҳ инсонпарварлик ёрдами бўлсин (жумладан, 1995 
йил Саудия Арабистонида йиғилган 90 миллион доллар), хоҳ дипломатик 
ёрдам яққол сезиларли эди, ҳатто “Босниядаги қирғинбаротга жавоб” 
тариқасида 1993 йили Жазоирда ислом экстремистлари 12 нафар хорватни 
ўлдиришгача боришган. Урушнинг боришига ўзаро ҳамкорлик ўрнатишлар 
катта таъсир кўрсатди. Бу Босния давлатининг омон қолиши ва сербларнинг 
дастлабки йирик ғалабаларидан кейин ўз ҳудудларини қайта эгаллаб 
олишлари учун зарур бўлган. Бу Босния жамиятини исломлаштиришга ва 
Босния мусулмонларини глобал Ислом ҳамжамиятига қўшилишига, 
шунингдек, Қўшма Штатларнинг Босния эҳтиёжларига хайрихоҳ бўлишига 
туртки бўлди. 
Алоҳида ва жамоавий равишда мусулмон ҳукуматлари бир неча бор 
Босния диндорларига бирдамликларини билдирдилар. 1992 йилда Эрон 
етакчиликни қўлга олган ҳолда урушни Босния мусулмонларига қарши 
геноцидда қатнашган насроний серблар билан диний зиддият сифатида 
баҳолади. Фуад Ажами бу борада етакчилик қилар экан, Эрон “Босния 
давлатининг миннатдорчилигига жавоб қайтарган ҳолда” Туркия ва Саудия 

Арабистони сингари бошқа мусулмон кучларига намуна бўлди ва эргашишга 
ундади. Эрон таъсир ўтказаётган Ислом конференцияси ташкилоти бу 
масалани муҳокама қилди ва Бирлашган Миллатлар Ташкилотида Босния 
ишини қўллаб-қувватловчи гуруҳ тузилди. 1992 йилнинг август ойида Ислом 
дунёси вакиллари БМТ Бош ассамблеясида геноцидни инкор этдилар ва ИКТ 
(Ислом Конференцияси Ташкилоти) номидан Туркия БМТ низомининг 7-
моддасига биноан ҳарбий аралашишга чақирувчи резолюцияни киритди. 
Мусулмон мамлакатлари кейинчалик уларни қурол билан таъминлашда эркин 
бўлишлари учун 1993 йилнинг бошида Ғарбга боснияликларни ҳимоя қилиш 
учун чоралар кўришга муддат белгилади. 1993 йили май ойида ИКТ Ғарб 
мамлакатлари ва Россия томонидан мусулмонлар учун хавфсиз бошпана 
бериш ва Сербия билан чегарани назорат қилиш режасини тан олди, аммо ҳар 
қандай ҳарбий аралашувни тўхтатди. У қурол тақиқининг бекор қилинишини, 
сербиянинг оғир қуролларига қарши куч ишлатилишини, Сербия чегарасини 
агрессив равишда патрул қилишни ва тинчликпарвар кучларга мусулмон 
мамлакатлари қўшинларининг киритилишини талаб қилди. Кейинги ойда, 
Ғарб ва Россиянинг эътирозларига қарамай, ИКТ Инсон ҳуқуқлари бўйича 
БМТ конферентсиясида Сербия ва Хорватия тажовузини рад этувчи ва қурол 
тақиқига чек қўйишга чақирувчи резолюцияни қабул қилишга қарор қилди. 
1993-йил июл ойида, Ғарб томондан бироз ноқулай аҳволга солиб қўйилган 
ҳолда, ИКТ Эрон, Туркия, Малайзия, Тунис, Покистон ва Бангладешдан 
келган аскарлардан 18000 тасини БМТ тинчликпарвар кучларига таклиф 
қилди. Америка Қўшма Штатлари Эронга вето қўйди ва серблар турк 
қўшинларига қаттиқ қаршилик кўрсатдилар. Шунга қарамай, 1994 йил ёзида 
ва 1995 йилга келиб БМТ нинг 25 минг кишидан иборат ҳимоя кучлари 
Боснияга кириб борди, улар таркибидаги 7 минг нафари Туркия, Покистон, 
Малайзия, Индонезия ва Бангладеш давлатларидан келган эди. 1993 йил 
августда Туркия ташқи ишлар вазири бошчилигидаги ИКТ делегацияси 
Босрос Бутрос-Гали ва Уоррен Кристоферни боснияликларни сербларнинг 
ҳужумларидан ҳимоя қилиш учун НАТОнинг ҳаво кучлари орқали зудлик 

билан ёрдам бериши учун таъсир ўтказишга ҳаракат қилди. Маълум 
бўлишича, Ғарбнинг бу ҳаракатни бажара олмаганлиги, Туркия ва унинг 
НАТО иттифоқчилари ўртасида жиддий низоларни келтириб чиқарди. 
Кейинчалик Туркия ва Покистоннинг бош вазирлари мусулмонларнинг 
ташвишларини намойиш этиш учун Сараевога расмий ташриф буюришди ва 
ИКТ боснияликларга ҳарбий ёрдам талабларини яна такрорлади. 1995 йил 
ёзида Ғарбнинг серб ҳужумларига қарши хавфсиз ҳудудларни ҳимоя қила 
олмагани Туркияни Боснияга ҳарбий ёрдамни маъқуллашига ва Босния 
қўшинларини тайёрлантиришга сабаб бўлди, Малайзия БМТ тақиқига 
қарамасдан қурол сотишни ўз бўйнига олди, Бирлашган Араб Амирликлари 
эса ҳарбий ва гуманитар мақсадлар учун маблағ етказиб беришга рози бўлди. 
1995 йил августда ИКТ таркибидаги тўққиз мамлакатнинг ташқи ишлар 
вазирлари БМТнинг қурол тақиқини бекор қилди ва сентябр ойида ИКТнинг 
25 аъзоси боснияликларга қурол-яроғ ва иқтисодий ёрдамни маъқулладилар. 
Бошқа ҳеч қандай масала Исломда бир овоздан қўллаб-қувватланмаган 
бўлса-да, Босния мусулмонларининг аҳволи Туркияда алоҳида резонансга эга 
бўлди. Босния амалда 1878 йилгача ва назарий жиҳатдан 1908 йилгача 
Усмонли империясининг бир қисми бўлган ва Босния муҳожирлари ҳамда 
қочқинлари Туркия аҳолисининг тахминан 5 фоизини ташкил қилган. 
Боснияликларга нисбатан ҳамдардлик ва Ғарбнинг боснияликларни ҳимоя 
қила олмаётганидан ғазабланиши турк халқи орасида кенг тарқалган эди ва 
мухолиф ислом фаровонлик партияси бу масалани ҳукуматга қарши ишлатди. 
Ўз навбатида ҳукумат амалдорлари Туркиянинг барча Болқон мусулмонлари 
олдидаги 
масъулиятларини 
таъкидладилар 
ва 
ҳукумат 
Босния 
мусулмонларини ҳимоя қилиш учун БМТнинг ҳарбий аралашувини мунтазам 
равишда талаб қилиб турди. Босния мусулмонларига умматнинг энг муҳим 
ёрдамлари асоса ҳарбий ёрдам эди булар: қуроллар, қурол сотиб олиш учун 
пул, ҳарбий тайёргарлик ва кўнгиллилар. Уруш бошлангандан сўнг дарҳол 
Босния ҳукумати жиҳодчиларни таклиф қилди ва хабарларга кўра 
кўнгиллиларнинг умумий сони қарийб 4 мингга етган, бу серблар ёки 

хорватлар учун курашган чет элликларга қараганда кўпроқ эди. Уларнинг 
таркибига Эрон республикачилари ва Афғонистонда жанг қилган кўпчилик 
қўшинлар кирган. Улар орасида Покистон, Туркия, Эрон, Жазоир, Саудия 
Арабистони, Миср ва Судан аҳолиси, шунингдек, Германия, Австрия ва 
Швейцариядан келган албан ва турк муҳожир ишчилари бор эди. Саудия 
диний ташкилотлари кўплаб кўнгиллиларга ҳомийлик қилди, 1992 йилдаги 
урушнинг дастлабки ойларида кўплаб саудияликлар ўлдирилди ва 
Бутунжаҳон Мусулмон Ёшлар Ассамблеяси ярадор жангчиларни тиббий 
ёрдам учун Жидда шаҳрига қайтариб юборди. 1992 йил кузида Ливаннинг шиа 
мазҳабидаги Ҳизбуллоҳ партизанлари Босния армиясини ўқитиш учун 
келдилар, кейинчалик бу машғулот асосан Эрон Республикаси гвардиячилари 
томонидан олиб борилди. 1994 йил баҳорида Ғарбий разведка Эроннинг 400 
кишилик Республика гвардияси бўлинмаси экстремистик партизанлар ва 
террористик бўлинмалар уюштирганини маълум қилди. “Эронликлар, – деди 
АҚШ мулозими – буни Европа остонасига “юмшоқлик билан” киришнинг бир 
усули сифатида кўришган”. Бирлашган Миллатлар Ташкилотига кўра, 
жиҳодчилар 3-5 мингтача боснияликни махсус исломий ҳамжамиятлар учун 
ўқитган. Босния ҳукумати жиҳодчилардан “террористик, ноқонуний зарбалар” 
учун фойдаланган, аммо бу бўлинмалар кўпинча маҳаллий аҳолини таъқиб 
қилишган ва ҳукумат учун бошқа муаммолар келтириб чиқарган. Дейтон 
келишувлари барча чет эллик жангариларнинг Боснияни тарк этишларини 
талаб қилди, аммо Босния ҳукумати баъзи жангариларга Босния фуқаролигини 
бериш орқали ўзида сақлаб қолди ва Эрон Республикаси гвардиясини ёрдамчи 
ишчилар сифатида рўйхатга олган. “Босния ҳукумати бу гуруҳлар ва айниқса 
Эрон олдида жуда катта қарздордир, – дея таъкидлади 1996 йил бошида 
америкалик бир амалдор. – Ҳукумат уларга қарши туришга қодир эмаслигини 
исботлади. 12 ой ичида биз бу ерлардан йўқ бўлиб кетамиз, аммо жиҳодчилар 
қолишни истаб қоладилар”. 
Саудия Арабистони ва Эрон бошчилигидаги умматнинг бой давлатлари 
Босниянинг ҳарбий қудратини ривожлантириш учун жуда катта миқдордаги 

маблағ ажратдилар. 1992 йилги урушнинг дастлабки ойларида Саудия 
ҳукумати ва хусусий секторлар боснияликларга юзаки тарзда гуманитар 
мақсадлар учун 150 миллион долларлик ёрдам берганлар, лекин асосан ҳарбий 
мақсадларда ишлатилганлиги ҳам тан олинади. Таъкидланишича, 
боснияликлар урушнинг дастлабки икки йилида 160 миллион долларлик 
қуролга эга бўлишган. 1993-1995 йиллар давомида боснияликлар армияси 
учун саудияликлардан 300 миллион доллар ва қўшимча равишда 500 миллион 
долларлик гуманитар ёрдам олди. Эрон ҳам ҳарбий ёрдамнинг асосий манбаи 
бўлган ва Америка расмийларига кўра, Босния қуроллар билан таъминланиши 
учун ҳар йили юз миллион долларлаб пул ажратилган. Бошқа бир хабарга кўра, 
Боснияга урушнинг дастлабки йилларида киритилган умумий қиймати 2 
миллиард доллар бўлган қуролнинг 80 фоиздан 90 фоизигача бўлган қисми 
мусулмонларга берилган. Ушбу молиявий ёрдам натижасида боснияликлар 
минглаб тонна қурол сотиб олишга муваффақ бўлишди. Ушлаб қолинган 
юклар қуйидагиларни ўз ичига олади: бири 4 мингта милтиқ ва миллионлаб 
турдаги ўқ-дорилар, иккинчиси 11 мингта милтиқ, 30 та миномёт ва 750 
мингта ўқ-дори, учинчиси ракеталар, ўқ-дорилар ва тўппончалар. Ушбу 
жўнатмаларнинг катта қисми асосий қурол манбаи бўлган Эрон томонидан 
юборилган, аммо Туркия ва Малайзия ҳам муҳим қурол етказиб берувчилар 
бўлган. Баъзи қуроллар тўғридан-тўғри Боснияга юборилган, аммо уларнинг 
кўпи Хорватия орқали етиб борган, бунда улар ҳаво орқали Загребга, сўнг 
қуруқлик ёки денгиз орқали Сплитга ёки бошқа Хорватия портларига ва кейин 
қуруқлик орқали келган. Хабар берилишича, хорватлар рухсат бериш эвазига 
қуролларнинг учдан бир қисмига эгалик қилди ва келгусида Босния билан 
жанг қилишлари мумкинлигини билиб, ўз ҳудудлари орқали танклар ва оғир 
артиллерия ташишни тақиқлади. 
Эрон, 
Саудия 
Арабистони, 
Туркия 
ва 
бошқа 
мусулмон 
мамлакатларининг пуллари, одамлари, машғулотлари ва қуроллари 
боснияликларнинг ҳамма “бузғунчи” деб билган армиясини жуда яхши 
жиҳозланган, малакали, ҳарбий кучга айлантиришга имкон берди. 1994 

йилнинг қишида ташқи кузатувчилар унинг ташкилий ва ҳарбий 
самарадорлиги кескин ошганини айтишди. Боснияликлар янги ҳарбий 
кучларини ишга солиб, сулҳни бузишди ва дастлаб хорватларнинг захира 
ҳарбийларига қарши, кейин эса баҳорда сербларга қарши муваффақиятли 
ҳужумларни бошладилар. 
1994 йилнинг кузида Босния Бешинчи Корпуси Бирлашган Миллатлар 
Ташкилотининг Биҳачдаги хавфсиз ҳудудидан чиқиб кетди ва серб кучларини 
қайтариб олди,бу Босниянинг ўша вақтдаги энг катта ғалабасини таъминлади 
ва сербларнинг катта миқдордаги ҳудуди қайта эгаллаб олинди, қўшимчасига 
Президент Милошевишнинг сербларни қўллаб-қувватлашига қўйилган тақиқ 
вазиятни янада оғрлаштирганди. 1995-йил март ойида Босния армияси яна бир 
сулҳни бузди ва Тузла яқинида катта ҳаракатни бошлади, ва бу кейинчалик 
июн ойида Сараево атрофида ҳужумлар бошланишига сабаб бўлди. Босния 
ҳукуматининг ўз ҳарбий мувозанатида ушбу ўзгаришларни амалга ошириш 
учун уларнинг мусулмон қариндошларининг ёрдами зарур ва ҳал қилувчи 
омил эди. 
Босниядаги уруш цивилизациялар уруши эди. Уч асосий иштирокчилар 
турли цивилизациялардан келиб чиққан ва турли динларга содиқ қолган 
давлатлар эди. Қисман истисно қилинган ҳолда, иккинчи ва учинчи даражали 
актёрларнинг иштироки айнан цивилизация моделига мос равишда амалга 
оширилди. Мусулмон давлатлари ва ташкилотлари Босния мусулмонлари 
ортида тўпланиб, хорватлар ва сербларга қарши чиқишди. Православ 
мамлакатлар ва ташкилотлар сербларни ҳар томонлама қўллаб-қувватладилар 
ҳамда хорватлар ва мусулмонларга қарши чиқдилар. Ғарб ҳукуматлари ва 
элиталари хорватларнинг тарафини олишди, сербларни сиқиб чиқаришди ва 
умуман мусулмонларга бефарқ бўлишган ёки қўрқув билан қарашган. Уруш 
давом этар экан, гуруҳлар ўртасида адоват ва низолар авж олди ҳамда 
уларнинг диний ва цивилизация жиҳатлари, айниқса мусулмонлар орасида 
кучайди. Умуман Босния урушининг сабоқлари, биринчи навбатда, бўлиниш 
чизиғидаги урушларнинг асосий иштирокчилари ўзларининг цивилизациявий 

қариндошларидан катта ёрдам олишлари мумкин; иккинчидан, бундай ёрдам 
урушнинг боришига сезиларли таъсир кўрсатиши мумкин; учинчидан, 
ҳукуматлар ва бир цивилизациянинг одамлари бошқа цивилизацияга мансуб 
бўлган инсонларга бўлиниш чизиғидаги урушда курашишда ёрдам бериш 
учун қон тўкмасликлари ёки бойлик сарфламасликлари керак. 
Ушбу цивилизация учун ягона истисно Америка Қўшма Штатлари эди, 
унинг раҳбарлари мусулмонларни қўллаб-қувватладилар. Аммо амалда 
Американинг кўмаги чекланган эди. Клинтон маъмурияти БМТнинг хавфсиз 
ҳудудларини ҳимоя қилиши учун қуруқликдаги қўшинларидан эмас, Америка 
ҳаво кучларидан фойдаланишни маъқул топди ва қурол тақиқининг бекор 
қилинишини ёқлаб чиқди. Лекун улар ўз иттифоқчиларини кейинчалик 
қўллаш мақсадида жиддий босим ўтказмади, аммо Эроннинг боснияликларга 
қурол-аслаҳа етказиб беришига ва Саудия Босниянинг қурол сотиб олишини 
молиялаштиришига панжа орасидан қарашди ва 1994 йилда тақиқ жорий 
қилишни тўхтатди. Шундай қилиб, АҚШ иттифоқчиларига қарши чиқди ва 
НАТОда катта инқироз деб қабул қилинган нарсага сабаб бўлди. Дайтон 
келишувлари имзолангандан сўнг, Америка Қўшма Штатлари Саудия 
Арабистони ва бошқа мусулмон мамлакатлари билан Босния кучларини 
ўқитиш ва жиҳозлаш борасида ҳамкорлик қилишга келишиб олди. Шундай 
қилиб, савол туғилади: нима учун уруш пайтида ва ундан кейин АҚШ 
цивилизация моделини бузган ва Босния мусулмонларининг манфаатларини 
ҳимоя қилган ва мусулмон мамлакатлари билан биргаликда уларнинг номидан 
иш юритадиган ягона мусулмон бўлмаган мамлакат бўлди? Бу 
америкаликларнинг ғайри оддийлигини қандай тушуниш мумкин? 
Битта эҳтимоллик шундаки, у ҳақиқатан ҳам ғайриоддийлик эмас, балки 
аниқ ҳисобланган цивилизациявий сиёсат эди. Боснияликлар билан бирга 
бўлиб, тақиққа барҳам беришни таклиф қилиб, АҚШ Эрон ва Саудия 
Арабистони сингари фундаментал мусулмон мамлакатларининг илгари 
дунёвий ва европалик бўлган боснияликларга таъсирини камайтиришга 
ҳаракат қилди. Аммо, агар уларнинг бундай ниятлари бўлса, нима учун АҚШ 

Эрон ва Саудия ёрдамига қарши чиқмади ва нега улар Ғарб ёрдамини 
қонунийлаштирадиган тақиқни бекор қилишга астойдил ҳаракат қилмади? 
Нега Америка расмийлари Болқонда исломий фундаментализмнинг хавф-
хатарлари тўғрисида оммавий равишда огоҳлантирмадилар? Америка хатти-
ҳаракатларининг алтернатив изоҳи шундаки, АҚШ ҳукумати мусулмон 
дунёсидаги дўстлари, хусусан Туркия ва Саудия Арабистони босими остида 
эди ва улар билан яхши муносабатларни сақлаб қолиш учун уларнинг 
истакларига қарши бормади. Бироқ, бу муносабатлар Босния билан боғлиқ 
бўлмаган умумий манфаатларга асосланади ва америкаликларнинг Боснияга 
ёрдам бера олмаслиги сабабли мавжуд алоқалар катта зарар кўриши 
эҳтимолдан узоқдир.
Бундан ташқари, АҚШ нега Боснияга юборилган Эрон қурол-аслаҳа 
оқимининг катта ҳажмини маъқуллаши ҳақидаги саволга жавоб бермайди, 
ўзлари эса бошқа жабҳаларда доимий равишда Эрон билан баҳслашишади ва 
Саудия Арабистони Босниядаги таъсир учун Эронга рақиб ҳам эди. 
Гарчи цивилизациявий сиёсатга оид фикрлар Америка муносабатларини 
шакллантиришда маълум рол ўйнаган бўлса-да, бошқа омиллар кўпроқ 
таъсирга эга бўлган кўринади. Америкаликлар ҳар қандай ташқи можарода 
яхшилик ва ёвузлик кучларини аниқламоқчи ва ўзларини аввалгиларига 
мослаштиришни истайдилар. Урушнинг бошида сербларнинг ваҳшийликлари 
уларни бегуноҳ одамларни ўлдирадиган ва геноцидда қатнашган "ёмон 
одамлар" сифатида тасвирлашга олиб келди, боснияликлар эса ўзларини ночор 
жабрдийдалар қиёфасини илгари суришга муваффақ бўлишди. Уруш 
давомида Америка матбуоти Хорватия ва мусулмонларнинг этник 
тозаланишига ва уларнинг уруш жиноятларига ёки Бирлашган Миллатлар 
Ташкилотининг хавфсизлик зоналарини ва Босния қўшинлари томонидан сулҳ 
тузиш тартиб-қоидаларига жиддий аҳамият бермади. Ребекка Вестнинг 
сўзларига кўра, боснияликлар америкаликлар қалбида Болқон халқлари 
севимлиларига айланди, азоб-уқубатларга дучор, бегуноҳ қурбонлар бўлиб, 
ҳеч қачон уларнинг ташкилотчиси эмаслар”. 

Америка зиёлилари ҳам боснияликларга нисбатан яхши муносабатда 
бўлишган, чунки улар маданиятли мамлакат ғоясини ёқлашган ва урушнинг 
дастлабки босқичларида Босния ҳукумати ушбу имиджни муваффақиятли 
илгари сурган. Уруш давомида Америка сиёсати қайсарлик билан кўп 
миллатли Боснияга содиқ қолди, лекин Босния серблари ва хорватлари буни 
қабул қилишмади. Гарчи кўп миллатли давлатни яратиш имконсиз эканига 
америкаликларнинг ўзлари ҳам ишониб турган, боз устига бир этник гуруҳ 
бошқасига қарши геноцидни амалга ошираётган бир пайтда Америка элитаси 
бу пародоксал ҳолатни англаган ҳолда, Босния ишига хайрихоҳлик билдирди. 
Америка идеализми, ахлоқпарварлик, гуманитаризм, соддалик ва Болқонга 
нисбатан бехабарлик уларни Боснияни қўллаб-қувватловчи, сербларга эса 
қарши томонга айлантириб қўйди. Шу билан бирга, америкаликларнинг 
Боснияни қуроллантиришга Эрон ва Саудияга рухсат берганини ҳисобга 
олмаса, уларда хавфсизлик жиҳатдан қизиқиш ва улар орасида бирор-бир 
маданий боғлиқликнинг йўқлиги Американи Боснияга катта ёрдам 
бермаслигига сабаб бўла олади. Америка ҳукумати урушдан манфаатдор 
эканлигини тан олишдан бош тортиб, иттифоқчиларидан ажралди, жангларни 
узайтирди ва Болқонда Эроннинг кучли таъсирида бўлган мусулмон давлати 
яратилишига ёрдам берди.
Якунда боснияликлар АҚШга нисбатан нафрат уйғонди, мусулмон 
дўстларига нисбатан чуқур миннатдорлик ҳиссини туйишди, чунки улар 
боснияликларнинг омон қолиши ва ғалабага эришишлари учун пул ва 
қуроллар билан ёрдам бериб туришди. 
“Босния, бу – бизнинг Испаниямиз, – деб қайд этганди француз 
журналисти Бернард-Анри Леви, – Босния ва Герцеговинадаги уруш Испания 
фуқаролик урушидаги фашизмга қарши курашнинг ҳиссий эквиваленти 
бўлди. У ерда вафот этганлар бошқа биродарларини қутқаришга ҳаракат 
қилган шаҳидлар деб ҳисобланадилар”. Таққослаш ўринли. Цивилизациялар 

асрида Босния, бу – ҳамма учун Испания. Испания фуқаролик уруши сиёсий 
тизимлар ва мафкуралар ўртасидаги уруш бўлган бўлса, Босния уруши 
цивилизациялар ва динлар ўртасидаги уруш эди. Демократлар, коммунистлар 
ва фашистлар ўзларининг мафкуравий биродарлари билан курашиш учун 
Испанияга бордилар ва демократик, коммунистик ва энг фаол фашистик 
ҳукуматлар ёрдам кўрсатдилар. Югославия урушлари Ғарб христианлари, 
православлар ва мусулмонлар томонидан ўзларининг цивилизациялашган 
қариндошлари 
номидан 
ташқи 
қўллаб-қувватлашга 
ўхшаш 
катта 
сафарбарликни кўрдилар. Православларнинг, Исломнинг ва Ғарбнинг асосий 
кучлари чуқур аралашдилар. Тўрт йилдан сўнг Испания фуқаролик уруши 
Франко кучларининг яққол ғалабаси билан якунланди. Болқонда диний 
жамоалар ўртасидаги урушлар вақтинча тўхташи ва ҳатто тўхтаб қолиши 
мумкин, аммо ҳеч ким ҳал қилувчи ғалабага эриша олмайди ва ҳеч қандай 
ғалаба мавжуд эмаслиги уруш ҳали тугамаслигини англатади. Испания 
фуқаролик уруши Иккинчи жаҳон урушининг бошланиши эди. Босния уруши 
эса цивилизациялар тўқнашувида яна бир қонли воқеа бўлди. 

жүктеу/скачать 3.88 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: