Детективті хикаят Алматы, 2021
жүктеу/скачать 3 Mb. Pdf көрінісі
|
| Сүлеймен қарақшы
Бейiсқожа сөзiн аяқтағанша, үй бұрышынан манағы дәу қалпақты қайта шықты. Қолында жуандау бiрдеңе бар. Сонысын қазақтарға қаратты. — Пүлiмөт, пүлiмөт. Кейiн шегiнiп, дуалдың арғы жағына өтiңдер, — деп айқайлады Мұрсат. Дүрсiлдеген пүлiмөт даусы жер-көктi жарып жiбердi. Артқа еңбектей шегiнген қазақтардың үстiлерiнен ысылдап оқтар өтiп жатыр. Денесi ауыр Сүлеймен серiктерiнiң соңында қалып қойды. Ең алдағы Айдабол дуал бұрышына бiрiншi жетiп, ары бұрылып, көрiнбей кеттi. Сүлейменге ол бұрышқа жету үшiн әлi бiраз жер. Өмiрiнде қанша қауiп-қатердi көрсе де, дәл бұлай қашпаған бұл тоқтай қалды да артына қарады. Тура үй бұрышында тұрып алған дәу қалпақты пүлiмөтiнен оқты бiр жаудырып, бiр тоқтатып тұр. Сүлеймен артына қарағанда, ол атуын тоқтатып тұр едi. Артынша қайта атты. Бiрнеше оқ ысылдап мұның тура құлақ үстiнен өттi. Не iстеудi ойлауға мұршасы келмеген бұл, басын төмен бұғып, дуалға қарай аунап түстi. Сонда байқады. Бағана өздерi отырғызып қойған екi басмашының жанына келiп қалған екен. Дуал түбiнде қатар отырған екеуi бiр жаққа бiрдей қисайыпты. Бiреуiнiң басы мылжа-мылжа. Сорлыға пүлiмөттiң оғы тиiптi. Ал бiреуi тiрi. Соны паналап жатыр. Сүлеймен жатқан күйi тiрiсiн өзiне қарай тулақша тартып алып, жанына жатқызды. Оққа қалқан болсын дегенi ғой. Бiрақ осы сәтте пүлiмөт атуын тағы тоқтатты. — Атып тұрған кiм? — дедi Сүлеймен басмашыға. — Озғар ғой, — дедi анау үнiн әзер шығарып. — Ойбай, ол қазiр жүгiрiп келсе, менi де атып тастайды. — Несiне жылайсың? Бәрiбiр өлетiн адамсың. Алайда Озғар жүгiрiп келмедi. Қайта оқ та атпады. Сүлеймен басмашының белiнен басын асырып, үй жаққа қараса, Озғар жоқ. “Пәле бiр шеттен келе жатқан жоқ па” деп жан-жаққа көз салды. Озғар еш жерден көрiнбедi. Бiрдеңенi тасалап келетiндей, алдыңғы жақта сай-сала, ор-жар да жоқ. — Әй, сенiң Озғарың қайда кеттi? — Оғы таусылған шығар. Бағана белдемшесiндегi пүлiмөттiң оғы азғантай-ақ едi. — Шынында солай ма едi? — Оқ тола белдемшенi тауда қалдырып кеткен. 487 Сүлеймен қарақшы — Сендердiң ешқайсыңның сөздерiңе сенуге болмайды екен. Ант-су iшкен Құрбанды көрдiң ғой. Демде-ақ ант ұрды. — Мен оған ұқсап алдамаймын сiздердi. Шынымен-ақ, Озғарда пүлiмөттiң оғы азғантай-ақ болатын. — Анау төртеуден басқа Озғардың жанында кiм бар? — Ауылда жылқыларды жинап жүргендер келiп қалмаса, үйде колхоз бастықтарынан басқа ешкiм қалмады-ау. — Ей, сен, мұнымен не сөйлесiп жатырсың? — деген дауыс шықты осы кезде төбе жақтан. Сүлеймен басын көтердi. Сөйлеген Парманқұл екен. Дуалдың ар жағынан асылып, бұларға қарап тұр. — Бұл қай тұрысың-ей, сенiң?! Озғар өзiңдi бiр оқпен жайрата салсын деп тұрсың ба? Түс, ары. Әй, тығыл деймiн саған! — Келсейшi, берi. Не iстейтiнiмiздi ақылдасайық та, — деп Парманқұл ары сырғып түстi. Сүлеймен орнынан көтерiлдi. Тiк жүрiп, бұрышқа жеттi. Дуалдың арғы бетiнде серiктерi отыр. Сүлеймен оларға жаңағы басмашыдан есiткенiн айтты. — Оған сенуге болатын сияқты. Расында, Озғарда оқ көп болса, тағы бiраз атар едi. — Сен, Парманқұл, Сүлеймен екеуiң жүдә, сенгiш екенсiңдер. Озғарда оқ жоқ екен деп, ендi үйге қарай ашық жүгiрейiк, — деп кейiдi Мұрсат. — Қалай болғанда да, бiр амалын жасауымыз керек. Парманқұл осылай дегесiн, не iстеу керектiгiн ақылдасып, бiраз отырды. Ақыры бесеуi бес жақтан үйге жақындамақ болды. Осыған келiсiп, орындарынан тұрғанда, үй жақтан айқайлаған дауыс естiлдi. — Бейiсқожа, Мұрсат жандарыңдағы кiмдер едi тағы... Мейлi, кiм болса ол болсын. Атпаңдар. Менiң сөзiмдi тыңдаңдар. Жоқ, алдымен көрiнiңдер маған. Айтатынымды содан кейiн айтамын. — Кiм айқайлап тұрған? — Бейiсқожа дуалдан сығалап қарады. — Айқайлап тұрған — Пұштай. О, сорлы. Бұл бiзбен атысқан жауға ұқсап, қолына ақ орамал көтерiп алыпты. Сiрә, мұны Озғар жұмсап тұр-ау. — Бiлшi, не айтар екен? |