Әғүүҙү билләәһи минәш-шәйтанир-ражиим. Бисмилләәһир-рахмәәнир-рахиим

Бисмилләһир-рахмәәнир-рахиим

— Атаҡайым, мин төшөмдә ун бер йондоҙ менән Ҡояшты һәм Айҙы күрҙем. Улар миңә сәждә итте.

— Йософ менән төпсөк туғаныбыҙҙы (Бинийәминде) атайыбыҙ беҙҙән артыҡ ярата. Гәрсә, беҙ күберәк һәм көслөрәк булһаҡ та. Ысынын да, атайыбыҙ бик ныҡ яңғылыша (ул беҙгә ғәҙел түгел).

— Ий, атабыҙ! Һин ни өсөн Йософто беҙгә ышанып тапшырмайһың? Беҙ уға бары тик изгелек кенә теләйбеҙ. (12)

— Иртәгә һин уны беҙҙең менән (сәхрәгә) ебәр: рәхәт­ләнеп (ашап-эсеп), уйнаһын. Шикләнмә, беҙ уны (бәлә-ҡаза­нан күҙ ҡарабыҙ кеүек) һаҡларбыҙ, — тинеләр. (13) Ата кеше әйтте:

— Уны алып китһәгеҙ, миңә ҡыйын булыр. Һеҙ абайлама­ған саҡта уны бүре ашар, тип ҡурҡам. (14) Әйттеләр:

— Беҙ ҡеүәтле төркөм (ошо ҡәҙәр ҙә күп кеше) була тороп, уны бүре ашап китһә, әлбиттә, был ҙур кәмселек булыр ине (ояты ғына ни тора!)

15. Уны алып китеп, ҡойо төбөнә һалырға ҡарар ҡылған­дан һуң, Беҙ Йософҡа уахи күндерҙек:

— Һис шикһеҙ, һин ҡасан да булһа, үҙҙәренең уйында ла булмаған саҡта (һине танымаған саҡта) уларға был ҡылғандары тураһында һөйләп бирерһең, — тинек.

— Һеҙҙең мәкерле нәфсегеҙ яман эште яҡшы итеп күрһәткән. Хәҙер миңә күркәм сабырлыҡ кәрәк. Һеҙ миңә төшөндөрөп бирҙегеҙ: миңә ярҙам (һеҙҙең тарафтан түгел) бары тик Аллаһтан ғына киләсәк.

— Һөйөнсө! Бына Һиңә бер ул! - тине. Уны һатып е­бәрер өсөн, хазина кеүек һаҡлап алып киттеләр. Аллаһ уларҙың нимә ҡылғанын бик яҡшы белә ине. (20) Уны арзан ғына хаҡҡа, бер нисә дирһәмгә һатып ебәрҙеләр. Һатыулашып тор­манылар. (21) Уны һатып алған Мысыр кешеһе ҡатынына әйтте:

— Быңа иғтибарлы бул! Яҡшылап ҡара! — тине. — Күңе­лем һиҙә, беҙ унан файҙа күрәсәкбеҙ, һис юғында беҙ уны уллыҡҡа алырбыҙ.

Бына шулай итеп, Беҙ төшөндә күргәндәрҙе тормошҡа ашырыу өсөн, төш юрау хикмәттәрен өйрәтер өсөн, уны шундай ергә урынлаштырҙыҡ. Аллаһ үҙ әмерен еренә еткереп үтәрҙәй ҡөҙрәт эйәһе. Ләкин кешеләрҙең күбеһе был турала белмәй.

• 
  Яныма кил, — тине.
  

— Аллам һаҡлаһын! — тине. — Ирегеҙ минең хужам. Ул миңә яҡшылыҡ ҡылды. Хаҡтыр, кәферлек ҡылғандар бәхеткә ирешмәҫ. (24) Ҡатын һәр ваҡыт Йософто теләй ине. Раббының (зина ҡылыуҙың ҙур гөнаһ икәнен) дәлилен күрмәгән булһа, уны яуызлыҡ һәм нәжес ғәмәлдәрҙән ҡотҡарырға теләүен һиҙенмәгән булһа, бәлки Йософ та был ҡа­тынды теләгән булыр ине. Шик юҡ, ул ихлас ҡолдарыбыҙҙан ине. (25) Икеһе лә ишеккә табан йүгерҙе. Ҡатын уның күлдәгенең артҡы итәген йыртып төшөрҙө. Ишек төбөндә улар ҡатындың ире менән осрашты. Ҡатын әйтте:

— Һинең ғаиләңә зыян һалырға теләгән кешене ниндәй яза көтә? Зинданмы, әллә сыҙап булмаҫ язамы? — тине.

26. Йософ:

— Ул мине аҙҙырырға теләне, — тине. Ҡатындың туғандарынан береһе шаһитлыҡ итте:

— Әгәр уның күлдәге алғы яҡтан йыртылған булһа, ҡатын дөрөҫөн әйткән булыр. Был иһә ялғанлаған булыр, — тине. (27) — Әгәр күлдәк артҡы яҡтан йыртылған булһа, ҡатын ялғанлай. Был иһә дөрөҫөн әйтә. (28) Күлдәктең артҡы тарафтан йыртылғанын күргәс, (хаҡим) ҡатынына:

— Шик юҡ, был һеҙ — ҡатындарҙың мәкерле хәйләһелер. Ысындан да, һеҙҙең хәйлә иң шәп ҡаптыра торғандар­ҙан була, - тине. (29) - Әй, Йософ! Һин быны башҡаларға һөйләмә. Ә һин, ҡатын, гөнаһың өсөн ғәфү үтен. Сөнки Һин гөнаһлы булдың. (30) Шәһәр ҡатындары әйтте:

- Ғәзиздең ҡатыны егетте аҙҙырырға уйлаған. Ул Йо­софҡа муйынынан ғашиҡ икән. Ул, ысындан, да мөхәббәтенән хыяланғандыр, - тинеләр. (31) Шәһәр ҡатындары­ның ғәйбәтен ишетеп, хужабикә уларҙы ҡунаҡҡа саҡырҙы: янтайып, (терһәктәр менән таянып) ял итер өсөн, яҫтыҡтар-мендәрҙәр әҙерләтте. Уларҙың һәр берһенә бысаҡ бирҙертте. (Ҡатындар бысаҡ менән емеш киҫә башлауға уҡ, хужабикә Йософҡа):

— Бар, улар янына сыҡ! — тип бойорҙо.

Йософто күреүгә, ҡатындар уның мөһабәт икәнен аңланылар. (Үҙҙәре лә белмәй) бармаҡтарын турайҙар ине. Һәм әйттеләр:

— Йә, Раббым, сөбхәналлаһ, был әҙәм заты түгелдер, был мөһабәт бер фәрештәҙлр, - тинеләр. (32) Шунан һуң хужабикә әйтте:

— Бына, шуның арҡаһында һеҙ минең ғәйбәтемде һатты­ғыҙ. Әйе, мин нәфсемде уның менән ҡәнәғәтләндерергә уй­лаған инем. Ләкин ул был эштән ҡәтғи баш тартты. Әгәр ҙә ул минең теләгемде үтәмәһә, һис шикһеҙ, зинданға ябыла­саҡ; һәм, әлбиттә, мәсхәрәгә ҡалып (һарайҙан) ҡыуыласаҡ, — тине. (33) — Йә, Раббым, — тине Йософ. — Минең өсөн зина­дан зиндан яҡшыраҡ. Әгәр ҙә улар ҡорған хәйләләрҙән мине ҡотҡармаһаң, мин уларға тартылып, юлдан яҙғандар араһында ҡалырмын. (34) Раббы уның доғаһын ҡабул итте. Тегеләр­ҙең хәйләһен емерҙе. Аллаһ барыһын да ишетеп, яҡшы белеп тора. (35) (Ғәйепһеҙ икәнен белһәләр ҙә, ғәйбәтселәрҙең ауыҙын томалар өсөн, хужалай ҡатынының күңеле булһын, тип) Йософто ваҡытлыса зинданға ташларға булдылар. (36) Уның менән бергә зинданға тағын ике егетте ултырттылар. Шуларғың береһе әйтте:

— Мин төшөмдә шәрәб (хәмер) яһағанымды күрҙем, — тине.

— Мин баш осомда икмәк күтәреп барам икән тип. Икмәгемде ҡоштар соҡой, имеш, — тине икенсеһе. — Төшөбөҙҙө юрап бир. Беҙ һине бик изгелекле кеше, тип уйлайбыҙ. (37) (Йософ) әйтте:

— Беҙгә һәр көндө килтерелә торған аш килеп еткәнсе, мин, һис шикһеҙ, төшөгөҙҙө юрармын, — тине. — Был — Раббымдың өйрәткәндәрендәндер. Хаҡтыр, мин Аллаһҡа ышанмаған халыҡтан йыраҡҡа киттем. Әхирәт көнөн инҡар итеүселәр ҙә улар ине. (38) Бабаларым Ибраһим менән Исхаҡ һәм атайым Яҡуп тотҡан динде тотам, һис бер нәмәне, һис бер кемде Аллаһ менән тиң күрергә ярамай. Был — Аллаһтың беҙгә — кешеләргә биргән бәрәкәтеҙер. Тик кешеләр­ҙең күбеһе (Аллаһҡа) шөкөр итмәй. (39) Әй, ике зиндандашым, төрлө уйҙырма тәңреләргә ышаныу яҡшымы, әллә бер кемдең дә көсө етәлмәҫ, берҙән бер Аллаһҡа инаныумы? (40) Аллаһтан башҡаларға табыныуығыҙ һеҙҙең һәм аталарығыҙ уйлап сығарған бер нисә исем генә бит. Аллаһ уларға бер ниндәй ҙә вазифа бирмәне. Хөкөм бары тик Аллаһ ихтыярында. Ул Аллаһтан башҡаһына ғибәҙәт ҡылмаҫҡа әмер итте. Бына, иң дөрөҫ дин шул булыр. Ләкин кешеләрҙең күбеһе быны белмәй. (41) Әй, ике зиндандашым, (төштәрегеҙ тураһында әйтәйем) берегеҙ (баштағы кеүек үк) Хужаһына шәрәб (хәмер) эсерәсәк; икенсегеҙҙе иһә аҫып ҡуясаҡтар һәм ҡоҙғондар уның башын соҡоп, тамаҡ туйҙырыр. Һорағандарығыҙҙы юрау ошоның менән тамам булды. (42) Зиндандан ҡотоласағына ул әйтте:

— Хужаң янына ҡайтҡас, һин мине иҫеңә төшөр (бәлки ул мине зиндандан ҡотҡарыр), — тине. Ләкин шайтан (ул әйткәндәрҙе) онотторҙо. Шуға күрә, Йософ бер нисә йылға зинданда ҡала бирҙе.

43. Бер уаҡыт Мысыр батшаһы әйтте:

— Мин төшөмдә ете ябыҡ һыйырҙың ете һимеҙ һыйыр­ҙы ашағанын күрҙем. Унан һуң ете йәшел башаҡ менән ете ҡоро башаҡ күрҙем. Ярандарым, юрай алһағыҙ, төшөмдө юрап бирегеҙ, — тине. (44) (Юраусылар) әйтте:

— Былар, бары тик һаташыу ғына, — тинеләр. — Беҙ бындый буталсыҡ төштәрҙе юрай алмайбыҙ.

45. Зиндандан ҡотолған кеше байтаҡ ваҡыттан һуң Йософто иҫенә төшөрөп әйтте:

— Мин һеҙҙең төшөгөҙҙө юрата алам, — тине. — Мине зин­данға алып барығыҙ. (46) (Зинданға кергәс, ул) әйтте:

— Әй, Йософ, һин тура һүҙле кеше. Ете ябыҡ һыйыр­ҙың ете һимеҙ һыйырҙы ашауы тураһында, ете йәшел башаҡ менән ете ҡоро башаҡ тураһындағы төштө юрап бирһәңсе, — тине. — Юрауыңды ҡайтып кешеләргә һөйләрмен, бәлки, улар ҙа аңлар. (47) Йософ әйтте:

— Ете йыл тоташтан ғәҙәттәгесә иген игегеҙ. Әҙ миҡ­дарҙа ғына ашап, ҡалғанын башаҡта ҡалдырығыҙ. (48) Шунан һуң ете йыл рәттән аслыҡ булыр. Ашлыҡты ор­лоҡлоҡ ҡына ҡалдырып, ете йыл буйына ашағыҙ. (49) Шунан һуң тағын бер йыл киләсәк, ул йылда кешеләргә (Аллаһтан) мул ямғыр яуасаҡ һәм ул йылда (емеш һуттары менән үҫемлек майы) һығып, (һыйыр, кәзә, дөйә, һарыҡтарҙы) һауырҙар.

— Уны минең янға алып килегеҙ, — тине. Йомошсо зинданға кергәс, Йософ әйтте:

— Батша янына ҡайт: бармаҡтарын бысаҡ менән ту­рай башлаған ҡатындарға нимә булды? - тип һора. Шик юҡ, Аллаһым уларҙың хәйләһен бик яҡшы белеп тора. (51) Батша ҡатындарға әйтте:

— Йософ менән ләззәт кисергә теләгән сағығыҙҙа һеҙ ниндәй хәлдә инегеҙ? - тине.

Ҡатындар әйтте:

— Аллам һаҡлаһын, беҙ унан һис бер яманлыҡ күрмәнек, - тинеләр.

Ғәзиздең ҡатыны әйтте:

— Бөгөн дөрөҫлөк уртаға сыҡты. Мин уны аҙҙырырға теләнем. Шик юҡ, ул — ғәҙел кеше, — тине. (52) Йо­соф әйтте:

— Ғәзиз өйҙә юҡ саҡта уға хыянат итмәгәнемде һәм Аллаһтың ысын хыянатсылар ҡорған хәйләһен юҡҡа сығараса­ғының барыһын да ул белеп торһон, — тине. (53) (Ҡатын әйтте):

— Мин үҙемде аҡларға тырышмайым, сөнки нәфсең­де тыя алмау яманлыҡҡа этә, әгәр ҙә Аллаһ һаҡламаһа. Шик юҡ, Раббым ярлыҡаусы, ғәфү ҡылыусы. (54) Батша әйтте:

- Уны бында алып килегеҙ, - тине. - Мин уны үҙ яны­ма алам.

Уның менән һөйләшкәс:

— Бөгөндән һин янымда юғары дәрәжәле һәм ышаныс ҡаҙанған вазифалы кеше һаналырһың, — тине. (55) Йософ әйтте:

— Мине өлкәнең ер байлыҡтарына (иген баҫыуҙарына) башлыҡ ит. Мин уларҙы яҡшы һаҡлармын, сөнки мин был эштәрҙе яҡшы беләм, — тине. (56) Бына шулай итеп, Беҙ Йософто үҙе теләгәнсә ғәмәл ҡылырлыҡ вазифалы иттек. Үҙебеҙ ихтыяр иткән һәр кешегә рәхмәтебеҙҙе бирҙек. Изгелек ҡылғандарҙың изгелектәрен заяға сығармайбыҙ. (57) Иман килтереп, яманлыҡтарҙан һаҡланғандар өсөн Әхирәт бүләге тағын да хәйерлерәк. (58) (Аслыҡ йылды Яҡуптың ул­дары икмәк һорап, Мысырға килде.) Йософтоң ҡәрҙәштәре килеп, уның хозурына керҙе. Йософ уларҙы таныны. Улар уны таныманы. (59) Йөктәре төйәлеп бөткәс: Йософ әйтте:

— Бер атанан тыуған туғанығыҙҙы минең янға алып килегеҙ,— тине. — Күреп тораһығыҙ бит, мин һеҙгә дөрөҫ үлсәтеп бирҙем. Мин ҡунаҡсылдарҙың иң йомарты. (60) Әгәр уны минең янға алып килмәһәгеҙ, ҡабат мин һеҙгә бер үлсәм дә (ашлыҡ) бирәсәк түгелмен. Ҡабат килеп йөрөмәгеҙ! (61) Әйттеләр:

— Уны атабыҙҙан һорап алырға тырышырбыҙ. Әлбиттә, беҙ быны эшләйәсәкбеҙ, — тинеләр. (62) Йософ хеҙмәтселәренә әйтте:

— Ашлыҡ өсөн биргән тауарҙарын (аҡсаларын) йөктәре эсенә йәшереп ҡуйығыҙ. Өйҙәренә ҡайтып еткәс, улар шул тауарҙарҙы табып алыр ҙа, бәлки, яңынан (икмәк һатып алыр өсөн) бында килерҙәр, — тине.

63. Ата кеше янына ҡайтып еткәс, әйттеләр:

— Эй, атабыҙ, икмәк алыу юлы беҙгә ябылды. Туғаныбыҙҙы (Бинийәминде) беҙгә эйәртеп ебәрһәң генә, беҙгә икмәк бирерҙәр. Ысынлап та, беҙ уны яҡшы һаҡларбыҙ, — тинеләр. (64) Яҡуп әйтте:

— Бынан алда ла ҡәрҙәшегеҙҙе ышанып тапшырғаным кеүекме? — тине. — Быныһын да шулай итеп һеҙгә ышанып тапшырайыммы? (Мин уны фәҡәт Аллаһҡа ғына ышанып тап­шыра алам.) Аллаһ иң ышаныслы һаҡлаусы. Мәрхәмәтлеләрҙең мәрхәмәтлеһе — Аллаһ.

65. Йөктәрен сискәндә улар үҙҙәренең тауарҙарын таптылар. Һәм әйттеләр:

— Эй, атаҡайыбыҙ, нимә эшләйбеҙ? Тауарҙарыбыҙ кире үҙебеҙгә ҡайтҡан, был аҡсаларға тағын бер дөйә йөгө икмәк алып ҡайтырбыҙ. Алып ҡайтҡан икмәгебеҙ бик тә әҙ миҡдарҙа бит. Туғаныбыҙҙы һаҡлап ҡына йөрөтөрбөҙ, - тинеләр. (66) Яҡуп әйтте:

— Бәләгә юлыҡтырмайынса, уны һау-сәләмәт килеш алып ҡайтасаҡбыҙ, тип, Аллаһ исеме менән ант итмәһәгеҙ, мин уны һеҙгә биреп ебәрмәйем, — тине.

(Ул теләгәнсә) ант иттергәндән һуң, тағын әйтте:

— Беҙҙең һөйләшеүгә Аллаһ шаһит, — тине. (67) Унан өҫтәне: — Улдарым, шәһәргә бөтәгеҙ ҙә бер ҡапҡанан кермәгеҙ. Айырым-айырым, төрлө ҡапҡаларҙан керегеҙ! Юҡһа, мин һеҙҙе бер нисек тә Аллаһтың язаһынан ҡотҡара ал­маҫмым. Хөкөм Аллаһтан башҡаға бирелмәгән. Шуға күрә, мин бары тик Уға ғына ышанам. Тәүәккәл итеүселәр бары тик Уға ғына баш эйһендәр.

- Беләһеңме, мин һинең туғаның бит, - тине. - Уларҙың ҡылғандары өсөн һин бик ҡайғырма.

Садретдин Ғүмүш тәфсиренән.)

- Әй, карауансылар, һеҙ бурҙарһығыҙ! - тип ҡысҡырҙы. (71) (Карауансылар боролоп):

— Һеҙ нимә юғалттығыҙ?-тип һоранылар. (72) Былары әйтте:

— Батшабыҙҙың һыу эсә торған затлы һауытын эҙләйбеҙ; уны табып килтергән кешегә бер дөйәгә төйәрлек ашлыҡ бирәсәкбеҙ. Был эшкә мин яуаплы, — тине йомошсо.

—Ярар, ялғанығыҙ тотолһа, нимә буласаҡ (һеҙ шуны беләһегеҙме)?—тинеләр. (75) Уның язаһы, юғалған һауыт кемдең йөгөндә табылһа, шул кеше үҙе түләү буласаҡ. Беҙ ғәҙел­һеҙҙәрҙе шулай язалайбыҙ.

— Ул урлаған булыуы ла бик ихтимал, уның ағаһы ла ҡараҡ ине, — тинеләр.

Йософ һис нимә һиҙҙермәне, әммә эсенән генә уйлап ҡуй­ҙы: һеҙ әле һаман да шундай уҡ яман заттар икәнһегеҙ. Аллаһ һеҙҙең нимә һөйләгәнегеҙҙе бик яҡшы ишетеп тора. (78) Әйттеләр:

— Әй, Ғәзиз, ысындан да, уның бик ҡарт атаһы бар. (Төпсөгөн юғалтыуға ҡарт түҙмәҫ) бының урынына беҙҙең берәйебеҙҙе алып ҡал. Сөнки беҙ һине изгелек ҡылыусы, тип беләбеҙ. (79) Ул әйтте:

— Әйберебеҙҙе йөгөнән тапҡан кешенән башҡаһын алып ҡалыуҙан Аллам һаҡлаһын. Шулай итһәк, беҙ, ысындан да, ғәҙелһеҙлек ҡылған булыр инек.

80. Өмөттәре өҙөлгәс, улар бер аҙ ситкә китеп кәңәшләштеләр. Олораҡтарынан берһе (Йәһүдә) әйтте:

— Атайыбыҙ беҙҙе Аллаһ исеме менән ант иттерҙе. Уҙғанын­да ла Йософ менән нисек итеп ғәҙелһеҙлек ҡылғанығыҙҙы оноттоғоҙмо ни? Атайыбыҙ рөхсәт иткәнсегә саҡлы йәки Аллаһ үҙе хөкөм сығарғанға ҡәҙәр, был ерҙән китмәйем. Аллаһ хөкөм сығарыусыларҙың иң ғәҙеле. (81) Ҡайтҡас атайыбыҙға әйтегеҙ: әй, атаҡайыбыҙ, шик юҡ, ул бурлыҡ ҡыл­ды. Беҙ күргәнебеҙгә генә шаһитлыҡ итәбеҙ. Күрмәгәнебеҙҙе белмәйбеҙ. (82) Беҙ булып ҡайтҡан шәһәргә барып, үҙең бе­лешә алаһың. Йәки шунан килә торған карауансыларҙан һораштыра алаһың: беҙ дөрөҫөн һөйләйбеҙ, тип әйтегеҙ, зин­һар. (83) Ата кеше (Яҡуп) әйтте:

— Нәфсегеҙ һеҙгә ошо яман эште яҡшы итеп күрһәткән­дер. Миңә тағын сабыр итергә генә ҡала. Өмөт итәм, уларҙың һәр берһен Аллаһ миңә ҡайтарып бирер. Аллаһ барыһын да белеүсе хикмәттәр эйәһе. (84) Уларҙан ситкә бо­ролдо һәм әйтте:

- Аһ, Йософом хәсрәте! - тине. - Ул хәсрәтен көскә тыйып тора ине. Йылай торғас, уның ике күҙенә лә аҡ төштө. (85) (Улдары):

— Һин әле һаман Йософто онота алмайһың. Валлаһи, былай булһа, һине бөтөнләй сир баҫыр йәки ҡайғыңдан үлеп тә китерһең. - тинеләр. (86) (Яҡуп):

— Дөрөҫ, ҡайғымды бары тик Аллаһҡа ғына һөйләйем. Һеҙ белмәгәндәрҙе мин Аллаһтан килеүсе хәбәрҙәр аша беләм, — тине. — (87) Ий, улдарым, барығыҙ, Йософ менән туғанын яҡшылап эҙләгеҙ. Аллаһтың ярҙамынан өмөтөгөҙҙө өҙмәгеҙ. Хаҡтыр, кәферҙәрҙән башҡалар Аллаһ ярҙа­мынан өмөтөн өҙмәҫ.

— Эй, бөйөк түрә, ғаиләбеҙгә-илебеҙгә аслыҡ килде. Беҙ әҙ генә аҡса менән килдек. Тейешлебеҙҙе теүәл үлсәп бир, зинһар. Беҙгә йомарт бул. Шик юҡ, Аллаһ хәйер бир­гәндәрҙе бүләктәр. (89) Йософ әйтте:

— Һеҙ, наҙанлығығыҙ арҡаһында, Йософ менән туғаны нимә эшләткәнегеҙҙе беләһегеҙме? — тине.

90. — Һин әллә, ысындан да, Йософмы? — тинеләр. Ул да:

— Әйе, мин Йософ булам, — тине. — Быныһы минең туғаным (Бинийәмин). Хаҡтыр, Аллаһ беҙгә мәрхәмәтле бул­ды. Кем Аллаһ ҡаршыһында гөнаһ эшләүҙән ҡурҡа, кем са­быр итә, шул, һис шикһеҙ, Аллаһ тарафынан бүләктәр алыр, изгелек ҡылғандарҙың изгелеге заяға китмәҫ. (91) Әйттеләр:

— Валлаһи, ысындан да, Аллаһ Тәғәлә һине беҙҙән өҫтөн ҡуйҙы. Хаҡ, беҙ гөнаһлылар булдыҡ. (92) Йософ әйтте:

— Бөгөн мин һеҙгә үпкәләмәйем инде, Аллаһ һеҙҙе ғәфү итһен ине. Ул, миһырбанлыларҙың да миһырбанлыһылыр. (93) Минең ошо күлдәгемде алып ҡайтығыҙ ҙа атайымдың йөҙөнә ҡаплағыҙ, ул күрә башлар. Һәм бөтөн ғаиләбеҙҙе бында алып килегеҙ, — тине. (94) Карауан Мысырҙан киткәс, ата кеше әйтте:

— Был инде һаташа башлаған, тип әймәгеҙ. Әйтәм, мин Йософ улымдың рухын һиҙәм.

95. — Валлаһи, был һинең электән килгән һаташыуың ғына, — тинеләр өйҙәгеләре.

96. Һөйөнөслө хәбәр килтереүсе (Яһүдә) уның йөҙөнә күл­дәкте ҡаплауға уҡ, (Яҡуптың) күҙҙәре күрә башланы. Ул:

— Мин һеҙгә: Аллаһ тарафынан килгән хәбәрҙәр аша һеҙ белмәгәндәрҙе беләм, тип әйттемме, юҡмы? — тине.

— Аллаға тапшырып, Мысырға именлек менән, төклө аяғығыҙ менән керегеҙ, — тине.

— Ий, атаҡайым, бына был эштәр әллә ҡасан күргән төшөм­дөң юралыуы булыр, — тине. — Раббым уны, ниһайәт, тормош­ҡа ашырҙы. Дөрөҫө шул: Аллаһ миңә рәхмәтен яуҙырҙы. Мине зиндандан сығарҙы. Ҡәрҙәштәрем менән минең араны шай­тан боҙғандан һуң, һеҙҙе сүл аша имен сығарҙы. Шик юҡ­тыр, Раббым ихтыяр иткән ҡолона мәрхәмәтле. Хаҡтыр, Аллаһ барыһын да белеп тороусы хикмәт эйәһе. (101)

— Йә, Раббым, милкеңдән миңә (насибын) бирҙең һәм (төштә күрелгән) ваҡиғаларҙың нисек юраласағын өйрәттең. Эй, Күктәрҙе һәм Ерҙе яралтҡан, Һин донъяла ла, Әхирәттә лә минең яҡлаусым. Мосолман булған хәлемдә йәнемде ал, зинһар. Һәм мине изгеләр рәтенә ҡуй.

(«Риүәйәттәрҙә һөйләнгәнсә, хәҙрәти Яҡуп Мысырҙа, улы Йософ янында 24 йыл йәшәп вафат була. Васыятына күрә, гәүҙәһе Шомда, атаһы Исхаҡ янына ерләнә. Хәҙрәти Йософ та атаһынан һуң 23 йыл йәшәй, 120 йәшендә вафат була. Уның гәүҙәһен Мысыр халҡы мәрмәр һандыҡҡа һалып, Нил йылғаһына батыра. Байтаҡ йылдар уҙғас, хәҙрәти Муса һандыҡты алып, Яҡуп (ғәләйһиссәлләм) янына ерләй».

Садретдин Ғүмүш тәфсиренән.)