Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
алдап тұрған жоқсыңдар ма? Ертең осы күнiмiзге де зар болып қалмайық, — дедi бағанағы шал. — Мен — датқа ауылдағы Мәменнiң Сүлейменiмiн. Жұрт менi “қарақшы” деп жүр екен ғой. Бiрақ мен қарақшылығымды кiмге iстейтiнiмдi бiлемiн. Қашан да момын жұртқа жақпын, озбырға өшпiн. Егер осы екеуiн сабағандарың үшiн бiреу сендерге көз алартатын болса, онымен алдымен өзiм есеп айырысамын. Ал ендi сабаңдар екеуiн. Бұл сәтте Құлтан мен Тәңкi: «Ойбай, басым айналып кеттi». «Iшек-қарным ақтарылып, аузыма келдi». «Аяғымды арқан қиып барады», — деп зарлап тұрған. Осы кезде қобыраған шашы қураған шөптей әппақ болып кеткен тарамыс бiр кемпiр Құлтанға жақындап барды: — Әй, менiң Абылайымды ату жазасына кестiретiндей не жазып едi саған? — Сосын екi көзiнен аққан жасты сүрттi: — Қарғыс атсын сенi, оңбаған, — деп бетiне бiр түкiрдi. Одан соң бiр бала жүгiрiп барып: — Менiң көкемдi қайда айдатып жiбердiңiз? — деп сұрады. — Бiрақ ол кемпiрге ұқсап, бiр түкiрумен шектелмедi. — Қайда, қайда деймiн көкем? — деп зар етiп жылады да, қолындағы талдың жас шыбығымен Құлтанның басына сабай жөнелдi. Зарлаған бала сабауын бiраздан соң әзер тоқтатты. Бұл кезде басқа бiр-екi бала қызық үшiн бе, әлде оған деген iшкi есептерi бар ма, әйтеуiр Тәңкiнi таяқтап жатты. Оларға қосылып шеттегi әйелдер де екi белсендiнi жұла бастады. — Өле қал осы күйiңде! — Сендерден кек алатын күнге жеткiзген Құдайға ризамын. Өлә, мынау ыңырсиды ғой, тағы. Баяғыда менiң шалымды ат құйрығына байлатып, сүйреткенiңде оның жанайқайына құлақ та асқан жоқ едiң ғой. Мә саған, залым! Мә, саған! — десiп, екi әйел Құлтан мен Тәңкiнiң шаштарын жұлды. Беттерiн шапалақтап соқты. Одан кейiн екеуiн әткеншектей ары-берi шайқалтып, жандарын көздерiне көрсеттi. Күйеуiнiң көрiп жатқан азабына шыдамаған Нәзия үйден атып шықты: 275 Сүлеймен қарақшы — Үйбай, шешейлер-ау, өлтiрдiңдер ғой. Қойсаңдаршы, — деп сыңси жылап, Құлтанды қорғаштап, құшақтай алды. Екi әйел ендi: — Ә, салдақы! Бұл албастың бiздiң байымызды өлтiргенде жаның ашыған жоқ емес пе? — деп Нәзияға жабыла кетiстi. Бар ашулары бойларынан шығып, қаһарланған екi әйел Нәзияны жерге құлатып, тепкiнiң астына алды. Лезде Нәзияның бетiн қан жуды. — Мына қатындарды ажыратшы, — дедi Сүлеймен Ажанға. — Нәзияны үйге апарып тық. Әйтпесе байына кектенген мыналар сорлыны өлтiрiп қояр. Ажан Нәзияны сабаған әйелдердiң екеуiн екi жаққа итерiп- итерiп тастады. Сөйттi де Нәзияны қолтықтап, үйiне жеткiздi. — Неге әкетесiңдер оны? Ол да байымен бiрдей қорлық көруi керек едi. Оның да бiзге көрсетпегенi жоқ. — Зорлықтың бәрiн Құлтан бастап жүр де. Сондықтан о байғұсты ұрудың қажетi не. Ендi мен сендерге бiр қызық нәрсе көрсетейiн. Асулы тұрған екi белсендiнiң арттарын жалаңаштап берейiн. Солқылдақ шыбықпен сол жерлерiн сабап-сабап алыңдар, — деп Ажан қонышынан екi жүздi ұзын қанжарын шығарып, Құлтан мен Тәңкiнiң шалбарларын тiлгiлеп-тiлгiлеп тастады. Жоқ, тiлгiлемедi. Майлы жерлерiнiң тұстарын ойып кесiп тастады. Бұл көрiнiске балалар күлiсiп, мәз болысты. Ал әйелдер жағы: — Үйбай, бетiм-ау, екеуiнiң де арттары тура қатындардiкi сияқты әппақ, әрi жап-жалпақ екен-ау, — деп беттерiн шымшып, терiс қарасты. Балалар болса қолдарындағы шыбықтарымен Құлтан мен Тәңкiнiң сол жалаңаш жерлерiн соға бастады. — Қара, құйрығы тiлiнiп, қанап кеттi, — дедi бiрi. — Ал мынанiкi қатты ма, шыбықтың iзi батпайды, — дедi екiншi бала. — Ойбай, Сүке, өлдiм! Қой деңiзшi мыналарға. Жүрегiм сығылып кеттi. Өкпем таңдайыма кептелдi, — деп байлаулы екеу қарлығыңқы дауыспен айқайлады. Көздерiнен парлап жас ақты. — Бұлар қазiрше осылай тұра берсiн, — дедi Сүлеймен ауыл адамдарына қарап. — Балдар, сендер ұруды қоя тұрыңдар. Ендi бәрiң Құлтанның үйiне кiрiп, жарамды заттардың барлығын қолды қылыңдар. Одан кейiн анау ақырдағы байлаулы семiз мiнiс атын сойып алыңдар. |