225
қиял негізінде туындайтыны, ертегілерді
әдебиет тарихшыларының
адамның жоққа нанған шағындағы сөзі деп ғалым дұрыс есептеген
[294, 232-233
б.
].
Сондай-ақ ертегілердің астарлы мағынасы өнегелі, тәлім-тәрбие
беру мақсатымен айтылады дей отырып, біріншіден,
халықтың
ұмытылған сөздері ертегіден табылмақ деп, оның (фольклордың)
тілтану жағынан керектігіне баса назар аударғандығы мәнділігі назар
аудартады. Екіншіден, бала рухын, қиялын тәрбиелеуге ертегі
керектігі, яғни баланың қиялын дамытуға, сөйлеуге үйретуге қажеттігі
дәріптелген. Үшіншіден, бұрынғылардың сана-саңлау,
қалып-салты
жағынан дерек беруімен де ертегі мәнділігі көрсетілген [294, 235
б.
].
Міне, бұдан біз ғалым А. Байтұрсыновтың фольклорды- көненің ізі,
дайын тілдік материал, әрі өскелең ұрпақты тәрбиелеу, сөйлету, тілін
ұстарту құралы, әрі таным көзі реті, әрі халықтың өткенінен: әдет-
ғұрпы, салт- дәстүрі, тұрмыс-тіршілігінен хабар беретін тарихи-
этнографиялық дерек көзі деп те т.б. қарастырғанын көреміз. Ал
«...
елде тұрған адамдар ертегілерді жинап, жоғалмасына қам болу
Достарыңызбен бөлісу: